Zoals in deze hele blog probeer ik zo een breed mogelijk beeld te geven van Azie en mijn perspectief er op.
Hasse, Sam en ik hebben in alle steden waar het mogelijk was wel clubs bezocht. Clubs geven een mooi beeld van de mensen en cultuur van een stad, land of continent.
Echter zijn we er met zijn drieen wel zo’n beetje over eens dat Azie het belabberd slecht doet op dit gebied. Een generalizatie is bij hoge uitzondering hier op zijn plaats. Ze begrijpen er namelijk werkelijk niets van. Van Korea tot Tokyo tot Hong Kong tot Macau tot hier in Singapore, we zien overal hetzelfde probleem.
Elke club waar we binnenkomen hangt voor een zwaar gestresste sfeer met bodyguards, portiers en nog meer beveiliging. Veel meer dan in Nederland. Sommige dragen pistolen. We betalen altijd zo’n beetje het dubbele aan entree van een normale club in Nederland.
Als we dan eindelijk binnen zijn is het allemaal uiterst mooi aangekleed . Dure vloerbedekking in de gangen zoals gewoonlijk, Chivas Regal flessen aan de bar, alles in flashy design. En als klap op de vuurpijl, altijd volkomen goede climate control (want het is buiten in Azie vaak zelfs ‘s nachts snikheet). Prima dat allemaal, maar het gaat niet los! Het is letterlijk nog NOOIT los gegaan in Azie waar wij waren. Gewoon NIET. De eerste keer dat ik de dansvloeren hier in Azie zag moest ik onmiddelijk denken aan de befaamde club scenes uit Onderweg Naar Morgen. Je weet wel, waar vanwege ruimte gebrek en videografische overwegingen er maar 14 acteurs op een dansvloer staan met repetitieve softe dans bewegngen. Heel erg nep maar dat is een soap en dit is realiteit. Iedereen doet dat stapje wat je op je eerste schoolfeest in klas 1 doet. Links voor, links achter, rechts voor, rechts achter. Gewoon echt saai.
Ik ben gewend aan de gemiddelde Nederlandse club waar je binnenkomt om 12 uur en het snikheet is, en je binnen 5 seconden een volzwetend dronken gezicht langs je ziet springen die vervolgens de trap afvalt en weer op staat en verder danst. Publiek die de hele week naar school, studie en werk gaat en in het weekend zichzelf willen kwijt raken in dansen en drugs. Mensen die de foto’s misschien niet hoeven te zien, want ze willen niet weten wat er de afgelopen nacht is gebeurd. En zo hoort het.
In Azie gaat het anders. Ze gaan hier uit om te showen. Ze verliezen zich niet in het weekend, nee het omgekeerde gebeurt hier, ze versterken hun identeit nog meer in het weekend. Ze doen hun dure Gucci schoentjes aan, hun goude Rolex om, bellen om een tafel in de club te kopen voor de avond en rijden in hun dure Mercedes/BMW op naar de club. Daar wagen ze enkele stapjes op de dansvloer maar gaan vooral zitten en bestellen zo veel mogelijk Chivas en andere dure drankjes. Een beetje die Sweet 16 MTV club feesten. En er zitten altijd Westerse topmodelen in de club. Nou als ik ergens een hekel aan heb. Die kunnen al helemaal niet dansen. Iedereen is hier om te showen. Ja jij was er ook zaterdag he. Ja wat een top feest. Maar iedereen vindt het in hun hart verschrikkelijk. Fucking SAAI.
Ja het zal vast komen dat Azie relatief recent welvarend is, of aan het worden is en Nederland dat allang was. Constatering van oorzaak maakt het probleem er niet minder op alleen.
Ik zei het gister tegen Hasse, ik haat de Ski Hut en de muziek die erbij hoort, maar de Ski Hut heeft wel sfeer en dat kan je over de Aziatische clubs niet zeggen.
Ze willen het best anders, maar ze durven niet volgens mij. Dat bewees onze ervaring in Macau wel:
Sam en ik waren in een club in Macau rond de kerst. Iedereen kreeg wat kerst versiering en toeters en opblaasstokken bij de entree, maar niemand gebruikte ze echt. Iets te wild he? Nou, dat hadden ze niet aan Sam en mij moeten geven. We liepen weer de verkeerde deur in zoals gewoonlijk. We zaten opeens in de VIP. Waar de mensen in de club op de dansvloer in Azie saai zijn, daar zijn de VIPs nog saaier. Met fluitjes in onze mond fluitend op de maat van de muziek, Rudolf Rendier oren, kerstmutsen en onze opblaasstokken in onze hand begonnen we gemoedelijk op de hoofden van de VIPs te meppen terwijl we heel heel heel hard gingen dansen. Sam en ik waren een beetje dronken maar we weten zoveel als dit. Binnen 5 minuten hadden we de hele VIP van stil zittend op de banken aan het dansen en feesten. Het leek wel alsof we een of andere Amerikaans/Westerse act was die geimporteerd was voor de entertainment van de Macaui. De Nederlandse mentaliteit floreerde hier en het leek wel een les in feesten.
Godverdomme waar is het toch misgegaan. Dance muziek zit in mijn hart, ik ben opgevoed met electronsiche muziek en dit is gewoon de verhoering ervan. Dance komt uit de rave scene van eind jaren 80 en een belangrijke piek was er in ’91 toen het alle kante opsplitste kwa genres. Die feesten waren nog rauwer dan het in Nederland nu is. Lege fabrieken vol met soundsystems en mensen die nachtelang doorfeesten. Zo hoorde het. Ja ik was 5 jaar oud maar anders was ik er bij geweest. En dan krijg je 20 jaar later zo een Marco Borsato rip off versie van rave feesten in de vorm van de clubs hier. Alsjeblieft niet.
Dat alle Nederlandse artiesten in de hele DJ TOP 100 (en dat zijn er VEEL) nauwelijks in Nederland draaien valt ook wel te begrijpen. Al die venues in het buitenland die zo gigantisch premium en VIP zijn, bieden natuurlijk veel hogere prijzen voor een avond draaien.
-1 voor Azie dit keer. Dat mag ook wel.