Singapore is alles wat je dacht dat het is en nog veel meer.

Het is simpelweg de Aziatische metropool bij uitstek. Zonder twijfel.

Seoul deed het goed maar was nog iets te Koreaans en lokaal en er werd slechts Engels gesproken. Tokyo was te geisoleerd en niet internationaal genoeg en er werd helemaal geen Engels gesproken. Hong Kong kwam zeer in de buurt met zijn Britse geschiedenis maar Singapore is het toch echt. De metropool.

Ik zal even snel door alle cliche’s van Singapore heen gaan. Het is een stadstaat. Onderaan Maleisie op een eilandje. Meest zuidelijke tipje van continentaal Azie. Het is er brandschoon op straat door torenhoge boetes. Hoog opgeleide bevolking. 4.5 miljoen mensen. Ze spreken allemaal vloeiend Engels, hun hele onderwijssysteem is Engels vanaf kindergarten tot aan universiteit. Bevolking heritage (dus waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen) is 70% Chinees, 7% Indisch, 12% Malay.

Maar ze doen niet als Chinezen of Indiers of Malay. Ze zijn allemaal Singaporeans en ze doen het economisch gigantisch goed.

Er is geen criminaliteit. Letterlijk. Je kan ‘s nachts op elke plek zitten met je mega dure laptop en er gebeurt niets. Dat doen mensen dus ook. Belachelijk om te zien. Boetes zijn hoog ($500 voor troep op straat gooien en spugen en $1000 voor eten in de metro). De democratische staat wordt geregeerd door een een-partij regering die het land met harde maar eerlijke/faire manier behandelt. Ik las net een stuk over een heel blok van hotels/hostels die waren gesloten door de Urban Redevelopment Agency, omdat ze klachten hadden gekregen van toeristen en het er onhygienisch was. In Nederland krijgen die plekken een tik op hun vingers en waarschuwing maar hier wordt het hele backpacker gedeelte gewoon gesloten. Best hard maar het werkt wel. Je weet als Singaporees dat als je crimineel doet, je de lul bent. Je komt er toch niet mee weg. Er is geen corruptie. We hebben trouwens geen enkele politie agent gezien hier, dus er is vast ook enige zelf regeling.

Alles is goed geregeld en over alles is nagedacht. Er is een Licensing instituut die alles een license geeft. Dus elk blok beton op straat, elk stukje muur wat ergens zomaar staat, elk gebouw, elk stukje gras, elke boom. Alles heeft een nummer en een vergunning. Het MRT metro systeem is gigantisch efficient en snel. Eten of drinken mag niet in de metro. Prima.

Alles ziet er schoon en mooi uit. Er is geen troep. Zelfs de residential gebouwen met condominium appartementen erin zien er het mooiste uit van Azie. Ze lijken een beetje op die van Korea maar dan heel mooi geverfd.

Religie is gestructureerd geregeld door de overheid. Alle religies hebben precies 2 feestdagen. En alle burgers mogen alle feestdagen vieren.

Singapore laat een gigantische indruk bij me achter hoe het ook kan. Een land/stad zonder enige echte problemen. Wat Afrikanen bij Nederland denken (veiligheid, geen armoede, geen criminaliteit, rust), denken Nederlanders bij Singapore. Het is die stap omhoog.

We zien in Nederland hoe de laatste 15 jaar het land down the drain gaat door passieve regeringen, dramatische behandeling van het onderwijs en een niet nader te noemen bevolkingsgroep die alle gevoel van veiligheid op straat teniet heeft gedaan. Ik wil in Nederland ook hoge straffen. Ik ben nog nooit in aanraking met de politie gekomen omdat ik niet echt veel verkeerd doe. Dat komt meer door opvoeding dan mijn angst voor de politie of de regering. Want er is geen angst, er is slechts minachting. Slappe regering, slappe politie. Die kan ik wel aan. Ik wil bang zijn voor de politie en het wet systeem. Ik ben geen conservatief maar een sociaal liberaal maar we zijn allang over de grens heen bij Nederland kwa wat tolerabel is. Ik zeg breng Singaporese overheids functionarissen in Nederland en laat ze advies geven, laat ze training geven aan de politie. Harde hand en alles. Ik ben geen lul en als ik iets verkeerd laat ik me ook wel arresteren en de cel in gooien. Geen probleem mee.

Wat een top land en wat doet Nederland het toch weer volkomen verkeerd. Jammer, jammer, jammer.

Zoals in deze hele blog probeer ik zo een breed mogelijk beeld te geven van Azie en mijn perspectief er op.

Hasse, Sam en ik hebben in alle steden waar het mogelijk was wel clubs bezocht. Clubs geven een mooi beeld van de mensen en cultuur van een stad, land of continent.

Echter zijn we er met zijn drieen wel zo’n beetje over eens dat Azie het belabberd slecht doet op dit gebied. Een generalizatie is bij hoge uitzondering hier op zijn plaats. Ze begrijpen er namelijk werkelijk niets van. Van Korea tot Tokyo tot Hong Kong tot Macau tot hier in Singapore, we zien overal hetzelfde probleem.

Elke club waar we binnenkomen hangt voor een zwaar gestresste sfeer met bodyguards, portiers en nog meer beveiliging. Veel meer dan in Nederland. Sommige dragen pistolen. We betalen altijd zo’n beetje het dubbele aan entree van een normale club in Nederland.

Als we dan eindelijk binnen zijn is het allemaal uiterst mooi aangekleed . Dure vloerbedekking in de gangen zoals gewoonlijk, Chivas Regal flessen aan de bar, alles in flashy design. En als klap op de vuurpijl, altijd volkomen goede climate control (want het is buiten in Azie vaak zelfs ‘s nachts snikheet). Prima dat allemaal, maar het gaat niet los! Het is letterlijk nog NOOIT los gegaan in Azie waar wij waren. Gewoon NIET. De eerste keer dat ik de dansvloeren hier in Azie zag moest ik onmiddelijk denken aan de befaamde club scenes uit Onderweg Naar Morgen. Je weet wel, waar vanwege ruimte gebrek en videografische overwegingen er maar 14 acteurs op een dansvloer staan met repetitieve softe dans bewegngen. Heel erg nep maar dat is een soap en dit is realiteit. Iedereen doet dat stapje wat je op je eerste schoolfeest in klas 1 doet. Links voor, links achter, rechts voor, rechts achter. Gewoon echt saai.

Ik ben gewend aan de gemiddelde Nederlandse club waar je binnenkomt om 12 uur en het snikheet is, en je binnen 5 seconden een volzwetend dronken gezicht langs je ziet springen die vervolgens de trap afvalt en weer op staat en verder danst. Publiek die de hele week naar school, studie en werk gaat en in het weekend zichzelf willen kwijt raken in dansen en drugs. Mensen die de foto’s misschien niet hoeven te zien, want ze willen niet weten wat er de afgelopen nacht is gebeurd. En zo hoort het.

In Azie gaat het anders. Ze gaan hier uit om te showen. Ze verliezen zich niet in het weekend, nee het omgekeerde gebeurt hier, ze versterken hun identeit nog meer in het weekend. Ze doen hun dure Gucci schoentjes aan, hun goude Rolex om, bellen om een tafel in de club te kopen voor de avond en rijden in hun dure Mercedes/BMW op naar de club. Daar wagen ze enkele stapjes op de dansvloer maar gaan vooral zitten en bestellen zo veel mogelijk Chivas en andere dure drankjes. Een beetje die Sweet 16 MTV club feesten. En er zitten altijd Westerse topmodelen in de club. Nou als ik ergens een hekel aan heb. Die kunnen al helemaal niet dansen. Iedereen is hier om te showen. Ja jij was er ook zaterdag he. Ja wat een top feest. Maar iedereen vindt het in hun hart verschrikkelijk. Fucking SAAI.

Ja het zal vast komen dat Azie relatief recent welvarend is, of aan het worden is en Nederland dat allang was. Constatering van oorzaak maakt het probleem er niet minder op alleen.

Ik zei het gister tegen Hasse, ik haat de Ski Hut en de muziek die erbij hoort, maar de Ski Hut heeft wel sfeer en dat kan je over de Aziatische clubs niet zeggen.

Ze willen het best anders, maar ze durven niet volgens mij. Dat bewees onze ervaring in Macau wel:

Sam en ik waren in een club in Macau rond de kerst. Iedereen kreeg wat kerst versiering en toeters en opblaasstokken bij de entree, maar niemand gebruikte ze echt. Iets te wild he? Nou, dat hadden ze niet aan Sam en mij moeten geven. We liepen weer de verkeerde deur in zoals gewoonlijk. We zaten opeens in de VIP. Waar de mensen in de club op de dansvloer in Azie saai zijn, daar zijn de VIPs nog saaier. Met fluitjes in onze mond fluitend op de maat van de muziek, Rudolf Rendier oren, kerstmutsen en onze opblaasstokken in onze hand begonnen we gemoedelijk op de hoofden van de VIPs te meppen terwijl we heel heel heel hard gingen dansen. Sam en ik waren een beetje dronken maar we weten zoveel als dit. Binnen 5 minuten hadden we de hele VIP van stil zittend op de banken aan het dansen en feesten. Het leek wel alsof we een of andere Amerikaans/Westerse act was die geimporteerd was voor de entertainment van de Macaui. De Nederlandse mentaliteit floreerde hier en het leek wel een les in feesten.

Godverdomme waar is het toch misgegaan. Dance muziek zit in mijn hart, ik ben opgevoed met electronsiche muziek en dit is gewoon de verhoering ervan. Dance komt uit de rave scene van eind jaren 80 en een belangrijke piek was er in ’91 toen het alle kante opsplitste kwa genres. Die feesten waren nog rauwer dan het in Nederland nu is. Lege fabrieken vol met soundsystems en mensen die nachtelang doorfeesten. Zo hoorde het. Ja ik was 5 jaar oud maar anders was ik er bij geweest. En dan krijg je 20 jaar later zo een Marco Borsato rip off versie van rave feesten in de vorm van de clubs hier. Alsjeblieft niet.

Dat alle Nederlandse artiesten in de hele DJ TOP 100 (en dat zijn er VEEL) nauwelijks in Nederland draaien valt ook wel te begrijpen. Al die venues in het buitenland die zo gigantisch premium en VIP zijn, bieden natuurlijk veel hogere prijzen voor een avond draaien.

-1 voor Azie dit keer. Dat mag ook wel.

Eindelijk ga ik naar Manila, dit is cherrytje op mijn slagroomtaartje. Ik land op het LCC terminal dus moet nog ongeveer 2 uur rijden naar Manila. Vlak voor de landing zag ik allemaal kleine eilandjes met verlaten stranden. Een grote vulkaan met een dikke krater erin en een super helder landschap. Mijn nieuwsgierigheid wordt meer en meer. Eenmaal op weg naar Manila merk ik dat Manila echt een shithole is, het ziet eruit alsof er niets te doen is (is ook zo) en alles ziet er een beetje shabby uit. Maar toch ziet het er leuk uit. Het lijkt wel Mexico, het wordt vaker over Manila gezegd dat het eerder Latijns Amerika is dan Azie. Dit komt door de Spaanse overheersing van jaren geleden. Iedereen heet ook Valeron, De La Cruz of Danilo. Iedereen is hevig Katholiek, taxis hangen vol met rozenkransen en er zijn overal in de stad kerken te zien.

Ik ben nu voor het eerst ECHT alleen, precies goed. Omdat er niets in de stad te doen is rest mij niets anders te doen dan te chillen. Met mensen naar de leuke plekken op zoek te gaan. Maar Manila is echt gevaarlijk, ik ben nu in veel steden geweest en je merkt het overal aan. Overal is politie, iedere winkel heeft een eigen agent. Je wordt overal gefouilleerd, de metro heeft een apart vrouwen gedeelte etc. De eerste avond begint het geikel al. Ik ben naar een live-band bar gegaan. Prachtig als iemand zo mooi live kan zingen. In perfect Engels spreekt een groepje van 3 zeemannen me aan. Ze geven me bier en ze zijn super vriendelijk en geinteresseerd. Dan vraagt 1 man of ik morgen om 1 uur zijn vriendin wil ontmoeten. Het zou wel de perfecte vriendin voor mij zijn. Ik twijfel, niet omdat ik op zoek ben naar een vriendin maar ik wil het verhaal weten. Ik kan morgen gewoon weggaan als het te moeilijk wordt allemaal. Daarbij komt het in de filipijnen voor dat een meisje wordt uitgehuwelijkt alleen onder de voorwaarde dat de man haar eten en een huis geeft. Nou aangezien buitenlanders hier (quote) als een wandelende ATM worden gezien ben ik een geschikte kandidaat. Savonds ga ik maar eens op internet kijken over scam in Pilipinas. Er staan verhalen over dat mensen hun nichtje aanbieden, je meenemen naar een toeristische plek of met je gaan gokken ‘gewoon als vrienden’dan wordt je gedrogeerd en geript. Je mag gaan pinnen, of je wordt gewoon met een dikke dosis amphetamine in je donder achter gelaten.

Ik zie het niet zo zitten en besluit dat het gesprek die avond al leuk genoeg was, toch vind ik het een beetje jammer. Ik red me prima en ben op Beijing na nog echt niet zo hard geript of getilt als andere mensen, of als dat men zegt dat gebeurd. Anyway. Het is verstandig om het niet te doen. Buitenlanders willen je aanspreken voor alle soorten redenen; is het niet om hun engels te oefenen dan is het wel omdat ze financieel kunnen meegenieten, sommige zijn gewoon heel benieuwd wie je bent en waar je vandaan komt, en sommige willen gewoon een praatje maken met dat exotische prachtige witte puntige wezen. Het leuke van een Filipino is dat ze gewoon zonder schaamte een leuk gesprek aangaan, ze lachen ze raken je meteen aan (bijvoorbeeld door je te slaan op je schouder als je een grap maakt) en al is het soms om een financiele reden. Grappen maken staat voorop.

Ik besluit een wandeling langs de Manila bay te maken. Wat kindje spelen naakt in de aangespoelde rommel. Als een Duitster een foto wil maken laten de kindje allemaal vrolijk hun pielemuis zien. Een ander kindje dat ik zie komt bedelen en zijn vriendje is lopend aan het plassen over zijn eigen voeten. Misschien is deze wandeling iets te shockerend voor mij. Bij de Chowking besluit ik een groep met vieze kinderen naar binnen te nemen en een groot eetfestijn te maken. Ik voel me heel ongemakkelijk aangezien ik niet zo’n rotte weldoener wil uithangen. Maar die kindjes moeten al die pesos aan hun ouders geven en eten krijgen ze niet. Dus dan maar een gezond bordje groenten met een colatje na. Er komt een Filipijn verontwaardigd bij ons zitten en vraagt waarom ik dit doe. Ik krijg meteen een deja-tje naar een pedofiel die kinderen van de straat op pikt en ik besluit de kinderen lekker achter te laten. Eens en nooit meer dus. sowieso loop ik hier met een dubbel gevoel rond. Ik in de volgende alinea uit waarom.

Na mijn wandeling ga ik naar het Fort Santiago, de bastille van de Spanjaarden en later Japanners. Hier heeft volksheld rizal tot zijn 35e gezeten. Hij sprak 20 talen en was altijd bekommert om het Filipijnse volk. Hij was de enige spanjaard die zo met de Filipijnen omging en is daarom een held geworden. Ook nu heb ik het gevoel dat er zo over buitenlanders wordt gedacht. Je hebt natuurlijk een fair-share aan hoerenlopers en andere viezerikken in Manila rondlopen. Toch zijn de meeste Filipijnen extreem aardig als je met ze praat. Ik praat in het Fort met Junalice, ze is een geschiedenisstudente op de Far Eastern University. Ze spreekt zo goed Engels en ze kan me zo veel vertellen dat het me leuk lijkt om savonds af te spreken. Zo gezegd zo gediggiedaan en we gaan savonds naar ultiem-filipijns-vermaak de shoppingmalls. Nergens anders in de wereld zijn zo grote shoppingmals met bars, Starbucks, resaurants, shops, internet en ALLE voorzieningen van dien. We eten Adobo en praten bijvoorbeeld over waarom Malls zo populair zijn. Ik denk dat het de enige manier is om te ontsnappen aan armoe, genieten van welvaart en ondertussen in een veilig gebied zitten. Het is compleet afgezet met agenten dus als je ergens heen moet vluchten, bij deze! Het is oprecht een hele leuke meid. Ze weet me te vertellen dat scheiden in de Filipijnen verboden is, daarom woont ze op haar 14e al alleen. Ze had problemen met haar moeder, die op haar beurt weer problemen had met haar niet-monogame vader. Maarja ze kon niet scheiden. Nu is Junalice vastberaden om een eigen bedrijfje te starten om haar moeder financieel onafhankelijk te kunnen maken. En dit soort verhalen hoor ik vaker. Het maakt indruk maar is ook heel romantisch. Een ander voorbeeld is de taichauffeur die voor een prikkie werkt, heeft een vrouw die naar de UP gaat (universitad das pilipinas). Ik snapte de logica niet. Maar hij werkt zich kapot om zijn vrouw slimmer te laten worden, zodat hij, zij en zijn kinderen een beter leven kunnen krijgen. Omgekeerd kan natuurlijk niet want een man moet werken voor de vrouw. Zo gaat dat in de Filipijnen. Junalice vertelt me over de courtesy, een man MOET echt voor een meisje vechten hier. Ik besluit de rekening maar de betalen, wantja… gelukkig is het maar een schamel bedrag aan pesos. Als ik Junalice vertel over ‘going dutch’dus de rekening delen zegt ze al bekend te zijn met dit fenomeen! hahah

We pakken de Jeepney terug, dat kan een buitenlander niet alleen dus dit is mijn kans. Een Jeepney is een omgetoverde militaire jeep, compleet van chrome, een beetje verlengd en super leuk gepimpt met maria beeldjes, kreten, grappen en plaatjes. Vaak zit er nog een (gestolen) mercedes teken op de voorkant. En er komt een super kabaal uit dat barrel. De hele stad rijd er vol mee en het geeft kleur aan het zo verotte straatbeeld. Als we aankomen in mijn buurt lopen we nog wat over straat en drinken wat bij de Starbucks. Ik voel me wederom ongemakkelijk want mensen kijken me aan alsof ik net een nieuwe aanwinst heb gekocht! Ook zij voelt het maarja, wat doe je eraan. Ik had al verteld over de in-eigen-land falende medemens… ik geloof niet dat ik tot die groep behoor. Eerst hebben we nog een leuk gesprek over het feit dat je alleen een bedrijf in de filipijnen mag hebben als je een vrouw hebt > ik reageer met dat dit echt het stomste idee van de overheid ooit is! economische groei weetjewel?!?! anyway dan vertelt ze dat ze in het museum al een keer een Nederlandse man (55) had ontmoet die heel erg geinterreseerd in haar was vanwege haar kunst kennis. De man zelf doet ook aan kunst en hij vraagt zo af en toe eens een foto van haar en stuurt een foto van zichzelf met schilderijen. Ik wordt furieus!!! zo’n slimme meid laat zich er ook al bij naaien door zo’n pedofiele hollander. Echt alles wat ze zegt makes sense en ik leg haar uti dat dit onacceptabel is. Hmmm, toch moet ik even dimmen (pa) want het zou oneerlijk zijn om een goeie vriendschap zo teniet te doen. Ze is een beetje geschrokken maar pakt het goed op. Ik vraag aan haar of ik in Nederland eens mag kijken wat voor vent dat is… om te zorgen dat ik niet een vriendschap naar de klote help en omdat zo’n viezerik (want ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit niet kan!) gewoon achter de tralietjes moet. Of ben ik me nu weer met zaken aan het bemoeien waar ik niets mee te maken heb? Het maakt me niet uit!

Oke ik heb dus geen vrienden, dan moet je ze maken, ik wil ook gewoon met een goed verhaal thuiskomen en niet een beetje uit me neus hebben zitten eten. Dus ik ga maar wat real estates bekijken. Prijzen opvragen en met mensen in contact komen. Prachtige gemeubuleerde condo’s met zwembad op het dak gaan voor 50000Pesos de pan uit. Dit betekent 300 euro voor 3 personen. Eigen agentje voor de deur, internet, sauna, sportschooltje. Klinkt zo goed allemaal ik wordt uitegenodigd voor en baptisten parretie op het dak. Als teken van welkomst. Helaas verslaap ik me!

Als een van de weinige blanken ben ik een perfect doelwit voor geldtrekken dit vergt natuurlijk enige technieken. De creditcard gaat in de portemonee. Als ze me dwingen op te nemen gaat dit nooit lukken want ik heb maar een miniem studentenlimietje. Als ze me tas jatten hebben ze me pinpas en die heeft een onbekende code. Het zijn dingen waar je wel rekening mee moet houden. Ook zorgen dat je altijd wisselgeld hebt, de taxischauffeur heet natuurlijk geen change en rijd je naar de eerste de beste (ove rhet algemeel vriendelijk en hard werkende in spaans uniform uitziende) politieagent. Daarbij moet je nooit kleine kindjes die bij je kamer aankloppen de kans geven om naar binnen te hoppen want hun vriendje maakt een foto en je bent ineens een pedofiel voor 100.000pesos!!! tadaaa. Verhalen die ik om me heen hoor!

Toch voel ik me dan weer totaal niet onveilig, ik hou wel van dat sfeertje. Misschien ben ik net als mijn lieftallige oudtante. Die ik ooit heb horen zeggen: Als ze van me willen stelen moeten ze dat maar doen, ik doe de deur alvast open en zet een kopje thee voor ze! Hahah inderdaad. Dagdag, de kans dat je door een auto overrreden wordt is groter. Daarover gesproken!!! er is een lack aan stoplichten hier in ZO azie. Het is ideaal!!! Oversteken wordt een spelletje en het is echt niet lastig omdat je alles meot verwachten. Iedereen houdt ook reking met elkaar en getoeter is gewoon behulpzaam. Ik wil dit natuurlijk neit ophemelen, maar ik merkte nu ik weer in Bangkok ben dat 1 stoplicht (autostoplicht) de bestuurder meteen weer de macht geeft om je gewoon plat te rijden als het licht op groen staat. Daarbij focus ik op het licht en niet om me heen. hmm ik weet het niet.

‘S avonds ga ik in me eentje naar global city. Om te clubben. Zonder enige vrienden kom ik eerst in het oersaaie hardrock cafe. Echter maakt de Encore een hoop goed! Ik sta eerst een half uur in de gastenlijst wachtrij. Terwijl de betaal-rij gewoon leeg is (oja! logisch!). Eenmaal binnen wordt ik overwelmed door een ‘reactie op pieter zijn blog’ hier kunnen ze zeker feesten!!! De RnB zaal staat vurig te springen en de dance-house zaal stroomt voller en voller. Echt rond 12.30 staat iedereen compleet uit z’n dak te gaan. Er was mij vertelt dat dit een celeberity club was. Prima voor 500Pesos (tientje en drie gratis drankjes) ben ik jou celeberty. Er is een overvloed aan rijke Koreanen. Echt belachelijk die spenderen geld alsof het water is!!! Ik begin steeds meer te denken dat Korea rijker is dan Nederland. Anyway. Met mijn bloed-koreaans maak ik mezelf al snel populair en heb ik al snel vrienden die alles voor me betalen. Prima!!! Ik swing met mijn heupjes en ga niet al te laat naar huis. De dag erna moet ik vliegen en wil ik nog wat lezen uit Pieters boekje over Cambodia. Dat is echt een leip land. vraag me er maar naar!

Op het vliegveld wordt ik weer even geconfronteerd met 10% van het Filipijns GDP… 10% van al het filipijnse geld wordt buiten het land zelf verdient. Er staat een groot bord. Overseas Filipino Workers, Bon Voyage! In de rij bij de checkin staat een rijke arabier met een jong klein gelukzoekertje. Vrouwen checken hele verhuisdozen in. Ik vind het kut om te zien. Maar de OFWs worden in de Filipijnen als goed beschouwd. Ik vraag me werkelijk af of er veel locale mensen zijn die weten dat veel Filipijnen als prositiues gaan werken. Want als ik het hierover heb zeggen ze; ja inderdaad daar heb ik wel eens wat van gehoord!

Het meest zonde van dit verhaal is dat het zulke leuke en vurige meisjes zijn die het land verlaten. Echt waar ik moet nooit meer terug naar dat land want ik zou zo verliefd worden. Mijn voorkeur voor een meisje met eeen grote mond, een vrolijke vlotte meid die avontuurlijk is en zich toch wel een tikje ordinair durft te kleden is (bij mijn vrienden) toch wel algemeen bekend! Waarom verlaten filipijnse jongens het land eigenlijk niet? (Hmm sommige gaan naar VAE om te bouwen)…
Ook de mannen in het land zijn aardig, vaak ambiteus, hard werkend en gewoon mannelijk. Niet zoals een Koreaan die niet durft te presenteren. Of een Singaporees die bang is om te vragen of zijn vriendinnetje met je op de foto mag. Ja ik vind De filipijnen erg leuk. Ik ga alleen nog terug om te Surfen en te duiken op het Prachtige Boracay!!! Want het is zonde dat ik niets van het landschap heb kunnen zien.

Vertrokken uit Singapore, hebben we onze baggage die nog in Bangkok lag opgehaald en zijn we doorgevlogen via Beijing naar Seoul, Korea. We zullen hier welgeteld 36 uur zijn voordat we onze vlucht via Dubai naar Frankfurt pakken. We hebben veel dingen te doen, we moeten onze koffers ophalen bij onze buurman Mark, ons cijfer transcript (als bewijs voor de VU) ophalen bij Korea University en wat souvenirs regelen.

Seoul is bedekt met sneeuw. Het is de eerste keer dat we dit zien, want we vertrokken toen het nog matig koud was (rond de 10 graden). Nu vriest het. Het straatbeeld is verandert. Meer dikke kleren en minder mensen die nog naar buiten gaan. Net als in Nederland eigenlijk.

Het is frapant om hier nog een dag te zijn. We hebben net meer dan een maand in Zuid Oost Azie gespendeerd, wat meer als vakantie voelde, maar Korea voelt nog steeds als ons thuis. We spreken de taal een beetje, begrijpen de mensen goed en weten waar we moeten zijn in de stad. Ook al waren het maar 4 maanden. Hier hadden we ons hele leven opgebouwd. Met ons eigen huis, onze eigen Koreaanse vrienden en kennissen, het dagelijkse ochtend ritueel met koffie halen bij de Standing Coffee en met de metro naar de Korea University campus. Slapen op de banken op de campus in de middag omdat we nooit genoeg sliepen ‘s nachts. Tussendoor kip met rijst eten net buiten de campus. En daarna zuipen tot de zon op kwam in de Seoul Pub. Het voelt allemaal zo thuis.

En toch voel ik ook enige afstand. Het is vrij typisch voor mijn bewustzijn, die vrij praktisch is aangelegd. Deze weet namelijk dat ik ga vertrekken en ik hier waarschijnlijk nooit meer op dezelfde manier hier zal terug komen.

Sam voelt het nog erger. Hij vertelt me dat hij niets meer heeft in Nederland. Hij laat zijn kleren achter in Korea om ruimte te besparen in zijn koffer en toch een nieuwe wardrobe nodig heeft. Zijn Nederlandse telefoon was die al eerder kwijt geraakt in Korea. En daar bovenop heeft hij geen enkel idee wat hij nog in Nederland moet zoeken. Zoals gezegd, ons en zijn leven was opgebouwd in Korea. Sam heeft last van een inverse culture shock, net als mij.

Het voelt inderdaad ook voor mij heel gek. Als enige Westerner in de metro, kijken de Koreanen me uiteraard nog steeds aan alsof ik een vreemde eend in de bijt ben, maar zullen ze weten dat ik eigenlijk meer Koreaans ben dan ze denken?

Ik was net een paar dagen bij mijn ouders en had na mijn aankomst last van de meest onverklaarbare symptomen: de ergste spierpijn ooit die van mijn linkerarm via mijn nek naar mijn rechterarm trok en toen plotseling verdween, duizeligheid gecombineerd met vaag zicht, misselijkheid op random momenten en de hele tijd maagzuur. Oh en ik kon ongeveer elk moment als ik wilde op commando over mijn nek gaan, al voelde ik me toch echt niet ziek! Het zullen de andere aardstralen aan deze kant van de wereld zijn.

In ieder geval, let’s get to the point. A lah, allemaal cliche. Ik heb geen kritiek, ik constateer slechts.

Ik zit in de trein van Nijmegen naar Amsterdam. Er zit een stelletje evenwijdig aan me van rond de 25. Zonder iPod leer ik dat ze afstuderend zijn en bij een vereniging zitten. De jongen met de saaiste geneeskunde kop met overhemdje, jeans en bruine schoenen en de dame met dikke rotkop gestopt in een rode dozijn jas. De jongen leest de HP/De Tijd en ze geven elkaar steeds zachte kusjes. Ze praten zachtjes over Job die nog steeds geen vriendin heeft en het buitenkansje van een mooie siermeubel welke Eduard op de kop heeft getikt op de rommelmarkt vorige zondag. En ja, Onderweg Naar Morgen is zo moeilijk te volgen omdat we het samen zo druk hebben. En Johan heeft nu een prima consultancy baan, ja echt top van hem, hij geeft volgende week een feestje in zijn Vinex huis in de Waalsprong en we zijn uitgenodigd. Heeft hij al een vriendin? Ja Johan heeft al een vriendin. Maar mooi is ze niet. Hij kan zeker wat leukers vinden, zegt dikhoofd. Het fluisterende gesprek valt plots stil. Er zit een hiphopper met zijn headphone op wat muziek te luisteren. Het staat niet eens heel hard, maar op zich kan je het horen als je je best doet. De twee stofmuizen barstten uit hoe ongelovelijk onbeleefd deze jongen is om zo zijn harde muziek te propageren. Ze zitten immers nog een kwartier tot dat ze bij Arnhem eruit moeten en om zo lang in die herrie te zitten, nou dat kan niet. Maar er iets van zeggen, tja tja…

Er komt toch een ongecontrolleerde agressie bij me boven. Ik kon hier niet tegen. Ik kan hier niet tegen. Ik ben bewust van mijn eigen clicheheid in deze hele geweeste Azie reis. Maar als je van elke dag avontuur naast zo’n burgelijk stelletje belandt, dan wil je jezelf liefst opensnijden.

Dit is de inverse culture shock. Nederland is top. Geen kritiek. Slechts relatieve kritiek vanuit mijn bewustzijn die gewend is aan iets anders. Slechts constateer ik.

In Amsterdam aangekomen check ik mijn mail. Twee mailtje van Sam en Hasse. Het eerste bericht van hun.

From: Sam
To: Pieter
Subject: asfdsdf

piet, ik worddtt geeeeekkkk

==

From: Hasse
To: Pieter
Subject: Re: asfdsdf

Alles is precies hetzelfde maar ik herken niks

==

Ah gelukkig, ik ben niet de enige.

Of ik verwacht had dat ik mijn stop op schrijven in de eerste 3 maanden van dit blog met gemak zou in halen aan het eind en na onze reis? Nee, bij lange na niet. Maar misschien komt dat omdat ik pas een goed verhaal hebben nadat alles verwerkt en geweest is. Dan komen contrasten in zicht en zie ik door de relativiteit werkelijk punten van belang.

Zo ook vandaag. Ik ben aan het afkicken, ik ben verdrietig. Ik heb zin om weer wat cliches te dumpen op het blog.

‘s Avonds slaat de klok negen uur en ik loop over de desolate straten van Amsterdam. Slechts enkele anderen zie ik op mijn pad. Iedereen zit binnen. Voor de televisie, internet, achter hun media systemen of tucked-away in hun veiligheidscapsule zoals mijn Joodse vriend Omar het ooit noemde. Dit is hoe een succesvolle maatschappij hoort te zijn volgens de idealisten van de democratie. We maken impact om macro schaal en op micro schaal zijn we uitzonderlijk stabiel. We doen het goed. We zijn efficient alsook effectief.

Risico’s zijn ingecalculeerd. Structuur is het middel en stabiliteit is het doel.

Geef me een Hong Kong, Phnom Penh of Ho Chi Minh en deze lege natte straat met miezer regen zou vol staan met illegale eetwagens op de stoep, motorfietsen die het verkeer doorkruisen en verzot naar klanten zoeken. Je springt achterop en scheert langs het verkeer. Op een haar na mist de motorfiets een van links komende station wagon van een militair-generaal. Op je geest maakt dit weinig tot geen indruk meer; absurd is allang de normaal geworden. Het avontuur en gevaar is deel is van de wegen. De man die je aankijkt en tegen je begint te schreeuwen en tieren omdat je per ongeluk zijn verkoopwaar raakt. Het Aziatisch temperament. Het steegje waar je inliep maar uit moest rennen. Ik kijk in de straat. Rechts zie ik de dure VIP club met celebrities in Louis Vuitton maatpak en gouden Rolex horloges. Links zitten de zwerfkinderen naast de zwerfhonden naast de hoeren in minirokjes. Het is werkelijkheid. Het is onbestuurbaar. Ungovernable. Het leeft. De stad is een wild dier, een organisme wat bruist en om zich heen slaat.

Risico’s zijn irrelevant. Chaos is het middel en overleven is het doel.

Raad eens wat ik mis.

Ik heb me de afgelopen dagen afgevraagd in hoeverre iemand die blijft plakken in Azie (of what so ever). Zichzelf voor de gek houdt. Als iemand het antwoord op de vraag weet wil ik het graag weten. Over het algemeen waren de “blijven plakkers” ook mensen die in eigen maatschappij niet echt functioneren.

Iedereen wil terug op “vakantie”. In Korea is alles een impuls, je verveelt je nooit. Je bent even alleen en zet alles op een rijtje en loopt niet eens studievertraging op. Ik had het nodig om me saaie studieweg even een upgrade te geven. Dit is echt geluk, maar kan ik nog wel genoeg nemen met “minder”?

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het genieten om weer met mijn familie, beste vrienden, van de voetbal, Joris en Morris en met Manon te zijn. Ook de gezelligheid en platte humor hier in Voorschoten zijn heerlijk. Ik ben me compleet bewust van ‘de inverse culture shock’ (Zie Pieters blog). Ik probeer niet teveel over mijn eigen ervaringen/gedachten te vertellen. En dat is best lastig want je moet gewoon soms even je mond houden.

Ik vind het heel mooi om te zien hoe iedereen op de studie een soort “beste tijd van me leven” verhaal aan het vertellen is. Voor iedereen moet de exchange indruk hebben gemaakt, en volgens mij waar je ook zit (ver of dichtbij) het zal voor iedereen iets aparts zijn geweest. Maar sommige mensen maken er een wedstrijd van wie de leukste en mooiste en dronkenste tijd heeft gehad. Ik daar niet echt tegen…

Hugo een vriend van me vertelde mij over zijn Asian Fever die hij kreeg na zijn terugkomst uit China. En ik moet hem gelijk geven. Ik ben benieuwd hoe het over een maandje of wat is. Nu ga ik me lekker bezig houden met het regelen van een stage en wat foto’s uitzoeken. Cheers

De bedoeling was dat ik nu alles wat ik het afgelopen half jaar heb meegemaakt eens even ‘een plaats zou gaan geven’. Om de grote lessen die ik geleerd heb begrijpbaar te formuleren, maar het valt me zwaar. Of beter gezegd, het valt me überhaupt niet.

Teruggekomen in Nederland was mijn verachting dat ik alles anders zou zien dan vroeger. Dat is ook wel zo maar het manifesteert zich nog niet heel duidelijk. Mijn dagelijkse routine is weer precies hetzelfde. Mijn gevoel bij alles wat ik doe is niet echt veranderd ten opzichte van voor ik vertrok. Ik ben hooguit wat getergder bij tijd en wijle, zoals een afgeschreven opa die continu loopt te mopperen op het heden en zaligheid vindt in het verleden.

Ik ben meteen weer gepakt door iets wat ik niet kan benoemen. Het ‘s avonds-buiten-spelen-gevoel (Jansen, 2009) is verdwenen, er zit weer een rem op m’n hele denken. Alsof ik weer verkouden ben en rondloop met een verstopte neus.

Het gevoel van thuis zoals ik dat ooit had ga ik denk ik nooit meer krijgen. Nederland was het centrum van de wereld, mijn thuis. Korea was gewoon ver weg van ‘de wereld’. Ik ben/was Nederlander en elke keer als ik naar het buitenland was geweest voor vakantie was het alsof er een gigantisch elastiek was, vastgebonden aan een paal van een kilometer hoog, die mij altijd razendsnel terugtrok naar mijn thuishaven. Dan voelde ik me weer fijn en was alles weer rustig en ontspannen.

Rustig en ontspannen ben ik vandaag de dag (bijna een maand naar vertrek uit Seoul) reeds nog steeds niet. Op het moment dat ik me rustig en ontspannen ben gaan voelen, thuis in Korea, is het elastiek gebroken. Nu loop ik in Nederland met een futloos flubberend elastiek om m’n enkel dat mij nergens echt heen trekt. Er is niet zo veel meer wat me richting geeft. Ik voel me als een topsporter die een week geleden met pensioen is gegaan.

Wie het gevoel niet kent kan het zich niet voorstellen. Wie altijd zijn persoon langzaam bijschaaft en zo-nu-en-dan-hier-en-daar eens wat probeert zal het niet zo ervaren, maar ervaringen als deze zijn risky business. “Goh Agnes, ja, ze is wel veranderd hé. Best schokkend.” Maar gelukkig zijn daar dan nog Huub, Ijsbrand, Wilma en Els die al jaren geen spat zijn veranderd, dus je hele sociale omgeving is nog behoorlijk in tact. Echter als je aan jezelf gaat sleutelen lijkt het alsof iedereen om je heen synchroon en zonder uitzonderingen zich anders gedraagt. Dat is raar.
Gelukkig kunnen we over een paar maanden weer lekker op deze periode terugkijken en er hard om lachen.

Wat is in godsnaam het Korea-gevoel. Of voor mijn part het ‘ergens anders’-, ‘ik ben in ieder geval ergens mee bezig’ gevoel. Dat is me de vraag wel. Want buiten dat alle mensen er uit zien als Chinezen, het eten zus, het openbaar vervoer zo, verschilt er niet zo veel. En waarom is voor een Koreaan Korea heel zo gek niet, en verveelt een Koreaan in Nederland zich nooit?

Is iets pas interessant als je ergens het idee hebt dat iets te hoog gegrepen is, of in ieder geval hoger dan je tot nog hebt gegrepen? Is het voor een mens noodzakelijk om altijd meer te krijgen om zijn aandacht erbij te kunnen houden? Is het vergelijkbaar met het monetaire stelsel. Staat leent van bank, betaalt rente, zal dus altijd economische groei moeten realiseren dat gelijk is aan- of meer dan de rente die de bank vraagt, om het zooitje voort te kunnen zetten?

Ben ik op het moment dat ik het idee heb gekregen dat uitdaging leuk is, en geen uitdaging niet leuk, een lening aangegaan met mezelf? (Heeft iemand dit ooit eerder gezegd, is het cliché?) Moet het vanaf nu altijd allemaal indrukwekkender en meer, alsof ik een drugsverslaafde ben? Waar houdt het op?

Stilstand is achteruitgang. (Dat is er in ieder geval wel één.) The only way is up. (Welja.) Hoe meer interessante dingen ik doe, hoe meer oninteressante bezigheden ik creeer. Na elke indrukwekkende gebeurtenis ontwaardt dat wat er nog zou kunnen komen. Inflatie van dat wat ‘leuk’ is; het is nogal wat.

Wanneer is het eens een keer genoeg? Klaar, cash-out, vieren dat je hebt wat je hebt, voordat er iets gaat bepalen dat het daar te laat voor is. Wat is er mis mee om morgen te vieren dat gemiddelde welvaart tot het peil gekomen is waarop het nu is? Iedereen heeft geld zat voor voorgesneden stukjes fruit uit een pakje. Champagne! Voor elke drie procent economische groei een week Koninginnedag. Hup, schreeuwen en met bier gooien. Jaaa! Dat nemen ze ons niet meer af.

Waarom moeten anderen altijd bepalen wanneer een mijlpaal bereikt is? De vraag die ik al eerder stelde over het succes van ‘een dag hard werken’; hier is het (zoals altijd het voorlópig)antwoord.

Dat oeverloze gepieker en gezeur van mij op dit blog (wat in eerste instantie daadwerkelijk informatief was en nu alleen nog therapeutisch dienst doet) gaat zo ongeveer over alles. Het raakt kant nog wal en er is geen begin en geen eind, maar er is toch heel wat denkwerk nodig om eens iets ‘op papier’ te krijgen. Een half uur later blijkt steevast dat perfectie weer heel tijdelijk is.

Meer voldoening haal ik uit een dag oersimpel en bekrompen iets eenvoudigs tweehonderd keer doen op m’n werk. Als ‘de bel gaat’ rond 5-en ben ik voldaan. Het hoofdstuk is afgesloten. Of dat wat ik gedaan heb het lot van de wereld gaat veranderen valt te betwijfelen, maar hoe simpel ook, het is wel perfect gegaan. Er is geen enkele vraag bij me opgekomen en er is niks nieuws wat onzekerheid gaat brengen. Dat stemt.

Zo komt het gros van de beroepsbevolking ‘de dagen door’, al jaren lang. Iemand anders bepaalt wanneer jij stopt met denken, en dat bevalt mensen blijkbaar.

Zo, slotzin er tegenaan. Klaar:
Gelukkig zijn er ook weer meer dingen waarin ik het leuke juist wel ben gaan zien, en dat heeft nog steeds de overhand. Praise the Lord.

Ik betwijfel of iemand dit nog leest maar zoals mijn goede vriend Hasse beschouw ik deze blog dan ook meer als een therapeutisch instrument om met mijn post-Koreaans Stress Syndrome (PKSS) om te gaan. Dat is misschien iets te veel van het goede want van veel stress heb ik niet last.

Nee, het is eerder een volstrekte overtuiging dat een groot deel van mijn bestaan in de komende tien jaar zich absoluut niet in Nederland of Europa zal bevinden.

Nu geef ik als eerste toe dat ik iemand ben die last heeft van megalomania (grootheidswaanzin) en manische euphorie. Als ik enthousiast ben over iets, een goed idee heb of een groots plan, kan ik wel springen van geluk en heb ik een gigantische optimism bias (een overmatig positieve prospect hebben over de uitkomst van dat wat je doet of gaat doen); al komt dat verrassend vaak goed omdat ik juist met dit totaal optimisme wel zorg dat het allemaal goed gaat komen, omdat ik het zo graag wil. In ieder geval kan ik me goed verliezen in dit soort gevoelsmatigheden en daarom heb ik ook een mental check in mijn hoofd ingebouwd die af gaat wanneer ik iets TE enthousiast ben over iets. Ik weet dan dat het enkele uren, weken of maanden moet duren en dat het dan wel over is.

Het idee om dan maar in Singapore of ergens anders in Azie mijn geld te verdienen en een beetje in die buurt rond te vliegen en werkelijk daar te leven leek dan ook slechts een schitter van post-Koreaanse megalomanie voor mijn mental nuchterheids systeem. Mijn broer Marijn zat een jaar in China; toen hij terugkwam zei hij dat het twee weken duurde om af te kicken, daarna was het veels te fijn in Nederland om ooit nog opnieuw buiten Europa te wonen. Niet zozeer vanwege de vrienden, maar vanwege de cultuur, welvaart en dergelijken. Maar hee, jongens! Die twee weken zijn wel al voorbij hoor! Het is nu 60 dagen terug in Nederland en het gevoel is niet weg!. Zou het dan toch iets meer zijn dan megalomanie?

Ik denk het wel. Het is geen eenmalige drugs die we hebben gehad zoals Marijn het zag (e.g. afkicken); het is meer een genetische aanpassing die we hebben gehad.

Elke keer als ik Sam of Hasse zie, springen we weer in de lucht van geluk over de mogelijke toekomst prospects voor ons om ergens in het buitenland te leven na onze studie (veelal Azie). Er is geen hintje van angst of onzekerheid te bekennen. En dat is misschien wel het fijnste van de hele Korea/Azie reis: we zijn er al geweest, hebben er al geleefd, het ging ons goed af, we hebben geen enkel probleem gehad wat we niet aan konden.

Als je mij nu een Master diploma geeft, mijn spullen in een doos stopt en mij en wat leuke mensen een ticket voor een plek aan de andere kant van de wereld geeft, dan ben ik morgen weg. Waarom niet?