En we gaan verder. Ik sta om 5 uur ‘s ochtends op en pak de bus van 6 uur naar Ho Chi Minh (Saigon), Vietnam. Het wordt een militaire operatie want mijn guesthouse in Phnom Penh hebben mijn Vietnamese visum aangevraagd en ik moet deze hebben met mijn passport erbij voordat ik Vietnam in ga. De bus is scheduled om 20 minuten te stoppen in Phnom Penh maar ik verwacht dat dat mis gaat. We zullen zien.
Rond 8 uur maakt de bus een tussenstop in de woestijn, waar een paar eettentjes staan. Het is allemaal een grote troep zoals gewoonlijk in Cambodia. Ik ga niet eten want ik heb een andere missie. Ik moet een telefoon te pakken krijgen hier in de woestijn om het guesthouse te bellen. Het is immers Zuid Oost Azie en niets gaat hier op tijd. Ik heb ze al 3 keer gebeld dat ik er aan kom maar ik weet gewoon dat het mis gaat. Ik loop het dorpje in en ze zijn zo arm dat niemand een telefoon heeft, tot een paar mensen opeens naar binnen rennen en de volksoudste en waarschijnlijk de rijkste meneer te voorschijn halen. Ik koop hem om voor 2 dollar om te bellen. Hij staat bijna te juichen en weet niet wat hem overkomt. 2 dollar om te bellen? Let op dat het maandsalaris van een dorpboer zo’n 5 dollar is en je begrijpt waarom. Ik bel het guesthouse en zeg dat ik ROND 12.30 in Phnom Penh ben.
Ik kom aan en uiteraard is er niemand te vinden. Ik moet inchecken bij het buskantoor met mijn passport zodat ze mijn visum checken maar uiteraard heb ik geen passport. De mevrouw zegt dat de bus over 2 minuten vertrekt en dat dit de laatste bus is voor vandaag. Ik bel het guesthouse en vraag waar ze zijn en ze reageren verbaasd ‘Oh inderdaad ja. Ja ik laat nu iemand naar je toe rijden’. Drie minuten later zet de chauffeur de motor aan en de bus begint te rijden, ik sta nog buiten. Opeens vliegt een motorfiets langs me en ik heb mijn passport met visum en laat de bus stoppen en spring erin. Pff…
Bij de douane wordt natuurlijk alleen ik er uit gepikt uit 60 man en wordt van mij een foto gemaakt. Volgens mij gelooft niemand meer dat ik het ben op mijn passport foto omdat hij dus uit mijn pre-metamorfosische lange haren jaren is. Vooral een Aziaat begrijpt het natuurlijk echt niet meer dan. De meneer aan de grens heeft een mooie rode ster op zijn groene uniform wat uiteraard de Socialistische Republiek van Vietnam vertegenwoordigt.
Ik kom uiteindelijk succesvol aan in Saigon/Ho Chi Minh om 19.30.
Ik zal mijn voetbalvriend Sam morgenavond ontmoeten als hij Ho Chi Minh binnen zal rijden.