Uitkijkende over mijn favoriete dotje wolkenkrabbers in de verte grijp ik mijn kans een dualisme te schetsen. Korea versus Nederland. Verrassend.
Overdreven, maar als je het als het licht oppakt gewoon waar, wat mij betreft.

Het is een hele ervaring om vanuit een ander land naar Nederland te kijken. Nou ben ik de
afgelopen jaren überhaupt niet lyrisch geweest over Nederland maar nu ik hier ben loopt de boel welhaast uit de hand.

Enfin, twee stuks ‘liberale’ staat. Beiden kapitalistisch. In allebei de landen mensen met een neus, oren en een mond en haar etc. Waar het verschil er keihard in beukt is mentaliteit. Aan de ene kant (daar is de overdrijving) de ambitieuze, jeugdige, innovatieve mens ‘met tenminste nog eens een beetje testosteron in z’n flikker’ en aan de andere kant ver hier vandaan een arrogante, ingekakte, lamlendige, uitgerangeerde dikzak. Korea versus Nederland. De adolescent en de pensionado.

Voor zover ik nog niet begonnen was, begint het bij de berichten die ik lees op Nederlandse websites. Het lijkt alsof het hele land achter de feiten aan loopt. We hebben de boel in eerste instantie vrijgelaten, want Nederland is een paradijs en vrij en tolerant enzo. Vervolgens escaleert het en moeten er harde maatregelen worden getroffen om te redden wat er te redden valt. Nederland regeert probleemoplossend. Een probleem doet zich voor en als reactie wordt er een oplossing voor gezocht. Er is geen inzicht voor nodig. Korte termijn visie, om de zaak van dag tot dag draaiende te houden.

In Korea is er een achterliggende gedachte voor elke ontwikkeling. Daadwerkelijk een strategie, een toekomstvisie. Van tevoren worden er grenzen gesteld zodat het doel niet gemist kan worden, en de honger van de adolescent-minded (en in Korea zijn dat ook de 50 jarigen) in combinatie met snoeihard kapitalisme doet de rest. Korea sticht een oorzaak en weet haar gevolgen. Nederland wacht af tot een willekeurig ontstaan monster te groot is om in toom te houden, bestempelt het achteraf als niet te voorzien en wekt de impressie dat we er nog goed af gekomen zijn met z’n allen.

De leiders in Korea geven hun land sturing op haast overdreven wijze. De toekomst is bijna ongeloofwaardig rooskleurig. In filmtrailer stijl worden compromisloze plannen gepresenteerd. Er is een doel en precies één methode om ‘m te bereiken.
Op hetzelfde moment in de geschiedenis pogen Nederlandse politici verschillende doelen te bereiken met uiteenlopende methoden. Gekleed in een net pak bedrijven politici de anarchie zoals hyena’s een oud karkas allemaal hun eigen kant op proberen te trekken.

Hoe langer ik hier zit hoe meer ik geïnspireerd raak van de daadkracht van de regering, haar scherpe focus en de daarbij horende pure initiatieven. Veel zuiverder dan het eeuwige Nederlandse compromis. Dat ons gevoel van hoe geavanceerd en ontwikkeld we wel niet zijn in Nederland grotendeels afhangt van de mate van zouteloosheid, is mij dan ook een steeds groter raadsel.

Tot zover.