Eindelijk tentamens zijn voorbij en vakantie kan beginnen. Koreaanse studenten hebben 3 maanden zomer en 3 maanden wintervakantie. Wat een luxe! Ik heb 5 weken vrij en ga nu naar HongKong.

Eenmaal aangekomen in HongKong pakken we de supersnelle lightrail naar Chungking Mansion. Het is een van de vieste en en beruchtste plekken om te slapen in HK. Veel drugsgebruikers, mensen die je het verkeerde hostel in proberen te lokken door te zeggen dat je bij hun slaapt en totaal geen brandveiligheid. Na 1 dag zijn we dan ook weg en vinden we een mooi luxe hostel vlakbij de goedkope night en electronics market.

Savonds gaan we met een biertje op de kade kijken naar de show dei HongKong voorstelt. De skyscrapers geven een licht en lasershow. Ziet er echt super indrukwekkend uit een show met de stad. De stad laat sowieso wel een goeie indruk achter. Alles is goed geregeld, er staat geen file niets, de metro komt om de halve minuut en alles is schoon. Voor een sigaret op de grond gooien krijg je bijvoorbeeld 1500euro boete.

Vanuit victoria peak zie je het pas goed. 7 miljoen mensen op een klein stukje eiland. Alles gaat de hoogte in en HK is het NewYork van Azie. Ook wel grappig is dat het een Britse Colonie is geweest. dat zie je overal. Mensen voelen zich Chinees maar in een Brits systeem. De laatste dag gaan we naar de Giant Budha via een mooie kabeltocht. HK heeft echt meer te bieden dan alleen stad. Ook strand, natuur en eilanden zijn aanwezig. Kortom een ideale plek voor expats. De laatste avond even stappen in WanChai en dan pakken we de supersnelle vliegboot naar Macau.

Voor degene die niet weten wat Macau is. Macau is het nieuwe LasVegas. Draait al een grotere omzet maar is nog steeds aan het bouwen. Het is een voormalige kolonie van Portugal en dat is te zien. Leuke gebouwtjes geven het idee dat je je in Lagos waant. Toch is de grootste atractie gewoon de Casinos. Wij gaan naar de 3 grootste en ik ga met groot pessimisme erheen want ik heb nog nooit gewonnen. In ieder casino zetten we een tientje in.

Natuurlijk verlies ik in alle casino’s en ik besluit de hele avond gratis hapjes te gaan eten en aan te pappen met rijke mensen om in het hotel te slapen om zo het casino alsnog een loer te draaien. Wat een loer dan ook mag wezen. We gaan naar het Sands casino, een casino dat uit amerika is over komen waaien. Het prachtige Grand Lisboa en naar het grootste gebouw van de wereld de Venetian.

De Ventian is gigantisch. Heel venetie is nagebouwd zlefs met grachten. Je kan alles kopen. Plastisch chirugie doen, naar de Zara of naar het Manchester United Cafe. Het begint zowaar leuk te worden zon casino. Een beetje uitrusten achter een fruitkast en natuurlijk ik verlies alleen maar. Ook met het hotel regelen gaat het niet goed. Maar gelukkig hebben we een mooi hotelletje en we gaan kerstavond vieren in de barstraat waar. Just millionairs een fillipijnse versnapering op kunnen pikken. Apart moet ik zeggen! Maar we vieren kerst en zoals je altijd ziet in films als in One night in Vegas moet je toch ook even gaan stappen.

Dus we gaan flink aan de Tsjingtao (660ml voor 70cent) we gaan naar de Cubic in de AIA tower. De sfeer is dood veel rijke mensne staan een beetje wiskey te drinken en het is totaal niet los. Pieter en ik gaan het imago aannemen van een te jonge rot millionair, we doen een kerstmuts op een fluitje in onze mond en gaan naar de VIP ruimte.

Daar gaan we volledig uit de ban, we staan te fluiten op onze fluitjes trekken de VIPjes van hun tafel en dwingen ze om te dansen. Iedereen doet mee en wij zijn de grote westerse atractie. Best grappig je hebt toch niets te verliezen. We gaan weg al uit het raam hangend van de taxi, nog steeds merry christmas roepen en fluiten en eindigen met een paar chinese jogneren op straat waarmee we een bierspelletje spelen.

Met een punthoofd op naar Bangkok!

Hier een kerstwens vanuit Macau: http://www.youtube.com/watch?v=n34__hPFqzQ

Nadat ik met de mannen een aantal dagen in HongKong, Macau en Bangkok heb doorgebracht ben ik alleen verder gegaan. Sam en Pieter zijn richting het Zuiden van Thailand gegaan, en ik ben Oostwaards gegaan naar Cambodja. Goede kans dat ik niet zo veel heb gelachen de afgelopen dagen als ik anders in het Zuiden van Thailand had gedaan; in plaats van ‘leuk’ doe ik nu iets met ‘interessant’ en ‘ leerzaam’, en dat is natuurlijk ook leuk.

Op de bonnefooi ben ik de grens overgestoken bij Koh Kong. In dat stadje ben ik twee dagen gebleven. Was niet perse leuk of gaaf ofzo maar je zou kunnen beweren dat dat niet hoeft. De afgelopen weken of maanden heb ik zo veel nieuwe zogenaamd interessant dingen (toeristische attracties die je gezien moet hebben) gezien dat het me allemaal het ene oog in gaat en het andere uit. Boeiende dingen overload. In het saaie dorp van me heb ik de boel dus even wat rustiger aan gedaan. Gevolg is dat ik nu niet speciale dingen nu wel helemaal meemaak. En dat maakt ze dan weer interessant, ofzoiets.

Enige vastigheid van een leefritme of een constante omgeving of dezelfde fysieke bezittingen hebben zit er al maanden niet meer in, dus ik ben volstrekt raar ‘naakt’ hiero. Heel vreemd. (Dat past nergens in het verhaal, dus ik zet het willekeurig hier)

Dat ik in Cambodja ben, betekend niet dat ik nu een gescheiden, doorgerookte moeder van vijftig met zelf geverfde lappen om dr krakkemikkige corpus, die zichzelf probeert te hervinden, en misschien eventueel een schooltje gaat bouwen met gecollecteerd geld, ben geworden.
Ik heb however, wel eenzelfde soort statement te maken wat er bij de meeste donerende links-georinteerden juist niet lekker in gaat. Slecht voor te stellen voor de rijke Europeaan die iedereen hier heel zielig vindt. Namelijk: men is hier blij. Botweg vrolijk en tevreden, en straat arm.

Het was me vandaag op het stand weer een waar een waar genoegen om rond te lopen. In het niet-Westerse deel ‘verderop’ is het een ware heksenketel. Jong en oud loopt massaal met elkaar te ravotten. Niemand ligt, iedereen is aan het rennen of net op z’n bek aan het gaan. Het is echt een feestje. “Hier, hou even m’n kind beet, vreemdeling.”
Men woont aan het strand in kleine huisjes van golfplaten. Daar omheen liggen nog meer planken en golfplaten. De helft is werkloos, heeft tijd zat, en er is genoeg materiaal. De Westerner zou dan grote huisjes van golfplaten gaan bouwen. Doen ze niet. Komt niet in ze op. Zijn al blij.
Als het leuk is dan is het leuk. De enkeling die net nieuwe schoenen heeft gekocht rent er zonder te denken mee de zee in. Dan gaat het stuk. En dat interesseert ze geen ballen. Het is het soort mens niet voor welvaart. De zekerheid die we in het westen allemaal voor ons creeren door dingen proberen constant te houden wordt hier niet naar gestreefd. In tegendeel. Zoals ik het nu zie heeft het volk hier veranderlijkheid tot een toevoeging in het leven veredeld. De uitdaging is niet om de status quo te handhaven, maar om goed om te gaan met onzekerheid.

Ik denk niet dat ze met me zouden willen ruilen.

Na een paar daagjes Thaise (au) massage en “mister, where you go, pingpongshow?” in Bangkok zijn Pieter en ik vertrokken naar het zuiden. We zaten een tijdje in de bus met een schattig klein meisje en onze eerste nacht spendeerden we in Krabi. We kwamen bij een Nederlandse gast terecht die ons achterin zijn chevy naar bestemming reed.

Onder het genot van een Tiger, Chang en Singha zijn Pieter en ik met de lokale statistiekman en de dorpsbankier gaan karaoken en toen kwamen we bij Gaston terecht. Francois is een gefaalde dikke Belg een typisch Thaise sextoerist die een beetje de imperialist aan het uitangen was. Hij kon ons vlotte gebabbel wel waarderen en omringd met zijn 5 Thaise “schone” die hem non stop aaide trakteerde hij ons op een super groot diner. Heel fijn allemaal, Pieter en ik speelde lekker mee, stelde niet teveel moeilijke vragen en moesten af en toe lachen om zijn Ultra lage stem en Belgische accent. De man gaf ons oesters en het geikel begon…

…24 uur later. Dan denk je aangekomen te zijn in het Paradijs; Ko Lanta, Wit strand, infinity swimming pool en bungalowtje op het strand. Echter s avonds vlak na de massage en voor de bananencocktail sprint Pieter in een keer naar de WC. In eerste instantie denk ik dat het aan zijn Pinda allergie ligt maar nadat ik erachteraan ren en we samen de avond gemiddeld 25x op de WC spenderen lijkt er toch iets mis te zijn. Niets geen oud en nieuw!

Pieter begint over te geven, en niet kort daarna volg ik. Het is een orkest van geuren maar het huilen staat ons nader dan het lachen.
Pieter slaapt met trui aan en ik kan het nog net allemaal aan. Maar de volgende ochtend ben ik degene die total loss is. We MOETEN naar het ziekenhuis. Daar aanngekomen wordt ik opgenomen, het is niet de fijnste plek want de poezen lopen er rond, salamders en mieren zijn overal, het bes is van steen en de medicijnen zijn op. Na een bakje gestoomde stinkrijst en de gevolgde braakbeurt menen Pieter en ik dat we hier niet beter af zijn. Gelukkig heeft het infuus en de ORS ons behoedt van uitdroging.

Sallaint detail – Pieter springt op de fiets om even wat normaals te eten te halen. En rijdt een stukje door de bush, hij weet de weg want de dag daarvoor zijn we met een schakelmotor over het eiland gecrosst -hoewel we na een half uur plankgas terug moesten was het toch leuk-. Na het boodschappen doen begint er een liedje te spelen. Jeweetwel die ene als 2 cowboys tegenover elkaar staan met geweren…. Je kijkt recht tegen een heuvel aan, een onverharde weg loopt de heuvel op en over de rand kan je niet kijken. Aan de zijkant zijn palmbomen. Ineens verandert de muziek, Eye of the Tiger! Keihard. Pieter jumpt met zijn te kleine kinderfiets over de heuvel. Zweet op ze voorhoofd, tranen in zijn ogen en achter het 5 zwerfhonden. Ze achtervolgen hem maar Pieter trapt zo hard, Je ziet zijn benen boven zijn hoofd uitkomen. 2 van die cirkeltjes, net als woody woodpecker. Gelukkig komt hij veilig aan bij het ziekenhuis. En leer Pieter kennen, de dag erna zit hij in feutis houding achter de computer. Te oefenen wat je moet doen als je aangevallen wordt door zwerfhonden. Piet.P. Ten top… maar wel grappig!

Anyway, na goeie ondersteuning van Pieter in het ziekenhuis, die alle naalden heeft gechecked. (Bedankt!) blijkt dat het nog steeds niet beter gaat. We hebben ook Barracuda gegeten dus we kijken op internet en je wordt er niet vrolijk van. Zeker niet op zo’n eiland. Dus we besluiten een helse boottocht naar Phuket te maken. Daar waar het allemaal net iets beter is. Daisy is daar ook en staat ons als een moeder op te wachten, ze zag het niet maar ik schoot even vol want de pijn is echt klote, en toch lief dat er mensen zijn die je helpen!

Het ziekenhuis neemt mij op en geeft Pieter de nodige pillen. Daar ben ik nog steeds en na 2 dagen moet ik zeggen dat het stukke beter gaat. De Zusters zijn me grootste vrienden en er is er zelfs 1 bij die Nederlandse probeert te praten. Super schattig. Nou een allergische reactie, wat pijn, prikken en anti-biotica later moet ik zeggen dat ik denk dat het wel redelijk gaat. Maar ik wil geen risico nemen en wil het liefst nog even blijven. Er kan nog vanalles gebeuren. De 7e vlieg ik naar Bangkok om daar met Kana wat dagen rond te lopen. Dan gaan we samen naar Cambodia. Teminste als alles gaat zoals gepland.

Nou dan ga ik nu maar weer naar me kamertje beetje alleen lekker KBS world kijken. Leuk hoor die Koreanen echt waar! Of ben ik nu die lul die nostalgische gevoelens heeft omdat dat het land is waar die lekker alles kan doen wat die wil? Nee echt niet, het is niet voor niets dat de kranten hier vol staan met Koreaanse, mode, modellen, muziek etc.

Neen. Ik heb me gister niet te pleuris gezopen met de locals. Zodoende heb je me gister avond niet kunnen betrappen op het luid verkondigen van het liberale ideal, zoals me dat nog wel eens overkomt na het nuttigen van een onbepaald aantal alcoholische versnaperingen. Daar is het namelijk het moment niet voor. Ik ben in m’n eentje, en ik zal vinden.

Sinds 27 december vorig jaar heb ik niemand echt meer gesproken. Dat is de bedoeling. Ik bekijk per dag waar ik heen ga. Waar ik beland heb ik vooraf geen weet van. Ik heb een plan waarvan later moet blijken wat het daadwerkelijk was.

Ik ben op een tropisch eiland in Thailand. De zon schijnt, ik ben omringd door plambomen, en ‘s ochtends wordt ik wakker door het geluid van omslaande golven. ‘Goh wat heeft die knul het leuk’, hoor ik je zeggen.
Dat valt mee.

‘Waarom voel ik me na een dag lang saai werk te doen op m’n werk, beter dan nu ik volstrekt vrijblijvend op een willekeurig tropisch eiland rondloop?’, vroeg ik me vandaag af. Omdat het leuker is om een appelsap te bestellen, dan een identiteitsloos glas water. En dat verklaart ook meteen de populariteit van het hebben van een levenspartner, en waarom mensen waarop je geen pijl kunt trekken ook tergend constant zijn.
Wat???!

Zoals ik het nu even kan inschatten is het prettig om iemand die jou goed kent om je heen te hebben mede omdat je dan voor jezelf duidelijker hebt hoe het er met jezelf voor staat. Je partner kent jou, en jij kent je partner goed. Alle dingen die jij bent of welke positie je inneemt worden pas zichtbaar als je het afzet tegen iets anders gefixeerds, het persoon van je partner. Als je geen referentiekader hebt, weet je niet waar je eigen dingen zijn. Of, als er geen beginpunt is, is het moeilijk te achterhalen waar je zelf bent aanbeland, of iets dergelijks. Aan de hand van je partner, achterhaal je jou eigen identiteit.

Daarom ook is het leuk om gezellig een mening te hebben met of tegenover je vrienden of collega’s.

“ Zo dus jij hebt nieuwe schoenen?!” “ Ja, zacht bruin.”

“ Naar Kos geweest. Leuk.”

“ Doe mij een appelsap.”

“ Laat ik eens niet zo gek doen. Doe mij een biertje.”

Of zelfs,

“Daar heb ik nou bepaald geen mening over.”

“ Ik heb die rommel niet nodig om mezelf te onderscheiden.”

Hierbij speciaal aandacht voor uiterlijke schoonheid; het snelst waarneembare waarin identiteit zich kan uiten, en fincieele status; het enige in identiteit dat nauwkeurig in cijfers uitgedrukt kan worden.

Enfin, ik heb nu dus geen kans m’n identiteit af te bakenen door alleen al een (of geen) hot-dog te bestellen onder het toeziend oog van iemand die me kent. Is weer eens wat anders. Misschien wordt het tijd dat ik als volwaardig Amerikaan, iets willekeurigs heel erg afkeur of goedkeur, en heel emotioneel doe over dingen die nergens echt invloed op hebben behalve m’n eigen identiteit. Go Yankees!

Vanavond ga ik voor de Long Island Ice Tea. “Of doe eigenlijk maar een Cuba Libre, mevrouw de bardame.” “Thank you. God bless you.”

Zo ben uit het ziekenhuis, 5 dagen later. OHRA is 2000 euro lichter.

Om even rustig te herstellen dacht ik mezelf maar eens te verwennen door in een resort te gaan zitten. Echt sfeervol is dat niet btw. Het ontbijt was wel fijn, ik dacht er dan ook maar flink gebruik van te maken.

De helft van mijn bordje ging weg en toen zag ik een stel Koreanen, ik groette ze en ze vroegen waar ik vandaan kwam. Aangezien ik met een halfvol bord stond zei ik maar Rusland.

Ik ben in al die tijd hier nog geen een keer voor Nederlander aangezien. Alleen voor Rus, Amerikaan en wellicht Duitser of Fransman. Oja laatst nog een Ozzie maar dat is omdat ik nu in Thailand ben.

Dat is ook meteen het fijne. Als ‘wij’ Nederlanders te hard praten, ordinair doen of wat dan ook dan zeg je gewoon dat je een Duitser bent. Als ik een A+ haal voor me tentamen ben ik Nederlander.

Eigenlijk ben ik best trots. Beetje zielig alleen dat ik niet weet waarop. Iedereen kent de keukenhof, nooit geweest, iedereen bezoekt molens, nooit geweest. Amsterdam kent men niet want onze hoofdstad is Kopenhagen. En Heineken komt uit Duitsland. Is dat niet zielig!

Wij kampen een beetje met een self esteem probleem. We zijn best nationalistisch, dat is iedereen. Maar de vlag uithangen doen we niet. En het volkslied wordt niet meegezongen. Best jammer.

Het mooie is wel dat ALS iemand Nederland kent. Dan ben je ook meteen hun vriend. Soms is het omdat we hoeren en drugs hebben. Soms omdat we liberaal en politieke vriendjes zijn! Dat is leuk, als Nederlander heb je geen vijanden.

Ik heb 1x iets negatiefs gehoord. Dat was op Beijing Airport. Het ging ongeveer zo;

>Hey where you guys from?
What?
Whats the difference?
<@@>I see and you speak Deutsch?
Ahh I already thought to, thats the most ugliest language I’ve ever heard!

Ik ben er hoor!

Ik ben vanochtend rond 4 uur met Daisy uit Phuket vertrokken en naar Bangkok gevlogen. Toen hebben we op het vliegveld 7 uur lang gewacht op de volgende vlucht en toen werd Daisy tot onze grote schok….

GEWEIGERD!

Haar passpoort bleek nog maar 5 maanden tot uiterste houdbaarheidsdatum te hebben en het minimum is 6 maanden voor ongeveer alle landen. Aangezien we de (dure) tickets al geboekt hadden en ik tot nu toe al in Phuket vast zat vanwege Sam’s ziekte, moest ik kiezen voor mezelf en ben ik alleen het vliegtuig in gestapt. Daisy is vertrokken naar de ambassade maar dat wordt nog een verhaal met een staartje…

Opeens verandert alles een beetje voor me. Ik ben tot nu toe gewend om zonder enige zorg te reizen, immers alles los je toch wel samen op, of het nou met Sam, Hasse of Daisy is, het komt wel goed. Maar nu kom ik zonder dat ik voorbereid ben binnen een uur aan in Phnom Penh, Cambodia.

Ik land en natuurlijk gaat alles mis bij de douane. Ten eerste heb ik helemaal geen pasfoto, anders dan de 199 andere passagiers van het vliegtuig zie ik. Iedereen is voorbereid BEHALVE IK. Ten tweede, kom ik er achter dat de currency hier zo vertieft is dat alles maar in U.S. dollars wordt betaald, chille voorbereiding…NJET, want die heb ik natuurlijk niet. Ik moet een visum kopen van $30 en er staat 1 ATM die zegt dat ik insufficient funds heb. Ik ben officieel de lul. Ik sta in Cambodia en mijn rekening is leeg. Kutter dan dit kan niet. Mijn creditcard die ik heb was al geblokkeerd dus dat is ook nog maar een gouden versiering voor mijn portemonnee. Chill, geen geld, EWA ALLES!

Ik denk wat zouden Sam en Hasse doen op dit moment. Ze zouden zeggen, gast je moet hem gaan dood chillen. Zo gezged zo gedaan, ik ga hem zwaar dood chillen op een bankje en bewust ontkennen dat ik een probleem heb, zodat het zichzelf oplost, dat doet Jeroen ook altijd met zijn geldproblemen en volgens hem werkt dat wel. Het gaat perfect en ik chill hem zo hard dood dat de douane mensen denken dat ik niet meer leef en ze grijpen mijn passpoort uit mijn hand. De madame van de douane zegt kijkend naar mijn pre-metamorfosische 2006 pasfoto “IS THIS YOUR GIRLFRIEND”, ik antwoord dat ik haar hilyrisch vind en dat ze een carriere in stand up comedy niet zou misstaan. Ze begint een beetje te krijsen “WHERES YOUR VISA”, naja duidelijk toch die heeft niemand, en nee ik heb ook geen pasfoto, ze kijkt me aan en begint weer te schreeuwen dat ik alles verkeerd heb gedaan. Prima, daar was ik zelf ook al achter.

“ONE THOUSAND THAI BAHT”

Dat is het. Tot mijn grootste genoegen lost ze in een keer al mijn problemen op door mijn Thaise baht geld op te eisen. Prima, dat heb ik nog over. Ze doet het 1000 baht briefje in haar binnenzak, knipoogt naar me en loopt weg met mijn passpoort. Help. Ze komt terug met een passpoort met visum en verdomd ik heb de hele rij van 199 man gejumped. Ik ben koning in Cambodia door mijn chille afwezigheid van enige voorbereiding.

Edoch, ik heb nog steeds geen geld. Nu zijn zelfs mijn bahts op. Ik loop het vliegveld uit terwijl ik hem hard probeer dood te chillen. Nee, er is niets aan de hand. Je zit niet in een na-oorlogse post-genocidale dictatuur met een grote backpack op je rug.

De verwachte meneren met de motoren en brommers komen op me af en roepen of ik een rit wil. Ik doe met mijn gezicht een pin automaat na (incluis alle piepjes, mijn neus als drukknop en mijn tong als het dollar biljet). Zoals verwacht begrijpen ze precies wat ik bedoel. Dat wist ik natuurlijk al, mijn impressies hebben me al tientallen eerdere keren gered van Tokyo tot Macau. Ik zit op de meest vertiefte brommer ooit, in het ziekste verkeersysteem wat ik ooit gezien heb in de avondspits nota bene. Het is 7km naar de pinautomaten en de eerste 3 doen het niet eens. Meneer van de brommer wil het ook opgeven maar de vier keer is scheepsrecht en ik heb mijn dollars te pakken. Ik schreeuw het uit van geluk. Mijn U.S. dollars betekenen dat ik vanancht een bed en eten heb!

(Wordt vervolgd…)

N.B., Respect aan onze Hasse dat voor hem alleen reizen, roze koek is. Geen woord van stress vond ik in zijn Cambodia posts. Waar is de stress, Hasse?

Ik check in in het hostel en een jongeman van mijn leeftijd leidt mij naar mijn kamer.

Ik oefen mijn Cambodiaanse woordjes ‘aw kohn’ (bedankt) en ‘sou ‘s dei’ (hallo). Hij verteld me dat ik de eerste buitenlander ooit ben die in het Cambodiaans tegen hem praat. Ik sta versteld maar hij meent het echt.

Hij vraagt me waar ik vandaan kom en zoals normaal in Azië beginnen mensen dan niet over windmolens maar over mijn favoriete sport voetbal, NJET. Hij zegt dat zijn favoriete speler Bergkamp is en met al mijn voetbal concentratie zeg ik, ja maar die wordt toch wel een beetje oud nu he, hij vindt het ook wel.

Dan vraag ik hoe het met het Cambodiaanse voetbal staat (Sam zou watertanden van deze prachtige interculturele voetbal dialoog). Hij kijkt een beetje sipjes en zegt dat het niet heel goed gaat ermee. Ik zeg, haal Guus Hiddink hier, jullie zijn een underdog (ala een extreme underdog) en Guus heeft Rusland en Zuid Korea ook gefixt. Hij zegt dat kan toch niet duh! Ik zeg hoezo dan niet duh! Nou omdat er geen geld is, want geen sponsors. Ik zeg, regel Ankor Beer (het nationale biermerk) dan. Hij zegt, nee zelfs die hebben niet genoeg geld. Cambodia is namelijk heel arm verteld hij me. Wordt het dan beter? NEE, het wordt absoluut niet beter. Maar het toerisme dan? NEE, het wordt niet beter. Cambodia zit vast, iedereen is arm, het gaat nooit goed komen. Maar je moet toch hoop hebben? NEE, want het is toch valse hoop want iedereen in Cambodia denkt alleen aan zichzelf en niet het land. NEE, het wordt ECHT NIET beter.

Tja zeg…beetje negatief verhaaal, denk ik! Zijn Engels is te beperkt om mijn standaard betoog te houden over de niet te stoppen geopolitieke economsiche ontwikkeling in de Azië regio en dat Cambodia daar ook van zal profieteren en hard ook. Uberhaupt gelooft hij dat toch niet. Zijn pijnlichaam (lees Power of Now) en totaal gebrek aan positivisme of hoop voor de toekomst zet me aan het denken. Waarschijnlijk als je zoveel shit hebt gehad als nationaal collectief van mensen, geloof je niet meer zo in de toekomst. Als je ouders hun broers allemaal hebben verloren en je geen ooms of tantes meer over hebt want die zijn vermoord, en je hele land in ruines ligt, dan is positivisme moeilijk te vinden.

Okee dus lekker stabiel gaat alles nu. Ik rol door de hele stad door met mijn nieuwe vrienden de motormeneren. Voor een Amerikaans $1 biljet, rijden ze me overal door de stad heen ook al weten ze vaak zelf niet eens waar je heen moet maar dat vragen ze dan onderweg wel rijdend aan andere verkeersdeelnemers.

Zoals jullie weten ben ik eigenlijk hetzelfde als Hasse maar dan met een mainstream en kleurige regenboog vibe erom heen. Dus ik ben het eens met Hasse’s punt ik houd niet van dingen. Echter wil ik die dingen wel even snel gezien hebben om vervolgens in overweging te nemen als ik met de Cambodiaan praat.

Daarom ben ik vandaag vroeg opgestaan en de motor gepakt naar de Killing Fields of moordvelden. Dat was 7 kilometer ver buiten de stad en was een lekker ritje door de Shanty Towns en bijgevoegde stoffige woestijn. Ik zal niet in teveel cliché’s treden want de verhalen zijn bekend maar hier chillde de dictator Pol Pot hem dood met zijn 9000 politieke vijanden en stopte ze hier in massa graven. Alle schedels liggen open en bloot in een soort van opstapeltoren in de vorm van een tempel. Best wel eng en zielig als je de foto’s van de mensen ziet. Zoals vaak bij een revolutie waren het de prominente figuren die werden vermoord: politici, wetenschappers en popsterren.

Daarna ben ik naar de Tuol Sleng martelkamers gereden om het allemaal even af te maken. Daar werden veel van de gevangenen eerst 4 maanden gemarteld voordat ze op de moordvelden terecht kwamen. Ja ook niet echt leuk om te zien. Het zijn allemaal kamertjes met steeds een leeg bed erin zonder matras en dan blood vlekken op de tegels eronder. Ook weer vrij ziek.

Toen nog het National Museum en het Royal Palace gezien, tja dat is echt een DING, niet heel interessant. Ik begrijp ECHT niet waarom mensen nog steeds potten en pannen en botte metalen instrumenten willen zien uit 900 jaar voor Christus. Dat weten we nu toch wel dat die er zijn? Echt, waar moeten die lui dan in koken? Zwaar saai.

Ik denk dat ik morgen naar Siem Reap vertrek en dan de Angkor tempels even ga bekijken. Dan zit ik op een crossroads en moet ik bedenken of ik naar het commerciele Ho Chi Minh in Vietnam wil, het communistische Hanoi in Vietnam of het laid-back Vientiene in Laos. Ik wil uberhaupt proberen Myanmar/Burma in te komen, een van de laatste dictaturen van de wereld.

Prima. Vanochtend hebben Sam en ik de bus vanuit Bangkok naar Krabi gepakt. Waarom Krabi? Het is de havenstad die ons naar het paradijseiland Ko Lanta en Ko Phi Phi zal brengen. We hebben een opblaas kussen voor onze nek om te slapen, een Panda alarm klok om wakker te worden, onze iPods zijn opgeladen met stroom en muziek, we zijn er klaar voor!

Ik ga in de bus zitten naast Sam en chill hem meteen dood. Ik vraag hem voor de grap hoe lang deze bus zal duren. Vier uur toch of zo, Sam, hoopvol ben ik. Sam lacht me uit en zegt dat ik niet zo dom moet doen want natuurlijk is het niet vier uur maar twaalf uur. Ik chill hem niet meer dood. Twaalf uur? Het langste in de bus was toen de treinen uitvielen van Utrecht naar Amsterdam en dat duurde een half uurtje. Wat is dit? Waarom hebben we geen vliegtuig??

Zoals gewoonlijk is Sam gewend met dit soort dingen. Anders dan mij en Hasse, houdt Sam van dingen. Toen 15 jaar geleden ik achter mijn computer zat en Hasse in de wc aan het vallen was op middeleeuws kamp, toen zat Sam in de bus.

Hij is het persoon wat al tientallen keren de bus heeft gepakt op skivakantie, naar de Spaanse costa of de Biesbos. Sam is voorbereid. Sam heeft wat ik graag noem een busprogramma. Dat houdt in dat Sam een plan heeft voor in de bus.

Het begint al als ik ga slapen. “Pieter, je moet nog niet slapen want de bus rijdt nog niet”. –“Gast, laat me met rust”, “Nee, Pieter luister nou, als de chauffeur de motor aanzet word je weer wakker”. -“Gast, ik word tot nu toe alleen door jou busprogramma wakker, laat me met rust”. Het busprogramma vervolgt in busspelletjes die Sam met me wil spelen, over me heen kruipen en rondlopen om zijn beentjes strekken, mij elke tien minuten wakker maken zodat ik niet de ongerepte mooie Thaise natuur mis (een essentieel onderdeel van een goede busreis, meent Sam, de omgeving in je opnemen). Ik wens dat we de nachtbus hadden genomen.

Om het erger te maken zit er een vrouw naast ons. Ik heb nog geen heks gezien in mijn leven maar zij komt aardig in de buurt. Ja precies, een heks gemixt met een drugsverslaafde. Prima, ik houd van heksen. Echter heeft zij een ringtone. En niet zomaar een. Het is de ergste ringtone die je ooit hebt gehoord. Het is erger dan die klotekikker van Jamba. Het gaat ongeveer zo:

KrAaaaawAWAAAAAAAAAAAAAAhhhh (hard)

KRAAAAWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH (harder)

KRAAAAAAAAAAAAAHWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAh (nog harder)

Het klinkt letterlijk alsof iemand gemarteld is en dat is een understatement. Ze wordt ongeveer 6 keer gebeld en ik eis dat ze haar telefoon op stil stand zet. Natuurlijk begrijpt ze dat niet want drugsverslaafden weten niet hoe telefoons werken.

We komen aan in Krabi en tot mijn grote geluk is Sam’s busprogramma afgerond. Nou Bangkok was een troep maar dit is erger. Shanty Towns en nog meer armoede en veel ZAND.  We stappen uit en worden uiteraard het eerste de beste reisbureau in gebonjoured, hier worden we wat tickets aangesmeerd maar Sam trekt de opdringerige sfeer van de reisdame niet. Dus we lopen weer weg. Dit is overigens de beste manier om niet geript te worden; loop gewoon een minuutje ver als je uit een busstation, treinstation, vliegveld of haven komt, dan kom je vanzelf de eerlijke mensen tegen. Zo gezegd, zo gediggydaan. We panieken een beetje aangezien het zo’n troep hier is. We zien opeens een fata morgana, het is een Nederlandse vlag en er staat GEEN PANIEK op het bijbehorende gebouw. Ja, ja ja! Daar moet ik zijn. We rennen er naar toe en het blijkt geen hallucinatie te zijn.

We komen binnen en twee Nederlandse meneren groeten ons. Een meneer werkt er, en een is een sekstoerist (de eerste van deze blog). Hij is rond de 60, loopt mank met een stok, heeft op alles een negatief antwoord en het lijkt wel alsof consecquent alles in zijn leven verkeerd is gegaan. Hij zit hier in zijn “scharrelperiode” met de “Thaise meisjes”, het doet mijn tenen krommen om hem dit te horen zeggen.

De andere meneer werkt hier en boekt voor ons wat tickets voor de boot naar het paradijs eiland Ko Lanta en daarna het nog grotere paradijs Ko Phi Phi. Hij heeft een voorhoofd wat nog groter is dan mijnes (jawel, jawel), EN daarbovenop lijkt het wel alsof zijn ogen achterin zijn hoofd zitten. Verder is hij heel vriendelijk. Ik vraag hoe hij hier terecht is gekomen en hij vertelt me dat hij hier alleen op vakantie was, ook zoals ons hier bij het station uitstapte en hier binnenkwam lopen en toen de liefde van zijn leven zag. Een Thaise kleine moslima. En toen heeft hij alles verkocht in Nederland. Tja. Wat moet ik hier nou weer over zeggen. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te lachen dat het zo mooi en prachtig is maar ik kijk naar beneden en mijn tenen hebben inmiddels een gat in de stenen vloer gegraven.

We checken in bij het hotel en gaan een biertje in de stad drinken. Het is vrij doods maar enigszins gezellig. Je ziet dat deze plek alleen bestaat als tussenstop. Iedereen zit een beetje vast. Zoals gewoonlijk lopen Sam en ik weer ergens in waar we niet mogen wezen. Een karaoke feest van de lokale elite.

We komen het hoofd van het Centraal Bureau voor de Statistiek tegen van Krabi en de burgemeester. Ze vragen wat we doen op hun feest en we weten het zelf ook niet echt. We waren al compleet lam maar als je gratis whisky cola krijgt aan geboden is het onbeleefd om te weigeren. Ik vraag hoe het met Krabi gaat in terms of de statistische data, hij zegt positief, we zien groei. Prima. Ik vraag of hij het het meest hatelijke statistiekprogramma SPSS kent, wat we op de VU moesten leren, hij zegt dat hij dat programma ‘too difficult’ vindt. Vet, ik rock hem harder dan de Krabi CBS man. Ik chill hem dood!

Daarna willen we een Thaise massage maar we komen bij een iets intiemere tent uit. Een bar met Thaise hoeren. Uiteraard. Aangezien dit toch de laatste bar is die open is gaan we een biertje drinken. We gaan aan tafel bij een meneer en we gaan in gesprek. Het is Gaston, hij is groot en dik, heeft een extreem lage stem en daarboven op is een Belg. Tja, je kan niet alles mee hebben. Hij heeft vanavond 5 meisjes gekocht voor de nacht. We doen alsof het allemaal normaal voor ons is en stellen niet te kritische vragen. In ruil voor onze acceptatie drinken we de rest van de nacht gratis en zitten we uiteindelijk in een oester restaurant. We krijgen gratis oesters en eten ons buikje rond. Door Gaston en de vijf meisjes worden we afgezet bij ons hotel. Gaston vindt ons zo aardig dat hij ons wel een meisje gunt dus hij stelt voor dat Carina mee met ons gaat voor 2500 baht.

Wij bedanken vriendelijk en vallen diep in slaap.

Komtie dan he. Internet is KUT in Zuid Oost Azie. Klaar. Het is ziekelijk traag, de internet cafe’s staan vol met PCs uit 1995 en het is niet te doen zo. Ik zit nu op een 468 PC met zo’n mega lelijk grijs CRT stralings kanon beeldscherm in mijn gezicht.

Jezus mijn laptop in Seoul laten was wel het slechtste idee ooit.

In ieder geval, ik heb echt top videos en foto’s van Hong Kong, Macau, Bangkok, Ko Lanta, Phnom Penh. Maar ja, die zijn allemaal 200 tot 800 MB dus dat gaat lekkker niet over deze shit verbinding. Ik ga het in Ho Chi Minh nog proberen maar anders moeten jullie het maar pas eind januari zien helaas.

Incompetente bokke verbindingen aaaaaaaaarghhh.

Echt als ik een ding zou aanwijzen voor economische ontwikkeling dan is het wel breedband verbindingen. Ja, nog belangrijker dan schoon drink water uit de kraan of ondoorbroken electriciteit of wegen. Internet is veel belangrijker. Worden mensen slim van enzo.