Ik wil iedereen natuurlijk zo veel mogelijk op de hoogte houden van mn plannen, mocht je zin hebben om te joinen moet je het zeker doen!? Dit is niet zeker maar heb even zitten brainstormen met een paar mensen en we zijn eruit gekomen dat in ons semester hier stukjes van Korea Japan en China moeten zien. Daarna hebben we een maand vrij om te reizen en dan willen ‘we’ wie we dan ook mogen zijn naar ZuidoostAzie.

Allereest een stopover op Manilla, de Filipijnen schijnt heel raar te zijn. Er is totaal geen structuur en het is er best gevaarlijk op sommige plekken. Vanuit daar willen we doorvliegen naar Ko-Pahpang een eiland in Thailand om daar oud en nieuw te vieren. Op de full moon party. Daar zijn 20000 mensen in de jungle en op het strand tegelijk oud en nieuw aan het vieren. Via Bangkok willen we over land door Cambodia en Vietnam, via strand en jungle naar Laos gaan. Dit schijnen erg natuurlijke en mooie landen te zijn, vooral omdat er weinig toerisme is. Dan moet de maand ongeveer wel voorbij zijn en kan ik nog een weekje uitkachelen op een strand en als er nog tijd over is misschien naar Hongkong. Maar het lijkt me sterk.

4 Dagen voordat ik wegging hebben Manon en ik besloten dat we een relatie zouden beginnen. Veel mensen hebben nooit iets gesnapt van onze ‘vriendschap’. Ik zal het een keer goed uitleggen. Ik en nog een aantal mensen denken dat Manon en ik altijd bij elkaar hebben gepast. Stiekem wisten we dit van elkaar maarja iedereen is jong en wil een beetje expirimenteren. Daarbij woont Manon in Utrecht en dat is best ver als je 12, 13, 14 jaar bent. We hebben elkaar leren kennen op de camping in Zuid Frankrijk. 8 jaar later vraagt Manon of ik mee terug wil naar die Camping. Ik ga met de broer van Manon en 4 van haar vriendinnen een weekje camperen. Het wordt tijd om maar eens te kijken of we nou echt vrienden zijn of dat er meer in zit. 1 probleempje, ik ga naar Zuid Korea. Maarja echte liefde houdt dat natuurlijk niet tegen he! Dus we besluiten het toch maar te doen. Of dit slim is geweest weten we nog steeds niet maar na de week dat Manon hier is geweest weet ik wel zeker dat het geen naieve keuze is geweest.

Manon en Nadine komen aan op Incheon. Na een lange reis zonder make-up en uitgeput. Maarja iedereen ziet er goed uit in een Voorschoten’97 shirt. Erg jammer dat ik mijn camera niet bij me heb. We pakken de bus naar Itaewon. Omdat het spitsuur is staan we een hele tijd in de file. Het is wennen om elkaar weer te zien na een maand skypen. Nadine is de beste vriendin van Manon en een vriendin van mij. Met Nadine kan je altijd lachen, ik was al met haar naar de Efteling en Sensation White geweest en ze is een leuke Hagenees die niet op haar bekkie is gevallen, echt leuk dat Nadine mee gaat want ze brengt een ‘stukje Voorschoten’ naar hier. We konden lekker in ons eigen taaltje praten, want ‘echte hagenezen praten zoals mijn’ ( XD ) (“opbokken, krullend hert etc.)…

De eerste dagen zijn we een beetje aan het relaxen. Even een beetje wennen aan de starende mensen, de taal, het eten en de plek. Iedere ochtend gaan we naar de Standing Coffee. Daar werken 6 aardige Koreanen en ze zijn helemaal gek van Manon en Nadine. Ze maken altijd met veel geduld hele lekkere coffee en draaien een relax muziekje. Voor Manon en Nadine hebben ze altijd wat speciale aandacht, ze zwaaien als dollen en maken hartjes in de koffie. Ik weet niet wat ze in de koffie doen maar na het eerste bakkie zijn Nadien en Manon niet meer te stoppen. Als ik terug kom van school is het hele huis van top tot teen schoongemaakt. Ik had dit al 3 dagen voordat ze kwamen gedaan maar er zat natuurlijk nog stof onder het bed, en de inrichting kon veel ruimtelijker. En een plezier dat ze hebben met z’n 2-en. Nog bedankt schatten.

Het shoppen was ook een succes. De eerste keer faalde omdat het een Koreaanse feestdag was en niets open was. De tweede keer gingen we naar Myeong-Dong een groter winkel-district heb ik nog nooit gezien. Je loopt meteen de Zara binnen. Ik deed het op mijn manier en kocht na 30 minuten meteen nieuwe schoenen en een trui. Nou dan kan je naar huis toch?! Uh-uh zes uur lang hebben we rondgelopen, en het was eigenlijk best leuk maar wel wennen. Af en toe lopen Nadine en Manon naar de uitgang, dus ik loop rustig naar buiten… maar bleek dat dit rondje gewoon de warming up was om even goed te gaan shoppen. Je merkt het al, ik ben het niet gewend. Ondertussen geniet ik door lekker naar Koreanen te kijken, te lachen met Nadine, en lekker met Manon samen te zijn. De dames vermaken zich prima. Nadine koopt een paar hakken en 2 truien, Manon koopt een jurkje, broek en hakken. En volgens mij nog wat dingen. Resultaat ik loop met 6 tassen door de straat. Over de hakken van Manon en Nadine moet ik wat kwijt. Ze zijn heel hoog en ze noemen ze zelf ‘hoerig’ maar het is mode hier om hoge hakken te dragen en na een aantal dagen hier begin je het erg normaal te vinden. Met mode lopen ze hier best wel voor, jongens zijn vaak netjes gekleed en meisjes vaak elegant. Alleen in Nederland zou dit als ‘hoerig’ worden bestempelt. Nou een vermoeiende maar wel hele leuke dag. S’avonds kijken we een filmpje.

Nadine gaat af en toe naar de Pisi-Bang om te internetten. Ze komt altijd terug met een grote grijns op haar gezicht ondertussen hebben Manon en ik wat tijd voor ons zelf. Deze week was best belangrijk om wat dingen duidelijk te krijgen. Het is niet makkelijk om een relatie op afstand te hebben. Een avond gaan we naar HongDae (Dae betekent universiteit) we gaan dus naar een universiteitsbuurt. Deze buurten zijn vaak heel erg druk met jonge mensen en er is veel te doen. We gaan gewoon wat rondlopen, af en toe zoenen we op straat om wat Koreanen angst aan te jagen. Die reacties zijn echt heel grappig. Sommige mensen kijken weg andere open hun spleetogen tot gigantische kijkers. De meeste zijn volgens mij jaloers, Ik wordt hier iedere dag wel vergeleken met een Amerikaanse beroemdheid (of een Rus ) en Manon is door zeker 10 verschillende mensen Britney Spears genoemd. Koreanen zijn verliefd op westerse meisjes. We zien een gigantisch poppenhuis en drinken daar heel burgerlijk een kopje thee in grote witte plofstoelen. Later gaan we een Candy-shop in maar dit blijkt een karaoke bar te zijn en we vluchten snel. We proberen een naam voor ons ‘zogenaamde kind’ te laten maken want dat is gebruikelijk in Korea en we schieten wat in een virtuele schiethal. Om 12 uur gaan we naar de Brickx een moderne Shisha-bar waar Hed Kandi wordt gedraait. Na een hoop lol hebben we een goed gesprek en gaan we weer naar huis.

Later in de week moet ik naar school en Manon en Nadine gaan mee. Ik laat ze de campus zien en als ik in de les zit lopen Nadine en Manon een beetje te keten door het gebouw. ‘S avonds gaan we Koreaans eten. We zitten op de grond met schoenen uit en eten met stokjes. Het zorgt voor wat problemen. De Galbi (BBQ) is mijn favorieten koreaanse eten. Nadine vindt het volgens mij wat lekkerder dan Manon maar het was zeker de moeite waard om het toch even te proberen. ‘S avonds gaan we de Seoul Tower in Namsan National Park op. Deze toren staat middenin Seoul. en geeft op 500 meter hoogte uitzicht over de hele stad. Nadine krijgt ruzie met een Koreaan omdat ze rookt in het nationale park. De Koreaan bokt op en we gaan naar boven. We zijn zo boven met de lift. We kijken wat rond en gaan naar de WC. Op de WC kan je rustig doen wat je wil doen en ondertussen kan je genieten van het uitzicht.

Dan wordt het alweer bijna tijd om weg te gaan. De tijd is zo snel voorbij gegaan, we kopen wat souvernirs in Insa-Dong, Hasse en ik honkballen wat automatisch honkbal hokken. En we gaan nog voor de laatste keer naar Itaewon B1 een cola’tje halen om wakker te blijven. B1 is een homo-bar en dat blijkt, terwijl ik een cola’tje bestel staan de koreaanse dames in de rij om Britney Spear te versieren. We gaan snel weg. Dan is het de laatste dag, Manon en Nadine pakken wat in en dan gaan we met de metro terug naar het vliegveld.

Echt een leuke reis is het niet, we willen samen zijn na 8 jaar en dan zijn 3 maanden in een keer erg lang. Op het vliegveld halen we een milkshake en dan wordt het tijd om te gaan. Ik wil me schatje niet loslaten, en als ze eenmaal door de poort heen is kan ik alleen nog maar door het raam kijken. Dit mag niet van Manon, dus ik ga stiekem op een afstand kijken. Na 5 minuten zijn Nadine en Manon nog niet weg en ze lopen terug. We hebben het zo leuk samen gehad, en nu moet je elkaar weer missen. Ik moet jammer genoeg door een deur die af en toe open schuift zeggen dat ze echt moet gaan. Uiteindelijk gaan de lange vermoeiende reis terug maken.

Nu voel ik hoe het is om ‘alleen’ achter te blijven.

Gelukkig hebben we 10 hele leuke dagen gehad, en ik ben je heel dankbaar dat je hierheen bent gekomen schatje!

Voor dat je het weet zit je er dan dus twee maanden.
Je zou kunnen beweren dat de rust reeds is teruggekeerd. Doordeweeks gaan we naar school, en in het weekend gaan we keihard uit. Routine. Ik denk dat je kan stellen dat ik hier m’n leven heb opgebouwd, of zo iets afgezaagds. Ik kom reeds niet meer om in de officiële formulieren en het personeel van de tacowinkel om de hoek begint meteen een ‘large beef taco no spicy’ te maken als ik binnen kom. Ik ontbijt met Kimchi, dus metro stink niet meer.
5600 Keer Hiddink zeggen op een avond heb ik ook geen zin meer in, maar voor de tijd dat het duurde was het leuk.
Na de mid-term exams gooien we weer ‘de beuk dr in’ en gaan we naar Tokyo en pakken we de trein naar wat oude Koreaanse dorpen.
Het vreemde is dat wat je ook doet, je raakt er wel gewend aan. Elke week zie ik wel een gevecht op straat, elke week met een hoer in een leip gesprek in een gevaarlijk straatje -just for the fun of it- en grofweg elke avond mensen die iets semi-dreigends tegen me roepen omdat ze US-soldiers niet tof vinden. (legerbasis om de hoek, buurt vol militairen) Daar hebben ze overigens een goed punt. De lui zijn zúlleke stakkers. Ongeëvenaard.
Anyway, ik geniet nog steeds. Op een vrije dag pak ik de metro naar een onbekende bestemming. Waar ik blijkbaar uitstap loop ik een paar uur rond, maak een paar foto’s, spreek eens een oude man aan. Tussen hoge gebouwen en zakenmannetjes lopen in m’n korte broek met een rustig jazz-je op me oren wordt ik doorgaands erg blij van.

Best heel prima om eens iets te veranderen zonder dat er een probleem is.
Ik heb in Nederland al lol zat. Niks mis mee. Toch zit ik nu hier.
M’n leven is een flipperkast en ik krijg drie ballen. Met de reguliere drie ballen gaat het spel me prima af. Als ik alle drie ballen verspeeld heb ben ik verdomd blij met m’n score. Ha, prima. Hè hè, dat was leuk. O, hé verdomd, vierde bal. Te gek hé. Niks te verliezen. Flink op die knoppen drukken en kijken of je nog eens een keer wat raakt ook. Dat doe ik nu, en dat is prima.

In de nieuwe stad

Woensdag zijn we klaar met tentamens. Ging best goed. Dan zit je op de beste business school van Zuid Korea en dan gaat het je met 2 vingers in je neus af. Ik snap het niet hoor. Misschien is school gewoon totaal niets voor mij. Hasse en ik pakken de KTX een trein die om het kwartier in 2.45 uur van Noord naar Zuid rijd. We gaan naar Pusan een havenstad die lijkt op barcelona. Aan zee, veel uitgaansplekken, veel shopping en aparte architectuur. Pusan is vooral een havenstad in volle gang. De boten met tienduizende Hyundai autos komen op en aan. De stad is verdeeld over baaitjes en eilandjes. Hasse en ik gaan op zoek naar ons hostel. Het staat verkeerd aangegeven in de gids en we lopen uren door Shanghai en Texas street. Dit is een straat voor dronken havenarbeiders en matrozen die lange tijd op het schip hebben gezeten. De straat zit vol met de welbekende gezelschapsbarretjes. Vol met russische en filipijnse hoertjes. Hasse en ik kijken wat rond en worden natuurlijk weer voor russen aangezien. Leuk om te zien maar als de zoveelste oma op ons afkomt om te vragen of ze ons wat truukjes kan leren gaan we met veel vraagtekens op weg naar ons hostel.

Wat zijn er voor nieuwe dingen in de stad?

Ons hostel is in het midden van de stad en leeg. Hasse en ik delen een 6persoons kamer met 3 stapelbedden we doen een slaapje. Zoals heel vaak hier, dan ben je snachts natuurlijk weer te wakker! We lopen een rond door Seomyeon. Een gigantisch quadrant met arcades, galbi’s, barren en clubs. Het houdt niet op. Ieder gebouw dat je ingaat heb je op iedere verdieping wel wat anders. Verdieping 1: een PCbang met gigantische beeldschermen en stoelen, verdieping 2: een poppenhuisje waar je met je date kan eten drinken en zingen, verdieping 3 een jimjilbang, verdieping 4 poolen, 5 een restaurant, 6 een dvd kamer waar koreaanse stelletjes lekker van elkaar kunnen genieten en op 7 en 8 heb je een house/ hiphop bar op een dakterras.

Eerste slechte connectie in de stad

We komen een paar verdwaalde taekoraenen tegen en ze moeten en zullen ons iets van een kip laten eten. Hasse en ik zijn er nog steeds niet over uit wat het was, kippenkont, kippenstront geen idee, maar ze aten het zelf ook en ik moet zeggen het was goed te bikken. Met een beetje (kut) soju erbij zijn we nog even een barretje in gegaan en toen naar bed. Van Soju krijg je zo snel hoofdpijn! Het is een soort bamboe bacardi, spotgoedkoop en koreanen zweren erbij. Het is oprecht echt heel moeilijk om zo’n rotglaasje te weigeren en je krijgt me er een partij koppijn van.

Ochtend daarna gaan we naar het strand, voor het strand loopt een brug waarvan ik de functie nog steeds niet begrijp. Het verbind niets, en staat er volgens mij gewoon deels voor de sier. Pusan is een stad die MOET en zal groter, hoger en mooier worden en ik durf te zweren dat ze binnen een paar jaar de olympische spelen binnen hebben en dat mensen de stad gaan kennen net als. Kobe, Tokyo en Shanghai. Ik vind het heel mooi om te zien hoe zo’n stad zichzelf opbouwt. Even tussendoor. Koreanen hebben een zware identiteitscrisis. Door jaren overheersing door Chinezen, Russen, Japanezen en tot voorkort 1989 nog Amerikanen willen Koreanen nu zelf iets opbouwen, en ze kunnen dat. Vandaag in de les zijn we de discussie aangegaan. Ze vonden Obama geweldig omdat het de eerste zwarte president was, maar? is het in Korea dan wel mogelijk dat er een WITTE! president zou komen. GEEN sprake van zeiden ze. Kan dat in Nederland wel dan?! Even over Aboutaleb gehad en Cohen die nu de populairste premier candidaat is (ja ik volg het Nederlandse nieuws). In Pusan kon je best zien dat wij als buitenlanders een beetje vreemd aangekeken werden. In Seoul valt dat mee maar als Hasse met een meisje gaat praten loopt ze snel weg. Niet omdat ze Hasse niet mooi vind. Want iedereen vind ons mooi! (ja grapje zeker!) maar ze zouden NOOIT aan hun ouders kunnen verkopen dat ze met een buitenlander thuis komen.

Savonds halen we Pieter op en tot grote haat van Pieter gaan we op tijd naar bed. Hoewel. Pieter en ik gaan nog even naar de Pisibang om met onze vriendinnetjes te bellen en we besluiten zelfs nog een chinese voetmassage te laten doen. Omdat het toch maar 4 euro is. Nou ik had liever 4 euro toebetaald om ‘m niet te krijgen, dat kriebelt, en doet pijn!… wel heel grappig want we deden een wedstrijdje wie het langste normaal kon blijven doen zonder een spier te vertrekken. Heel erg grappig tafareeltje.

Zonder doel rondjes rijden door de stad

De dag erna gaan we vroeg op, zoals iedere dag komt onze irritante hostel vrouw ons wekken omdat ze geld wil zien. Totaal niet relevant want we waren de enige in het hostel maar oke. Ik ga als eerste weg omdat Hasse en Pieter nog even blijven liggen. We wilden een motor huren en na een beetje zoeken naar een plek vind ik een engels sprekende koreaan die me kan helpen. Ik huur een brommermotor, ik weet niet of ik kan schakelen en vind de koreaanse wegen te chaotisch dus huur maar een motorscooter. Met een beetje pap in de beentjes ga ik de weg op om hasse op te halen. Maar na 3 bochten blijkt het verkeer me wel te liggen. Je hoeft alleen vooruit te kijken en als er achter je iets gebeurd word er getoetert. De rest van de dag rijden we van strand naar strand, we gaan eens de heuvelachtige wijkjes in omdat daarheen lopen te vermoeiend is. We rijden door de haven, over de bruggen. en het mooie is we verdwalen niet!. Pusan heeft 5 miljoen inwoners en het is zware chaos, en met een motor ben je gewoon veel makkelijker af. Helaas maken we een fout en komen we in een keer op een gigantische snelweg waar we niet mogen rijden. Er lijkt geen eind aan te komen en die motorbrommer of wat het dan ook mag wezen trekt het maar moeilijk. We brengen de motor thuis en gaan naar Poexy… FOXY club dus…

Clubbing

Het is een club met een hiphop rnb zaal, hed kandi terass en een dance hal. Op 8 hoog met uitzicht over Pusan. Vraag me dan echt af waarom we dat in Nederland niet hebben. een JC is 3 euro, en we hebben een goeie stapavond. 7 uur thuis en natuurlijk nog even met Manon bellen! De dag erna worden we wakker en willen we heel veel doen maar veel meer dan een beetje door de zon/smog brommeren komt er niet van. Pieter slaapt wat en we besluiten maar eens naar de Jimjilbang te gaan. Wat het dan ook mag wezen. We moeten onze schoenen uit doen en omkleden. Naakt!… okee niets aan het handje. We kleden ons om en terwijl hasse geknipt wordt komen Pieter en Ik even langs paraderen. De blik van Hasse is onvergetelijk. Net als de blikken van de Koreanen. Ik hoef er niet veel woorden aan vuil te maken denk ik. Het levert wat grappige tafarelen op. In de Jimjilbang kan je in een Sauna, een ijskoud bad, een 45 graden (zwem)bad en een gewoon warm (zwem)bad. We gaan de sauna in probleem is dat als we binnen zijn gehuppeld we merken dat de vloer 120 graden is en we dus niet eruit kunnen. Pieter krijgt hartangsten en ik word net zo droog als een koekje, uiteindelijk bedenken we dat we onze handoeken op de grond kunnen leggen! heeej! Daarna douchen we en gaan we naar beneden, daar zijn slaap en tv kijk kamers. je kan boeken pakken, rustig slapen en koreaanse TV kijken. Wij doen het laatste en vallen rustig in slaap.

Mislukte missie

Zo lekker gevoel daarna, we gaan stappen en het blijkt een falende avond te worden, we hebben de vetste taxichauffeur ooit, hij heeft een stem alsof die benzine drinkt en om ieder grapje begint die te lachen/bulderen. We betalen 30000Won aan een ritje die eindigd in een te saaie club. Zo saai dat ik besluit om dance battles te gaan houden met Koreanen, tja je bent toch die kansloze westerling die geen schaamte heeft omdat niemand je kent. Was erg leuk, maarja je moet bekennen dat het een saaie avond is en we belsluiten op te geven om de dag erna lekker op tijd ons bed uit te komen.

Extratjes van de nieuwe GTA

De laatste dag willen we eigenlijk even afslaan (golf) je hebt van die grote afsla flatten met een lange kooi erachter midden in de stad. Leek ons wel leuk maar we gingen eerst naar de Tempel, want dat moet maar als toerist. Met zo’n gevoel gingen we er ook heen. We willen geen foto’s maken omdat we ons een beetje stom voelen om tempels te gaan bekijken ipv te leven. Toch is het een hele mooie natuurlijke omgeving, we gaan bij een gebed zitten met een paar boedhisten. Ik snap er helemaal niets van. Er zit een vrouw te boeren op de achtergrond, de man zingt wat en wij bukken voor een gouden beeld. De rust die er heerst is wel even lekker, maar dat is alleen omdat we al maanden in een metropool leven. Toch is het grappig om te zien dat boedhisme helemaal tot Korea rijkt, dat het ook echt nageleefd wordt door veel mensen. Net als de kerk. Ik kan me er niet helemaal in vinden, het idee van een levenswijze spreekt me wel aan maar ik weet er gewoon te weinig vanaf en geloof niet in reincarnatie. Misschien is het gewoon niets voor mij.

GTA gaat de kast in en over 2 weken koop ik een nieuwe

Dan pakken we de trein terug, en zit een 4daags weekendje er weer op. Heel leuk om een stad te leren kennen, je komt aan en je weet niets en na 4 dagen heb je het idee dat je de stad goed kent. Pusan is een stad die me wel aanspreekt, combinatie van 24 uur open, goeie metro, strand, baaitjes, bergen en leuke bars en moderne mensen. Maarja dat spreekt de meeste mensen wel aan denk ik dan. Ik ben er misschien alleen wat meer in geintereseerd.

Iets meer in de categorie ‘en toen, en toen, en toen’-verhaal:
We waren laatst in Busan. Ook nog nooit van gehoord. ‘Hebben we daar wel bereik met de telefoon’. Welja, vijf keer zo groot als Amsterdam. Gaan.
Ons hostel was in een uitgaanscentrum. In een zee van neonlampen zijn we langs letterlijk 200 bars gelopen, en inderdaad, zo nu en dan maken we een uitstapje naar links of naar rechts.
Busan ligt aan het water, Seoul aan zee. Er zijn zat hoge gebouwen langs de kust en de kenner weet dat ik bij dat aangezicht met m’n oren begin te klapperen van zaligheid.
‘s Avonds buiten verzamelden enkele ouderen waarvoor de maatschappelijke ontwikkelingen te snel zijn gegaan oud papier op straat. In verhouding een klein offer. Hoog op een dakterras van een wolkenkrabber daarnaast staat de jongere generatie haar vers verdiende geld op te drinken. Daar stond ik tussen; ik vierde het kapitalisme.

En dan toch weer een stukje leip:
Ik doe hier zo veel belachelijk dingen dat ik het Noorden een beetje aan het verliezen ben. In Nederland heb ik doorgaans alle tijd om elk stukje interessante belevenis stevig te overdenken tijdens een van mijn nachtelijke wandelingen. Hier echter volgt de ene absurde middag, avond of nacht de andere in rap tempo op. Heb geen tijd om me te realiseren wat ik allemaal doe. Als ik wakker wordt heb ik minuten lang nodig om m’n game weer een beetje together te krijgen. Ik denk niet dat het me echt op zou vallen als ik ineens in Amsterdam wakker zou worden.
Overdag begint dan de serie van schier-onverklaarbare Koreaverschijnselen om me heen, afgewisseld met intens voor lul staan botweg elke 7 minuten. De ene tien minuten wordt ik vereerd en het andere moment beginnen er mensen boos tegen me te schreeuwen omdat ik blijkbaar iets fout doe.
Het is alsof ik bij een college zit; ik snap er nu nog weinig van maar ik maak aantekeningen als een bezetene. Als ik thuis ben en uit die wervelwind geslingerd kan ik de boel eens duidelijk op een rijtje gaan zetten.

Hoe dan ook: 9,5/10.

Onderstaand filmpje is van Steve Jobs. Vermaak voor jong en oud. Ondertussen stay ik hungry en foolish. De dots connect ik later wel.