17-08-2009 – Amsterdam
Het is zover! Na maanden plannen, zwaar studeren om verplichte tentamens te halen om mijn propedeuse af te ronden mag ik dan toch eindelijk weg uit dit land en richting het land van de morgen kalmte (land of the morning calm).

Nerveus ben ik niet zo zeer, meer ontzettend nieuwsgierig. Nieuwsgierig hoe het land zal zijn, de mensen en uberhaupt hoe het zal zijn om met Sam en Hasse zo een vijf maanden samen te leven.

Ik heb mijn kamer in Amsterdam deze week leeggeruimd en overgedragen aan mijn studiegenoot Reyn die er de komende maandjes met mijn huisgenoot Timo op zal passen. Met mijn grote rode koffer ga ik op naar Nijmegen langs mijn ouders. Ik slaap een nachtje bij hun en vervolgens vertrek ik naar Arnhem. Sam en Hasse vertrekken vanuit Amsterdam met de ICE richting Frankfurt Airport. In Arnhem sta ik met mijn koffer op hun te wachten.

Ik stap in en de trein gaat rijden en accelereert  naar 340 km/u. We zijn doodmoe en willen eigenlijk allemaal heel graag slapen, maar na een paar minuten liggen we al ons kapot te lachen over onzin. Waarschijnlijk is het de slaapdronkenheid.

Sam kende ik al omdat hij in het 2e jaar in mijn klas kwam. Niet ontzettend goed maar hij lijkt me wel een aardige gast. Hij is spraakzaam en gezellig. Hasse heb ik letterlijk ontmoet voor het International Office (het kantoor van de VU voor internationale exchanges). Zijn exchange naar Zuid Afrika ging niet door en hij had een alternatief nodig. Hij hoorde dat Zuid-Korea vrij was en zodoende. Hij lijkt even enthousiast en misschien wel nog enthousiaster over het vooruitzicht Korea, als over Zuid-Afrika.

17-08-2009 – Frankfurt Airport
Aangekomen op het vliegveld, checken we snel in. Het vooruitzicht dat we gaan overstappen op Dubai na onze eerste vlucht is spannend maar brengt ons ook enige zorgen. De verhalen over de strenge drugs controles en harde straffen op zelfs soft-erotische magazines meenemen doet Sam besluiten om toch nog even die Playboy weg te geven aan een doaune-meneer van het vliegveld. De douane-meneer lijkt de dag van zijn leven te hebben en vertrekt met de naakte Miss Nederland onder zijn arm bijna rennend naar zijn kamertje…

18-08-2009 – Dubai Airport
De vlucht naar Dubai gaat met Emirates. Het is echt belachelijk. Vooral voor iemand die de laatste jaren slechts met Ryanair en Easyjet vliegt. Opeens zitten we in een rij van 12 stoelen breed, hebben we een totaal entertainment systeem met digitale televisie, films, documentaires, games en als topje van de ijsberg een camera voor op het vliegtuig om te zien waar je vliegt. Tja, voor een arme student is dat wat!

Het eten is net zo belachelijk. We krijgen oneindig veel gangen. En hoe langer we vliegen, hoe geflipter het wordt. Aangezien het eten wordt aangepast aan de tijdzones waarin we vliegen, krijgen we eerst avond eten, vervolgens ontbijt en dan lunch, maar in een tijdbestek van een vlucht.

De reis naar Dubai duurt zo een 8 uur en ik begin te begrijpen waarom alles zo comfortabel is gemaakt. Zo een lange reis breekt je al snel op.

Dubai Airport is gaaf. De wereldpopulatie verdeling wordt me wat duidelijker in de mainport tussen Europa en Azie. Heel die airport zit vol met Indiers en Chinezen. Ook zien we wat olie sheikhs, of zo zien ze er uit. Nou allemaal leuk die stereotypes. Hebben we dat ook weer gehad. Het is ’s nacht sen we eten wat in de grote hal van Dubai Airport en herhaaldelijk voelt het alsof we in een ruimteschip zitten. Sam en Hasse voelen hetzelfde. Dat deze collectieve gedachte opspringt op dit moment geeft aan dat we zwaar zitten te trippen van al dat vliegen. Beter dat we snel in Seoul aankomen.

Onze tweede vlucht naar Seoul is ongeveer hetzelfde. Weer lekker eten en een beetje slapen.

19-08-2009 – Seoul Incheon airport
We zijn geland op Seoul Incheon airport, de mainport van Seoul (al ligt die er zo ver naast als Rotterdam-Amsterdam). Ondertussen snap ik echt helemaal niets meer van de tijdzones, maar het ziet er buiten uit alsof het ’s middags is. We gaan wat drinken op het vliegveld en denken ondertussen ons plan uit.

We hebben namelijk geen enkel plan.  Zo simpel als dat. We hebben geen hotel, hostel, of slaapplek. De kamers op de campus die we zouden krijgen gaan pas volgende week open en die wil ik eigenlijk totaal niet. We willen een apaprtement. In het midden van de stad. Wat is Seoul en Koreaanse cultuur namelijk? Is dat op een campus leven van een van de 3 beste universiteiten met hoog-opgeleide studenten of is dat het mogelijk scruffy grimey bestaan van de grote stad die Seoul werkelijk is? Ik wil grime en daarom probeer ik Sam en Hasse al maanden te pitchen voor een appartement. Dat gaat goed. De angst is dat het te veel geld kost maar ik druk het er lekker doorheen. Zelfs mijn broer vindt me een verwende luxe lul maar ik zie dat ik een argument heb.

Hoe het ook went of keert, we zitten op het vliegveld en we moeten een week overbruggen. Ik heb letterlijk een enkel contact van een real estate agent die ons wel zou kunnen helpen. Het feit dat ik hem slechts ken via e-mail na het klikken op een reclame op Google bij “seoul appartment” maakt me niet denderend overtuigd dat dit gaat werken. Ik heb de dag na onze aankomst een afspraak met hem gemaakt.

Na het drinken worden we letterlijk de eettent op het vliegveld uit gebonjourd. Ze spreken allemaal geen Engels en cola bestellen was al vrij moeilijk. Ze willen ons echt niet lijkt wel en onze eerste culture shock is een feit. We gaan naar een internetpaal en ik zoek snel een hostel op. We bellen ze met een telefoon automaat (onze Nederlandse telefoons werken hier niet, ander netwerk) en met de bus rijden we vanuit Incheon Airport naar Seoul. Nu is het ’s avonds.

Hangyeong Aseyo! Na aankomst op Incheon Airport zijn we direct op zoek gegaan naar een hostel. De weg vinden in Seoul is heel moeilijk maar letterlijk iedereen schiet je te hulp zonder dat je ernaar vraagt. Zo vonden Pieter, Hasse en ik het Wind Road Flower hostel. Het is een heel minimalistisch hostel maar we zijn al blij dat we al onze bagage achter slot en grendel konden zetten.

‘s Avonds besloten we wat contacten te gaan maken. We belanden in een bar op 5 hoog genaamd Sam1999. Toen ik vertelde dat ik Sam heette brak dit meteen de verlegen sfeer van de Koreanen. Na 3 Cass biertjes(na een lange vlucht, MC Donalds en weinig slaap) stonden we Andre Hazes te zingen en kregen we slakken te eten. Best lekker nog. Terug richting het appartement lag er een man laveloos op straat met zijn telefoon, portemonee en dure bril op straat. Het schijnt dus dat er niets gejat wordt. Je kan beter een gevonden telefoon laten liggen dan naar de lost and found te brengen. En het is te merken. Seoul is heel veilig en extreem goed geregeld. Nergens zijn prullenbakken omdat niemand wat op straat gooit. Straten zien er hypermodern uit en de metro komt om de minuut langs. Wel jammer dat iedere Koreaan ontzettend uit zijn mond stinkt vanwege het lokale peper/knoflook gerecht Kimchi.

Een dag later… We hebben een afspraak met ene Yilbert Cang een volstrekt onbekende man die ons wel een short term appartement kan regelen. We gaan naar de afgesproken plek met de metro. Hier wachten we een kwartier tot we een degelijke man tegenkomen die zichzelf voorstelt als Yilbert. We lopen met hem naar zijn kantoor, hij vertelt ons dat we 5000 Euro borg moeten inleggen, we beginnen dus een beetje achterdochtig te worden. Met zijn Hyundai (wat anders!?) brengt de baas van Yillbert ons naar 3 appartementen in Itaewon. Dit is een wijk waar veel expats wonen en waar we godzijdank ook normaal eten kunnen halen (red. je kan inktvissen uitkiezen uit een aquarium en deze levend opeten). De appartementen zijn stuk voor stuk erg groot en hebben een wasmachine, keuken, 2 badkamers en wat meubels. We besluiten eerst te gaan kijken bij onze dormitory bij de Korea University.

De Korea University ziet er geweldig uit, het lijkt net alsof we door de efteling lopen en we zien een mannetje het gras knippen met een nagelschaartje (geen geintje!).Dan lopen we verder naar het CJ house. We komen aan en worden eerst getest op de griep, we denken dat we moeten inchecken en dat willen we niet omdat we alle opties open willen houden. Aangezien alles al zonder tegenslag lijkt te gaan besluiten we met de manager te gaan spreken en kunnen we eerst onze kamer bekijken.

Shit! Het is heel anders dan verwacht, erg modern maar klein. Je deelt je kamer er worden belachelijke regels gehandhaafd. Het is duidelijk we gaan een eigen appartement zoeken! Eenmaal terug bij Yilbert besluiten we te gaan onderhandelen voor het appartement vlakbij het centrum van Itaewon. We kunnen zo in 20 minuten naar de Universiteit en 20 minuten naar het uitgaanscentrum Hongdae. Bovendien zitten we vlakbij de parken en de Han rivier, zo kunnen we even ontsnappen aan de drukte van Seoul. (Seoul is net New York alleen dan met andere mensen, andere taal en andere auto’s). We zijn goed aan het onderhandelen, we hoeven nu ipv 1.8 miljoen per maand 2 miljoen per maand te betalen. Echter hoeven we nu maar 4 maanden te blijven ipv 5 (anders zouden we die laatste maand moeten betalen). Bovendien is de key money verlaagd van 5000 euro naar 1000 euro. We delen alles met z’n 3en. Morgen trekken we in en dan moeten we de eerste aanbetaling doen. Veel mensen geven ons positief nieuws over het huren van een appartement en we besluiten het contract te tekenen.

Al met al hebben we een goede start, de cultuurschok valt mee. Iedereen is hier westers georiënteerd en ziet er goed uit. Bovendien is Seoul een hypermoderne stad. Het enige nadeel is dat bijna niemand Engels praat en we nog niet echt weten waar we normaal eten kunnen halen. We waren het er over eens dat het voelt alsof we in een nieuwe GTA zitten, we maken contacten, kopen een appartement en zijn nu in het hostel om onze account te saven. Over een tijdje wonen we in de heuvels van Namsan Park en rijden we onze eigen Hyundai Limousine.

20-08-2009 – Myeongnyun-dong, Jung-gu
We stappen uit op een druk kruispunt in Myeongnyun-dong en we beginnen alle drieen te glimlachen. Dit is nog niet eens de drukste plek van Seoul maar overal zien we al neon lichten, druk verkeer en heel, heel veel Koreanen. Het lijkt wel een soort van mini Las Vegas, maar dan op elk stuk straat. De Koreanen willen kennelijk alles verlichten om je aan te zetten tot kopen. Heel cool.

Che Guevara en jezelf vinden in een hostel
We komen aan bij het hostel en Sam en ik voelen het eigenlijk niet. Ik heb wel eerder in hostels geslapen en dat was prima, maar de totale linkse backpacker anti-kapitalistische Che Guevara vibe die in dit hostel hangt maakt me weary. Het zijn stuk voor stuk Amerikanen die zichzelf zoeken in dit hostel. Leuk en aardig allemaal maar het boeit me ontzettend weinig. Prima, ik wil toch gewoon slapen hier. Nee eigenlijk niet, ik wil eerst heel hard bier drinken met Koreanen en dan slapen. Zodoende vertrekken we snel de ‘stad’ in.

Uitgaan in Myeongnyun-dong
Myeongnyun-dong is relatief klein maar wel leuk en gezellig. Heel veel bars, norebang (karaoke bars) en op straat zit iedereen lekker in tentjes te eten. Tof. Hasse heeft honger en probeert iets wat sterk lijkt op pasta met pesta saus. Na een kleine hap brandt hij zijn bek zo hard aan de pepers dat hij opgeeft. Sam en ik proberen het ook met hetzelfde effects. Dat Koreaans eten berucht heet is, hebben we nu ook geleerd en zullen we nog veel meer last van krijgen later. We drinken wat biertjes in een tent die, hoe kan het ook anders, Sam 1999 heet. Het valt op dat alle uitgaansgelegenheden in een soort van uitgaanstorens zitten. In Nederland heb je een club in een gebouw. Hier heb je een restaurant, karaoke bar, lunch bar, bier bar en luxe club allemaal in een gebouw. Een gelegenheid heet dus al gauw Kimchi 3F (de 2e etage, 3e vloer dus) of Norebang B2 (bassment 2, dus de kelder onder de kelder). Heel efficient gebruik van grond dus, vast omdat het duur is.

Koreanen haten ons allemaal
We proberen wat contact te maken met Koreanen maar dit faalt herhaaldelijk hopeloos. Slechts de mensen die geld op ons kunnen verdienen, barkeepers en obers, willen met ons praten. Op straat lijken ze ons te haten. Pijnlijk dit. Vooral na de slechte ervaring op het vliegveld. Als we een groep jonge Koreaanse jongens en meisjes vragen waar de leuke bars zijn, maken ze consecquent een kruis met hun twee armen en zeggen nee schuddend “No, No, No”, of lopen gewoon weg van ons. Dat Sam’s deo op is draagt ook niet bij natuurlijk. Later komen we erachter dat ze hier in dit district gewoon niet zo internationaal georienteerd zijn. Ze willen wel met ons praten maar kunnen geen enkel woord Engels, daarom zeggen ze liever nee dan dat ze de confrontatie aangaan. Okee dan. Kudt.

Betast worden door Koreaanse jongens die je ‘handsome’ vinden
Hasse en ik hebben na weer een hopeloze avond kwa Koreaans contact maken eindelijk de jackpot tegen. Een Koreaanse jongen zit me te betasten op de WC en zegt dat ik ‘very handsome’ ben. Dit is het summum! Ik vraag of hij ‘very’ van de mannenliefde is. Hij ontkent het sternig en nodigt ons uit naar zijn tafel. Daar zitten evenveel meisjes als jongens en dus lijkt het me niet te verdacht. Hasse komt mee. Vervolgens gaat het al gauw over waarom we er zo raar uit zien. Nou we komen uit ‘Nederlandeej’ zoals ze zeggen en we zijn familie van ‘Hiedienk-gu’ oftwel Guus Hiddink, daar zijn ze allemaal fan van. Oja, en we zien er allemaal uit als Holleeywoodeej actor’. Prima dit Korea, dat hoor ik in Amsterdam nou welgeteld nul keer. Nee, als jij wilt dat ik jouw Hollywood acteur ben, dat doe ik dat gewoon hoor. Ik return the favor, en noem ze Angelina Jolie, Brad Pitt en Orlando Bloom. Ze flippen hem helemaal. Ze hebben nog nooit zo’n compliment gehad en ze zijn zo trots als kinderen. Hasse en ik gaan stuk van het lachen dat deze tactiek zo goed werkt. De drinking games zijn vrij onlogisch en dus nadelig voor ons. Het drinking game three-eej, houdt in dat je bij veelvouden van drie een Soju shot drinkt. Soju is 20% alcohol-houdend en een soort van zwakke rum. Echter kom ik erachter na zo’n 16 shotjes dat het niet veelvouden zijn, maar simpelweg 3, 6, 9, 13, 16, 19, 23, 26, 29, wat een kut spel zeg, geen inzicht nodig of zo. Ik ben compleet lam van de Soju en Hasse neemt mijn shotjes nu voor mij. Aangezien hij het ook nog steeds niet begrijpt is hij ook compleet weg na 10 minuten.

Als je dronken bent in Korea, dan slaap je op straat
We zijn niet de enige die compleet lam zijn. We zien tegen 3 uur overmatig veel Koreanen op straat liggen, totaal passed out. Iedereen lijkt het normaal te vinden. En eentje ligt zelfs mijn zijn portemonnee met geld eruit en dure telefoon op de grond. Het is allemaal prima voor de Koreaan. Ze stelen hier simpelweg niet.

Seksuele slaap intimidatie

Hasse en ik komen thuis en we zien Sam slapen met zijn benen omhoog vrij oncomfortabel op zijn koffer. Oja, hij had ons dus nog gevraagd of we hem na tien minuten wakker konden maken voordat we weggingen, maar nu is het zo een 6 uur verder. Beetje lullig dit. We gaan slapen en ‘s nachts word ik wakker terwijl ik naast mijn bed sta en Sam’s voeten sta te betasten. Ik denk ik ga maar weer snel slapen, zodat niemand hier ooit achter zal komen. ‘s Ochtends lijkt Sam inderdaad van niets te weten maar aangezien ik de mannenliefde sfeer in dit hostel die ik nu zelf heb veroorzaakt niet erg comfortabel vind, vertel ik hem maar dat ik zijn voeten seksueel heb verkracht vannacht. Zo leer je elkaar kennen. Prima!

Pieter op het dakterras met uizicht over de skyscrapers van Yong-San

21-08-2009 – Appartement zoeken met Gilbert @ Noksapyeong station, Itaewon-dong, Yongsan-gu
Na genoeg hostel vibes gehad te hebben, hebben we met onze real estate agent afgesproken op Noksapyeong station exit 5. Gilbert heet hij en is hij Koreaans maar kan wel Engels omdat hij in Australie heeft gestudeerd. Het problematische feit is dat wij niet weten hoe hij er uit ziet, en hij niet weet hoe wij er uit zien. We wachten op een afstandje af om te zien wie hij is. Opeens zien we een Koreaanse man van rond de 40 wachten en dat is hem dan.

Hij is heel vriendelijk en loopt met ons naar zijn kantoor. Ik rock zwaar de professionele volwassen werk vibe omdat ik gewend ben aan hoe moeilijk het is om in Nederland een appartement te vinden als student. Als hij vriendelijk vraagt of we studenten zijn zeggen we zachtjes ‘ja’ en de verwachte weigering blijft uit. Een NVM makelaar zou allang weggerend zijn. Gelukkig, ze houden van Westerste studenten hier, want die hebben wat euro’s. En euro’s vertalen hier in bakken Koreaanse won’s. Top… anders dan in Amsterdam werkt het pure kapitalisme hier dus nog wel.

Bejaarde oma is onze land lady en het Koreaanse huur systeem is arelekst
Hij laat ons met de auto 3 ontzettend vette appartementen zien. Het ziet er minstens even goed uit als in Amsterdam en misschien wel beter. We kiezen voor het laatste appartement. De prijs wil Gilbert niet zeggen, hij zegt ‘we negotiate later’.

Nadien zitten we in zijn kantoor met een 80-jarige vrouw die het verhuurt met een mega grote zonpet die alle oude vrouwen hier hebben. Gilbert zegt dat we een key deposit (sleutel storting) van 10 miljoen won moeten neerleggen, dat is zo een 6000 euro, wat we terugkrijgen na dat we vertrekken en dat de huur 1,5 miljoen won is, zo een 800 euro per maand.

Sam flipt hem zwaar over de key deposit en wil het liefst meteen vertrekken, begrijpelijk ook. We kennen deze man van het internet net een paar uur en nu wil hij 6000 euro. Ik vertrouw het totaal niet maar ze zeggen dat dit het Koreaanse systeem is voor real estate. Later blijkt hij de waarheid te spreken, maar ja dat weten wij niet.

Ik ga negotiaten en eis het Nederlandse systeem of we vertrekken. Ons systeem is dan dat we 2 miljoen won huur betalen en 1 maand huur als key deposit. Een half uur lang zitten we in het midden van een gigantische culture clash.  Ze zeggen dat dit onmogelijk is en de landlady flipt hem nog harder. Sam’s uitzonderlijke talent om mensen bij elkaar te brengen, wat hij in Donna Driver’s communicatie les heeft geleerd brengt hem er toe dat we maar even ons moeten voorstellen aan de landlady. We buigen en glimlachen en ze vind ons leuk. Edoch, de Koreaanse vrouw gaat alsnog een half uur met de real estate agents zwaar schreeuwen in het Koreaans en wij zitten er lekker ongemakkelijk bij.

En dan opeens. ‘Okay’. Het is goed. ‘Tomorrow you get key’. Prima! Als het in Amsterdam zo makkelijk ging!

Ons huis in het grijze gebouw, boven de Teriyaki en naast de Taco shop, op de 2e etage

22-08-2009 – Ons huis, Itaewon-dong, Yongsan-gu
De volgende dag pakken we onze spullen en koffers op uit het hostel en vertrekken naar ons nieuwe huis in het midden van Seoul. We pakken de eerste taxi richting Noksapyeong maar aangezien onze koffers niet allemaal in de taxi passen is Hasse genoodzaakt op mijn schoot te liggen. Hasse-wijs, trekt hij dit natuurlijk totaal niet.

400 briefjes van 10.000 won, superduur

We pinnen 4 miljoen won, zo een 2400 euro. Dit duurt echt de hele dag aan gezien de pinautomaten in Korea onmogelijk zijn en niet willen meewerken met het internationale betalingsysteem. Ze willen onze pasjes niet en overal zitten opnamelimieten op. Uiteindelijk pin ik alles met mijn creditcard en komt het goed. Aangezien ze slechts briefjes van 10.000 won hebben (zo’n 6 euro), lopen we met 400x 10.000 briefjes in onze portemonnee. Ik voel me ontzettend rijk. Na betaling krijgen we de sleutels.

Het huis zit boven een Teriyaki restaurant en naast een Taco shop. We wonen op 3F, dat is de 2e etage. We hebben een grote woonkamer, een keuken met fornuis en koelkast, een wasmachine/droger, een badkamer, 3 slaapkamers en in de derde slaapkamer zit een 2e badkamer. Alles is ingericht. Ontzettend mooi. Boven ons zit nog een etage en dan een dakterras met uitzicht op de skyscrapers van Yongsan-gu. Goed voor elkaar!

Ons dakterras met uitzicht over Itaewon-dong

Vandaag zijn we ingetrokken in ons appartement. We hebben wel 1 miljoen schuld maar dat komt wel goed. We zitten midden in de expat wijk Itaewon. Hier kunnen we westers eten halen, naar sportbars gaan en engels praten.

Het appartement bestaat uit 2 kleine slaapkamers en 1 grote. Voorzien van bedden en bureaus. Onze maat Gilbert heeft nog een extra bed voor ons gekocht. Daarbij hebben we 2 badkamers, een keuken en een huiskamer met een fatsoenlijk uitzicht.

Iedereen kan blijven slapen, dus jullie zijn welkom.