Ik moest een verslagje schrijven voor de KU, dacht als ik het dan toch moet schrijven dan gooi ik het ook maar meteen op de site. Ja toch?!

Het was niet voor een cijfer dus even snel kladje gemaakt…

Draft Report by Sam Gertsen

Student ID: 2009950***

Keywords: Korea, exchange student, report, Korea UniversityMy life at Korea University.

Korea University is considered to be one of the top 3 universities in Korea. This is something which became obvious when I started my study at KoDae 2 months ago.

Korea University has superior facilities, great English speaking professors and a wide variety of international students. This creates a dynamic atmosphere where a lot of interaction happens between the students, professors and people from different nationalities and cultures.

Presence in class is considered very important. In the Netherlands presence is also recommended however an active social life at student associations and extra work experience is regarded as equally important. Therefore I had to adapt to the fact that I have to be present in all classes. As an international student I want to make some trips to for example Japan, China etc. This sometimes conflicted with the presence in class. However most professors are very kind and offer me the opportunity to experience North East Asia to the fullest.

I joined the division of international studies soccer team. We already won a match against another faculty. This offered me the opportunity to become active in sports activities quite easily. I met a lot of Korean friend and we learn a lot from each other.

The cultural exchange is one of the most important factors of studying abroad. In class I gave presentations about Dutch companies, trade between The Netherlands and Korea. Afterwards we always had various interesting discussions. I think it is from upmost importance that interaction in class happens. I think most Korean students are quite shy to tell their opinion in class, however when discussion started the students gave some very intelligent and interesting insights. I think active participation in class can be improved. Some professors for example Youn-Min from DIS is very good in opening up a discussion.

I opted to execute the following courses:
– Advertising Management from P.Boyle; we watch Youtube videos and start discussing about the various concepts of marketing in that particular video. I think this is a very practical and attractive way to learn about the concepts of advertising.
– Korean trade policies: I chose this course because I’m interested in working in the international business profession, besides the Netherlands trades a lot with South Korea.
– Korean economies in a globalized world: Taught by professor H.Moon, it is very interesting to listen to this professor. He tells us a lot about how Korea could achieve such an economic growth in such a small amount of time. H.Moon has got a lot of experience gained all over the world and this makes his classes even more interesting. This is my favorite professor.
-Leadership and communication skills: Professor Youn-Min tries to enhance our competences in the field of leadership, writing resumes, presentations and discussion. I already had some similar classes in the Netherlands.
-Management of innovation and technology: In this class dynamic and popular markets such as the telephone market, internet market and all other markets are analyzed. We had to deliver two assignments on a Harvard Business Case; we have done two quizzes, 1 mid term and two presentations so far. This is the most intensive course of all five.

Overall I regard my stay at Korea University Business School and Korea University’s Division of International studies as highly valuable for the rest of my life. I think the new established exchange contract between The Vrije University of Amsterdam and the Korea University is very useful for students of both institutions. I would recommend Korean students to come and study at my home university, because ‘Koreans’ and ‘Dutchies’ have got a lot in common but can also learn from each other.

My life in Korea:

Me and two Dutch fellow students have arranged an apartment in Yongsan-gu. This was the first thing we did when we were in South Korea. It surprised me that we could arrange an apartment in such a short amount of time. I think this typifies Koreans, their thoroughness made them succeed to build a strong economy and substantial social welfare. In Amsterdam it would probably take 3 months to arrange an apartment!

It has become clear to me that a lot of Koreans still live with their parents. In Holland when students are 19 years they are going to live on their own to learn how to deal with several issues such as dealing with money, making friends on your own, cooking, washing and become independent. I must admit that I did not want to go in the dormitory of Korea University. There are too many rules and I do not like to share my room with another person. Firstly I though this would put a barrier on the contact with international students. However this was wrong after 2 months I have a lot of friends. Most of them are Koreans.

The Korean people are most of the time very kind to help foreigners and like to talk, however sometimes their level of English is a barrier in the communication. Of course I am the first to admit that everybody is geared towards learning the English language.

As a foreigner I want to experience Korea the way it is. Therefore we spend a lot of time to be in the city, go to museums and go to a jimjilbang, noraebang or galbi barbeque. This poses a problem that you constantly feel very busy and get a lot of impulses. However I can truly say that I know a lot more about Korea and its culture then before.

Korea is a country with a lot of rules and traditions; I think this can be a barrier in international trade. For example when I am having dinner and I poor myself a drink, my Korean counterpart will feel offended. However I think that traditions such as showing respect to elderly people are very important.

The Korean food I like very much, in the beginning I had difficulties to adapt to the level of spiciness but after a while I got used to it. I miss some Dutch cheese in Korea and having a breakfast with some bread and yoghurt. But nowadays we have found a Korean entrepreneur which has its own coffee company which can provide us some bread.

Before I went to Korea I had not many expectations about how life in Korea would look like. I think throughout the years people in Western Europe did not recognize the tremendous growth of Korea and North East Asian countries. Therefore not much is known about these countries. Gradually we are learning more and more about Asia and for my exams at high school I had to learn about the Korean War. My thesis on high school was about ‘how to execute’ outsourcing to China.  This was how I became interested in Asian and especially Korean culture. Now that I am here I am really surprised about the metropolitan area of Seoul. The Subway system is one of the most efficient subway systems in the world, everywhere I can get money from an ATM machine and a taxi drive is very cheap. Also the hard working mentality of Koreans and the eagerness to improve is one of the core assets of the Korean economy. As I learn more and more during my stay here I became very surprised by the economic development of Asian countries.

I regret it that it is hard for me to get a job here; I would like to work in a bar or for another company. It opposes too much difficulty with insurance and visa. However I am still capable to work for an internet business in the Netherland because Korea’s internet accessibility is considerably good. However some of my fellow students have a hard time in earning money over here.

It is stimulated to work for a Chaebol in Korea. The power of the Chaebols can be seen everywhere. In our apartment, the doors are from LG, our shower is from Hyundai, the steel is probably from Posco and we have a Samsung Airconditioner. First I thought the Chaebols had too much influence but Chaebols do a lot for Korean society. Besides at our class Korean Economy we learned how the Chaebols played an important role in the development of Korea after the Korean War and after the Korean financial crisis of 1997.

To conclude I would like to point out that the Korean focus on globalization envisioned by president Lee Myun Bak is a very ambitious and good vision. Korea had been very good role figure for developing countries however nowadays Koreans have to be aware of their competences to engage in global trade and converging cultures. I think the Netherlands can learn a lot from Korea but also the other way around and therefore interaction and trade between both countries should be enhanced.
 

Kind regards,

Sam Gertsen
+821049520388
[email protected]

Uitkijkende over mijn favoriete dotje wolkenkrabbers in de verte grijp ik mijn kans een dualisme te schetsen. Korea versus Nederland. Verrassend.
Overdreven, maar als je het als het licht oppakt gewoon waar, wat mij betreft.

Het is een hele ervaring om vanuit een ander land naar Nederland te kijken. Nou ben ik de
afgelopen jaren überhaupt niet lyrisch geweest over Nederland maar nu ik hier ben loopt de boel welhaast uit de hand.

Enfin, twee stuks ‘liberale’ staat. Beiden kapitalistisch. In allebei de landen mensen met een neus, oren en een mond en haar etc. Waar het verschil er keihard in beukt is mentaliteit. Aan de ene kant (daar is de overdrijving) de ambitieuze, jeugdige, innovatieve mens ‘met tenminste nog eens een beetje testosteron in z’n flikker’ en aan de andere kant ver hier vandaan een arrogante, ingekakte, lamlendige, uitgerangeerde dikzak. Korea versus Nederland. De adolescent en de pensionado.

Voor zover ik nog niet begonnen was, begint het bij de berichten die ik lees op Nederlandse websites. Het lijkt alsof het hele land achter de feiten aan loopt. We hebben de boel in eerste instantie vrijgelaten, want Nederland is een paradijs en vrij en tolerant enzo. Vervolgens escaleert het en moeten er harde maatregelen worden getroffen om te redden wat er te redden valt. Nederland regeert probleemoplossend. Een probleem doet zich voor en als reactie wordt er een oplossing voor gezocht. Er is geen inzicht voor nodig. Korte termijn visie, om de zaak van dag tot dag draaiende te houden.

In Korea is er een achterliggende gedachte voor elke ontwikkeling. Daadwerkelijk een strategie, een toekomstvisie. Van tevoren worden er grenzen gesteld zodat het doel niet gemist kan worden, en de honger van de adolescent-minded (en in Korea zijn dat ook de 50 jarigen) in combinatie met snoeihard kapitalisme doet de rest. Korea sticht een oorzaak en weet haar gevolgen. Nederland wacht af tot een willekeurig ontstaan monster te groot is om in toom te houden, bestempelt het achteraf als niet te voorzien en wekt de impressie dat we er nog goed af gekomen zijn met z’n allen.

De leiders in Korea geven hun land sturing op haast overdreven wijze. De toekomst is bijna ongeloofwaardig rooskleurig. In filmtrailer stijl worden compromisloze plannen gepresenteerd. Er is een doel en precies één methode om ‘m te bereiken.
Op hetzelfde moment in de geschiedenis pogen Nederlandse politici verschillende doelen te bereiken met uiteenlopende methoden. Gekleed in een net pak bedrijven politici de anarchie zoals hyena’s een oud karkas allemaal hun eigen kant op proberen te trekken.

Hoe langer ik hier zit hoe meer ik geïnspireerd raak van de daadkracht van de regering, haar scherpe focus en de daarbij horende pure initiatieven. Veel zuiverder dan het eeuwige Nederlandse compromis. Dat ons gevoel van hoe geavanceerd en ontwikkeld we wel niet zijn in Nederland grotendeels afhangt van de mate van zouteloosheid, is mij dan ook een steeds groter raadsel.

Tot zover.

We zitten hier nu al een tijdje en er vindt enige vorm van psychologische ontwikkeling bij ons en mij plaats.

We weten allemaal hoe in het Westen wij Aziatische mensen vrij moeilijk uit elkaar kunnen houden. Ze hebben allemaal dezelfde kleur haar, dezelfde kleur ogen, dezelfde stem en behalve wat etnische verschillen tussen Chinezen en Japanners kunnen we ze moeilijk uit elkaar houden. In de eerste twee weken hadden we dit ook in Korea. Het was echt denderend moeilijk. (Om overigens maar niet te spreken over de namen die allemaal op elkaar lijken, So Young, So Jun, Jun Hoo, Jae Hoo, Youn-Min, Yi-Joon, Yo-Joon, Do-hoo, Do-hun en zo voort.)

Maar het gaat inmiddels beter. Onze hersenen hebben zich werkelijk ontwikkeld na de eerste maand en we kunnen ze nu goed uit elkaar houden. Het gaat zelfs zo ver dat je in feite dezelfde soorten types die je in Nederland aan uiterlijkheden verbindt, hier ook begint te zien. Zo heb je de wilde gezichten, de saaie gezichten, de natte honden gezichten, de vuilnisman gezichten, de extreem leuke gezichten, de frisse gezichten en de spontane gezichten. Er zit een gigantisch verschil in deze gezichten en dat kan je pas zien als je hersenen zich er aan hebben aanpassen.

Daarnaast vindt er nog wel iets veel intenser plaats. Omdat je zo ontzettend veel Koreanen ziet en de verhouding op straat tussen een blonde jongen en een Koreaan ongeveer 1 op 2000 is, verandert je idee van wat het ‘normale’ uiterlijk ‘hoort’ te zijn. Als je het over het ‘normale’ uiterlijk hebt en wat de maatschappij voorschrijft, dan is het volgens mij meer dat je hersenen een gemiddelde pakken van alle mensen die je ziet op een dag en die als de ‘normaal’ voorschrijft. Deze ‘normaal’ wordt vervolgens door de media opgepakt en uitvergroot. Het is dus niet zo zeer de media die een ideaal creeert als wel vergroot. Wat dit inhoudt is dat je mening over je eigen uiterlijk verandert naar gelang het uiterlijk van de groep of maatschappij waarin je je bevindt. Het is niet zo zeer dat het negatief of positief verandert maar je voelt je anders.

Ik kan volgens mij een vrij zwakke lijn trekken met een documentaire fragment van welgestelde Afrikaans-Amerikaanse kinderen die opgroeien in witte wijken op witte scholen en vervolgens als ze tussen een zwarte en een witte pop moeten kiezen, de witte de mooiste vinden. Het is dus de maatschappij en groep waar in je je bevindt en de media die dit uitvergroot die bepaalt wat je mooi vivndt. Vrij logische redenatie, en niet intens vernieuwend dit maar het viel me wel op wat dit met je doet.

Eerst viel ons bij Koreanen hun platte gezicht met ondiepe neus en oogkassen die op de voorgrond lagen op. Nu vallen meer onze eigen donkere en diep ingevallen oogkassen en onze grote neuzen op bij onszelf op. Het is dus maar hoe je er naar kijkt. Schoonheid is dus ook weer net zo relatief als de omgeving waar in je je begeeft.

De meisjes in Seoul kleden zich uitzonderlijk goed met veel klasse. Ze hebben gevoel voor mode. Je zal geen enkel meisje hier zien die met sneakers en een joggingsbroek naar school komt. Het zijn echte dames, elk uur van de dag. Heel tof, maar er zitten waarschijnlijk wel wat kanttekeningen aan die ik nu niet zie. Feminisme brengt natuurlijk goede en slechte dingen, ik bedoel die hakken doen ook pijn en rugklachten hebben ze ook allemaal en ze zien er natuurlijk zo uit voor een reden; dat is, de carriere markt in Korea en Seoul is gigantisch competitief. Je wordt als dame primair beoordeelt op je uiterlijk en niet je CV of cijfers. Dat is ernstig natuurlijk. Interessant om te zien hoe dit zal ontwikkelen in de komende jaren. Houd de verkoop van meisjes sneakers dus in de gaten om direct te zien hoe de sociale ontwikkelen van vrouwen in Korea ontwikkelt.

Pieter brengt ons een tour door de campus van Korea University.

Het eerste boek dat ik in me leven uit heb gelezen heb ik hier gelezen. Misschien zegt dat al heel wat over mijn verblijf hier en misschien zegt dat ook wel wat over mijn talenten om een blog te schrijven maarja. In ieder geval het was een boek over een expat in Seoul. Er staat in dat er expats vaak in te delen zijn in 3 categorien. Gelukzoekers, vluchters en wereldburgers, de wereldburger in mij wilde heel graag naar Beijing. Beijing is door de jaren heen de hoofstad van China geweest, een land met meer dan een miljard mensen en toch zwaar geisoleerd van de wereld. Benieuwd naar het verschil tussen Seoul en Tokyo.

Na aankomst op het imposante vliegveld merken we meteen dat we 20 jaar terug in de tijd zijn gegaan. Beijing is een stad vol met oude volkswagen santana’s en half uit elkaar vallende riksja’s.
De smog slaat meteen op je keel en eenmaal aangekomen bij Beijing train station is je coordinatievermogen, die je normaal direct hebt toch even helemaal weg. Er is geen centrum, dat geeft een heel raar idee aangezien er in europese steden en zelfs in seoul altijd een soort structuur zit. (om een rivier heen gebouwd, vanuit het centrum opgebouwd). De taxichauffeurs praten geen Engels, en als je te lang stil blijft staan hangen er 3 Chinezen aan je arm om je een taxi of hotel aan te smeren.

We gaan in een hostel dicht bij het station. Voor 7 euro pp. hebben we een keurige hostelletje. Het valt te betreuren dat er een stelletje bepaalde handeling in de douche verricht die de vloer in ieder geval niet schoner maken. maar na even vriendelijk aangeklopt te hebben en te vragen of de muur al gewit was hield dat natuurlijk snel op! Even rusten en dan lekker gaan skypen en internetten. Uhmm niet dus, 3 internetcafes verder vind ik een internetcafe waar ik eerst compleet doorgelicht word. Er wordt een foto gemaakt, me paspoort wordt ingescand en na het dowloaden van een Chinese afluister skype kan ik eindelijk bellen. Ook youtube werkt niet. Dan begin je je te realiseren dat je in een ‘ander’ land bent.
‘Sochtends wil ik een broodje halen. Het gesprek gaat ongeveer zo.

Mag ik een broodje?
“Ja hoor”
Okeej
Die dan maar…
“Are u sure?”
Jaja…
“But it is not fresh”
I dont care, NEED FOOD!
“I already 3 days”
Waar heb je het over vent?
“It already 3 days old”
= Wil je nou wat verkopen of niet? =
Prima ik ontbijt wel McDonalds…!

Het wordt duidelijk dat communisme nog diep geworteld zit. Deze man krijgt waarschijnlijk gewoon zijn salaris maar heeft totaal geen kapitalistisch vermogen. Ik weet dus ook niet of China wel zo erg in staat is om binnen 20 jaar al direct de nieuwe ” Superpower” te worden. Maarja. Ze proberen wel erg hard. Overal springen de meest moderne gebouwen uit de lucht. Het staat in zwaar contrast met de oude traditionele huisjes die midden in de 15miljoenmensenmetropool staan. De nieuwe gebouwen staan nog allemaal leeg en het lijkt of Beijing geen ziel heeft. Alles is grijs, mensen dansen de wals op straat, en spelen massaal ‘hooghouden met een zakje zand’.

We besluiten eerst naar het plein van de hemelse vrede te gaan ‘Tiannamen Square’ een van de grootste pleinen ter wereld waar Mao Zedong zijn massa optochten liet plaatsvinden. Als ik een kruising oversteek blijken de chinezen stoplichten ook nog niet te begrijpen. Kriskras steken voetgangers en fietsers over, en ik wordt bijna plat gereden door een bus. We gaan door de verboden stad heen om vervolgens er over uit te kijken in een Chinees keizer kostuum. Schaamte heb je niet maar zodra er Nederlanders bovenaan de berg staan voel je je ineens toch erg dom. De verboden stad is groot, de keizer woonde hier om afgesloten te zijn van alle slechte invloeden van buitenaf. Hij had zijn 2 vrouwen bij zich wonen en ook zijn 300 concubines hadden een aardig huisje. Dit was ongeveer alles wat we mee hebben gekregen. Zoals gezegd vind ik toeristische attracties helemaal niet zo leuk.
De verboden stad lijkt een beetje op dat leven wat we in Tekken hebben gespeeld. Daarbij zou een housefeest ook niet misstaan daar. 600.000 man, en iedereen meteen een hotelkamer! Maarja het mag niet van UNESCO. Beetje jammer

‘S avonds willen Pieter, Hasse en ik eigenlijk gaan stappen. Maar er is maar 1 club in Beijing. Die is belachelijk vol. Iedere tafel heeft flessen Chivas Regal van 5 liter. En een biertje kost sowieso al 4 euro. Is dus niet echt iets voor Chinenezen. We lopen nog wat door Sanlitun Bar street heen ziet er een beetje shabby uit allemaal. Maarja dat is ook zo als je over het Rokin heen loopt. Het heeft opzich wel wat. We komen 2 Nederlanders tegen ze hebben een snowboard bedrijfje in China “onder de radar”. Ze zien eruit als Joran en Vandersloot. Ze vertellen ons dat ze Seoul de beste stad in NO-Azie vinden. Chinezen zijn vervelend, Japanners arrogant. Japan is duur, China is goedkoop. En Seoul is perfect. Ik mis me “huisje”.

Inderdaar, Seoul is wel heel goed geregeld, een wereld van verschil met Beijing. De politie en militairen op straat lopen nog in oud communistische langen regenjassen. Het communisme straalt van de stad af. Om de tien meter staat een telefooncel, die ik niet een keer gebruikt heb gezien. Toch is het heel erg interresant. De volgende dag besluit ik eerder op pad te gaan dan Pieter en Hasse. Aangezien onze telefoons niet werken zijn we elkaar de hele dag kwijt. Ik ga kijken bij het Olympisch stadion (Het Nest), mooi gebouw… dan loop ik wat door de winkelstraat heen en kom in een heel klein steegje waar je allemaal gekke dingen kan eten. Schorpien, Zeester, Zeepaardje, Inkvist, Slang en Slangenhart. Het eerste maar eens proberen dan. Lijkt me het lekkerst. De schorpien leeft nog wel maar na kort afbakken ‘schijnt’ die dood te zijn. Het is best lekker smaakt naar een zout doorgebakken frietje. Ik vind het leuk om dit soort dingen te proberen. Het fucked een beetje met je mind terwijl een schorpioen natuurlijk ook gewoon eten is.
Beetje jammer dat bij het avondeten Pieter en ik denken dat we de kip met bot en al moeten eten en dat niet zo blijkt te zijn. Maarja heeft ook wel weer wat. Het wordt tijd om een adapter voor de stroom te halen, want onze camera’s zijn leef en ze hebben hier een Chinees stopcontact.

Waarom hebben ‘ze’ geen ‘normaal stopcontact’. Is natuurlijk heel stom om te denken. Ik bedoel zij zijn wel met 1 miljard mensen! Al dit soort gedachten spinnen een beetje door je hoofd en savonds gaan we naar HouHai om met een lekkere cocktail en tapas eens te bespreken wat we ervan vinden. Hou Hai is een barstraat om een meertje heen. Allemaal traditionele gebouwtjes, zelfs een starbucks met Chinese letters in een heel knus huisje aan het water. Terwijl jij daar zit en rondloopt lopen er Chinezen langs je heen zonder blik te geven of om te kijken. Lijkt net of je voor hun niet bestaat, of dat het ze gewoon niet boeit. Aan de andere kant beginnen er mensen aan je te trekken. Look’a’look look’a’look’ laser…. look’a’look ladybar ladybar. Massagie. Ja uhhh niet dus. Opbokken. Het is heel vervelend hoe ze aan je staan te trekken maar ook best zielig als jij daar een beetje zit te eten en te genieten. Hou Hai is wel heel erg gezellig. Overal zijn life bandjes en lounge barretjes.

Dan gaan de dagen in een keer snel. Je bent zwaar aan het rushen en je af en toe wil ik best wel eens weten hoe ik meer kan genieten op het moment zelf. Een goed idee lijkt een riksja ritje te zijn. Dan rij je rustig door de knusse wijkjes heen. Zie je nog eens wat en bovendien als een taxi vaak maar 10 Yuan (1 Euro) kost zal een riskja vast wel stukken goedkoper zijn. Het ding valt van ellende uit elkaar maar de man moet en zal ons met z’n drieen op z’n 2persoonsriksja om het grote plein heen rijden. Ik blijft me schuldig voelen, en denk dan betaal ik gewoon het dubbele, iedereen blij, ik van me schuldgevoel af. Totdat de man ons na 10 minuutjes een steegje in rijd, afzet en met zn vriendje om 30 euro de neus gaat vragen.
Uhhmmm ho even, 90 euro?! Je bent niet wijs.
Hij begint te schreeuwen en aan onze armen te trekken. Hij laat nog een prijskaartje zien. Afdingen werkt overal in China maar in een afgelegen steegje niet. Tuurlijk wij hadden vantevoren moeten vragen hoeveel het koste maar dit schiet me echt in het verkeerde keelgat.
Stel nou dat een oude vrouw, of een onschuldig meisje in deze situatie zou staan, dan is ze 90 euro lichter. We vinden dat we de plicht hebben om niet te betalen! Kom maar met je kleine Chinese lichaam van je. We betalen niet! De man had ons teslotte al 10 euro losgeweekt, maar het gaat niet om het geld. Ik hoor sommige mensen denken, het is niet slim want misschien trekt zo iemand een mes maarja, we lossen het goed op. Lopen snel naar de grote straat en de Chinees denkt wel 3x na voordat die uithaalt.

De laatse dag gaan we naar de Chinese muur. Voor de liefhebber 7800km lang. Een afscheiding om china te beschermen tegen barbaren en Mongolen. Op iedere toren een wachter en via rooksignalen en vuur kon er snel een bericht van toren naar toren worden verspreid. We maken een bustocht van 2uur heen en terug. Er stapt een Nederlands stelletje in, die herken je meteen. Daar trekken we de dag een beetje mee door, want je tripje bestaat ook uit het bezoeken van een Jade-juwelier fabriek, een zijde spinnerij en theehuis. Wel echt Chinees allemaal. En ik moet zeggen het was nog best leuk. Vooral het theehuisje. Chinese thee is vet lekker, Jasmijn, fruit, ginseng thee etc. Daarbij worden ook wat rituelen van het thee drinken uitgelegd. Alles natuurlijk met de bedoeling om je verplicht te voelen om dingen te kopen. De hele trip kost maar 18 euro, en dan wordt je entree + gids ook betaalt. Dat is wel erg fijn aan China. En oja, we hebben ook de ming tombes gezien…

We praten nog even met onze gids over ons nieuw gekochte Mao boekje. Iedereen moest dit rode boekje uit z’n hoofd leren. Je mocht niet weglopen van de politie als je de inhoud niet wist. Deze tijd is natuurlijk voorbij en als je ziet wat er allemaal voor ‘simpele’ gedachten er in dat boekje staan snap je best dat dat helemaal niet meer van deze tijd is. Het is goed dat China probeert te openen. We hebben een paar keer gevraagd wat jongeren van Mao vinden, en ze zeggen allemaal dat het een held is. Daarbij wordt China de nieuwe supa-powa… Zou het zo zijn dat ze een machtig land worden i.c.m. andere landen in de wereld of willen ze alleen voor eigen succes gaan? ik weet het nog niet…

Dan is het alweer tijd om te gaan. Het is ijzig koud en door de grote laag sneeuw staan alle Chinese namaak trabantjes vast op de snelweg. We missen dus onze vlucht. Maar gelukkig is deze ook nog eens vertraagd, dus kunnen we toch nog naar Seoul. We missen alleen zoals wel eens vaker de les. Maar de leraren vinden dat allemaal wel okeeej.

Marijn de broer van Pieter is naar Seoul gekomen. We meeten hem op Incheon Airport en gaan met United Airlines naar Tokyo Narita. Dan denk je dat je in de stad land maar Tokyo is letterlijk 100 bij 100km groot. Dus we moeten eerst 2 uur reizen voordat we in het ‘centrum’ zijn. We hebben geen hostel maar het schijnt dat als Japanezen over hebben moeten werken of dronken zijn ze naar een capsule hotel gaan. In de nacht is het immers niet meer mogelijk om terug te reizen binnen Tokyo.

Probleem 1 waar moeten we zitten?!
Probleem 2 de Yen, de wisselkoers is zo kut en het prijsniveau in Japan is 2x zo hoog als in Nederland.

Een simpel taxiritje kost 40 euro en het goedkope hostel is ineens toch 30 euro per nacht. Japanners zijn veel rijker dan Nederlanders. Ik hoorde eengerucht dat ze ‘on average’ 400.000 dollar op hun spaarrekening hebben staan. Dat is belachelijk veel geld. Japanezen of Japanners sparen omdat ze na een gigantische econmosche groei rond 1992 een hele harde crisis hebben gehad. Japan is de 2e economie van de wereld en ze zijn aan hun geld gekomen door Sony, Mitshubishi, Nikon, Fujifilm en nog veel meer. Ook dit zijn grote familiebedrijven die in meerdere sectoren zitten. Zogenaamde Zaibatsu’s. Je kan echt zien dat Tokyo-ers rijker zijn dan andere mensen. Ze rijden op hyper moderne citybikes, nieuwe tijdritfietsen die als stadfiets worden gebruikt en opvouwracefietsen… dit is maar een voorbeeld dat ik zelf heel mooi vond om te zien.

Ik zeg bewust Tokyo-ers omdat Tokyo niet Japan is. Er wordt wel eens over New York gezegt dat New York geen Amerika is. En dat mensen daar alleen maar komen/kunnen komen als ze iets te bieden hebben. Ik denk dat Tokyo het zelfde is voor Azie.

Tokyo en Japan hebben altijd gesloten geleefd van Azie. Ze hadden een sterk leger, mensen konden niet weg omdat Japan een eiland is en zo is er een heel ander land ontwikkeld dan ergens anders in Azie. Omdat Japan zo geisoleerd is geweest zijn de gezichten totaal anders dan Koreanen of Chinezen, waarderen Japanezen harmonie en zijn ze arrogant omdat ze zwaar zelfvoorzienend zijn.

Toch heerst er een drang naar individualisme, iedereen moet in uniform naar school (weer dat harmonie verhaal) en daarom willen jongeren zich nu onderscheiden van elkaar. Je hebt verschillende soorten heeeeeeeelee rare mode in Japan.

Die mode is ontstaan door de manga boekjes (porno) die overal te krijgen is en op straat te zien is. Veel mensen, jongens meisjes jong en oud kleden zich als:

Final Fantasy Poppetje,
Onschuldig Schoolmeisje,
Gothic Lolita die niet dood wil,
California makeup bruin stijl,
Gewoon westers met Ugs en Bontkraag,
In Pak.

Waar in Korea iedereen met mij op de foto wil, wilde ik in Japan met iedereen op de foto. Ze zien er zooo raar uit. Typ maar eens in op google: harajuku girls. Dit is echt het gewone straatbeeld!

Over naar het afvinken. Marijn zijn grootste wens is om officier te zijn, heeft veel algemene kennis en wil dus doorpoten, AFVINKEN, dingen zien en zoveel mogelijk opnemen. Pieter is het daar niet altijd mee eens maar voorziet ons van de nodig grappen en we gaan er dus tegenaan.

In het kort, we gaan naar Akahariba. Het elektronica centrum (Tokyo heeft 23 verschillende centra). Daar zoeken hebben we ons nieuwe hostel aangezien Marijn niet in de capsule past. We lopen door de elektronica winkel en gebruiken de nieuwste snufjes. E.g. een kladblok waarop je kan schrijven dat direct naar je computer wordt gestransfered. ‘Savonds naar expat / westerners district ropongi. Het leuke is dat daar en in Seoul een rijk expat district ook vaak gepaard gaat met lady-bars en dus een beetje een shabby straatbeeld. We gaan op tijd terug om de taxi te vermijden.

De dag erna vroeg op om Thaiso te ontmoeten. Een homo die in Tokyo woont en Pieter zijn andere broer kent. Thaiso is een beetje stille jongen maar als hij een paar biertjes op heeft begint het te lopen. We zijn Sushi gaan eten, naar het drukste kruispunt ter wereld geweest en naar de onder Japanners nog steeds populaire Meiji Shrine tempel. Daar hebben we wat wensen achter elaten en een Japanse bruiloft gezien. ‘Savonds gaan we wat biertjes drinken in het met Neon doordrongen Shibuya en gaan we uit eten in een Japans ‘hokjes’ restaurant met Thaiso en een vriendin van hem.

Later pakken we de vol automatische trein naar Odaiba, om de skyline van Tokyo te zien. Als we over de Rainbow Bridge zijn komen we aan in op het artificial eiland in de Tokyo bay. Het is een soort paradise island met Musea, TV torens en het Museum van innovatie. Dat laatste is waar we heen gaan. Best vet moet ik zeggen. We spelen een beetje met dat elektronische hondje. Heel leuk want een leuk meisje behandelde dat beestje alsof het haar eigen hondje was. Kortom best gaaf al die elektronische hoogstandjes. We hadden maar 3 kwartier dus we gingen snel met de boot terug naar mainland en gaan ons voorbereiden op een stapavond.

Pieter en Marijn doen dit door zich om te kleden en ik ben aan de Asahi origineel graan bier gegaan. Ik moet zeggen dat hakte er aardig in. We zijn naar club Atom gegaan een club van 6 verdiepingen en daar schudden we wat met onze heupjes. Ik moet zeggen dat ik er niet veel meer van weet. Ik kreeg nog wel een fles seven-up over me heen omdat ik een meisje had geduwt, maar dat was ik niet. Dus ik kreeg er een excuses achteraan en de persoon in kwestie kreeg daar een biertje voor terug (maar niet in zijn mond).

Terug in het hostel stond daar 8 politiemannen ons op te wachten, maar gelukkig was het voor een Amerikaan die de taxi niet had betaald. Het was weer zo’n vervelende amerikaan die teveel had gedronken en toen hebben Kana en ik de politie even ingelicht dat de Amerikaan echt niet had betaald. Vet leuk 8 kleine Japanners tegen een Amerikaan! “Give me the number of the U.S. embassy, wat een lul, betaal je taxi charles”

Kana was onze lieve hostel vrouw/meisje. Ze heeft veel over Japan verteld, Japans voor ons gekookt en vaak als we snachts thuis kwamen zat ze nog wakker een kopje thee klaar te maken. Het was wel fijn om wat informatie over die vreemde gewoontes te horen van een normaal Japans meisje.

In het begin denk je dus echt dat je ‘lost in translation’ bent maar zodra je na 3 dagen eindelijk de metromap doorhebt voel ik me eigenlijk best thuis. Weet alleen niet of de chaos en grootheid van Tokyo wel zou trekken. Pieter en ik gaan naar Jogogi Park waar alle Harajukis, Elvis Preselys, Star Wars mannetjes en Finalfantasy poppetjes meeten. We brengen een stokbrood mee en besluiten maar eens aan te gaan schuiven bij die mafketels en te gaan vragen waarom ze carneval vieren.

We komen er al snel achter dat ze zich niet verkleden maar zich ook echt zo gedragen. Pieter wilde met een Elvis op de foto, hij vroeg het en Elvis zei heel cool, hmmrrm en nam een slokje van ze bier. Okeeeej. Het aanschuiven wilde niet echt lukken. Gelukkig zat er onder een Japanse Bonsai boom 2 leuke dames die hadden gestudeerd en goed engels praten. Even over die mafketels gepraat wat stokbrood gegeten en J-pop geluisterd en snel weer terug naar Marijn die nog even wat elektronische snufjes aan het bekijken was.

Het leuke van dit soort picnic fratsen is dat je de boel wat sneller gaat begrijpen. Veel mensen durven geen andere mensen aan te spreken maar het werkt vet goed en je komt vaak op de leukste plekken. Zo konden we met een paar Tokyoers mee naar een Cat-club waar we wat konden eten en drinken tussen de poesjes in een poezenhuisje. We hadden onze zinnen helaas al gezet op de nieuwe windows7 burger, een hamburger van burgerking met 7 plakken vlees. Echt niet te kanen dat ding. Ik ga echt nooit meer naar burgerking! Voor Windows is het een vet goeie promotie actie maar ik denk dat veel mensen nooit meer naar BK gaan na het vlees een echt geproeft te hebben.

Ik ben de rest van de avond misselijk, we lopen nog lang het anime-centrum en kijk en naar binnen bij een maid-bar. Een bar waar je gevoerd kan worden door Japanse schoonmaak meisjes. Helaas kunnen we dit niet doen want de Yen brand onze portemonee uit. Er zijn echt super veel van die gekke barren. We gaan naar bed om de volgende dag nog even naar de Senso-ji tempel en Japanse tuinen te kunnen gaan voordat we terugvliegen.

Voor het eerst zie ik een echt leuke tempel, in een origineel oud Japanse wijk. Die nog wel is blijven staan na de bombardementen. De tempel heeft een leuk tuintje, een grappig bidritueel waarbij je eerst moet bidden, dan een stokje moet trekken, met dat stokje zoek je je blaadje op. en die knoop je aan een muur. Dan steek je wat wierook op gooi je de as door je face en was je je handen af met Samurai strijders water uit een drakenfontein.
Er leuk want de briefjes die je trek sparen je niet. Ik had bijvoorbeeld good fortune, ik moet niet te snel teveel willen, opassen op me trip maar dan wordt ik heel rijk en behaal ik mijn doelen. Pieter trok gewoon ‘bad fortune’ en er stond echt zoiets van als je de goden niet gaat respecteren gaat er een naaste dood, je bent een lul. Vet grappig natuurlijk, Pieter vond alleen dat hij een fout in het proces had gemaakt en moest nog even een regular fortune trekken. Hahah.

Terug naar het vliegveld zien we nog wat Yakuza – Japanse maffia voorbij rijden in een gigantisch mooie Nissan Skyline met Super/Mario en manga print erop en dat was dan ongeveer wel het einde van ons tripje.

Pff 22min.