Ver voordat m’n vliegtuig naar Seoul vertrok was ik natuurlijk al weg. In de week voor mijn vertrek heb ik veel mensen die ik ken nog een keer één-op-één gesproken. Dat was wanneer de (tijdelijke) ontbinding van mijn sociale omgeving aanving en waar dus mijn reis begon. Dat ik nu een half jaar minder temaken heb met de mensen die me interesseren is té gek, omdat na een week extra hard werken het weekend leuker is.

Het verschil tussen arm en rijk is hier groter dan in Nederland. Er is me verteld dat hier helemaal geen sociaal vangnet is. Een groot deel van de mensen werkt zich de tiefus en gaat naar mijn inschatting mentaal compleet ten onder aan de eeuwige repetitie van hun werkzaamheden. Het contrast met de veranderingen om míj heen is groot. Mogelijk gemaakt door puur toeval ben ik zo rijk dat ik niet gehypnotiseerd hoef te worden door repetitie en kwantiteit en ik zonder enige ruis vollop kan genieten van de kwaliteit van mijn denken en de veranderingen daarin.

Dat ongelijkheid er nu is en er altijd zal blijven betekent niet dat je het moet accepteren als fenomeen en je dus het risico loopt om het niet meer constant te beseffen. Ik doe m’n best om continu het interessante om me heen op te merken en te genieten van het goede.
Hoewel er voor iedereen zoiets valt te ervaren als ‘het goede’ denk ik dat niet iedereen er mentaal (nog) fris genoeg voor is om dit juist te onderscheiden door de desastreuze gevolgen van repetitie, apathie. Op korte termijn valt er weinig te doen aan de gevolgen hiervan waardoor er nog lang een verschil zal blijven bestaan in de kwaliteit het leven van de slachtoffers van het lokale welvaartsniveau. Net zoals religie een onvolmaakte oplossing voor leed en onzekerheid aandraagt, stel ik voor om hen die ‘het financieel niet getroffen hebben’ te laten denken in relatieve voorspoed zodat ook zij hun lolletje kunnen hebben. Zij die de loterij wél gewonnen hebben zouden zichzelf moeten verplichten zich continu de absolute graad van voorspoed te realiseren, ofzoiets.

Dingdong, de bel gaat en er staat een amerikaanse meid voor de deur. Een welkome verassing, ze moest op de 2e verdieping zijn. In Korea is dat helaas 1 verdieping lager. Het blijkt dat er een feest is. Een mooie manier om de onderburen te leren kennen. We besluiten langs te gaan…

…Zonder taart overvallen we de tent en iedereen kijkt ons aan of ze water zien branden. Gelukkig spreekt iedereen Engels. Het toppunt was dat een Koreaans meisje Nederlands praatte omdat ze in Suriname heeft gewoond, ze sprak ook met een “afro-surinam” accent. Heel raar. Maar wel erg leuk. Het feest was van TJ een koreaanse marinier die na 3 jaar uit dienst was.

Ik wordt Agi genoemd. Dat betekent baby. Ze geloven niet dat ik pas 19 ben. Jaja bijna 20. alle gebruiken worden je meteen aangeleerd. Als iemand ouder is dan mij schenk ik zijn glas met 2 handen in en hij de mijne met 1 hand. Het is ook nog eens zo dat zij mogen bepalen wanneer ik drink. We laten dat niet over ons heenkomen maar we willen toch wel even laten zien dat we toch wat beter tegen drank kunnen dan die andere. Het feest gaat los…

Marc (martial arts persoon), onze onderbuurman vind het mooi geweest en neemt ons mee naar de Bricks in Itaewon. Het is een soort kelder waar allemaal lounge hoekje zijn en een dansvloer. Het is een soort doolhof en dan was het ook nog eens een halloween/chisha party dus alles werd nog spacender.

Zo zijn er nu wat lijntjes uitgegooid en kunnen we aanstaande vrijdag misschien ook een feest geven.

Ps; in de ochtend 11uur (6uur in bed) kwamen koreanen een bed brengen. Nog half wakker stormde ze ons appartement binnen rende met balken en matrassen en binnen 1 minuut waren ze weg en stond ons bed… vage mensen

Als er een berg in je achtertuin staat moet je ‘m natuurlijk beklimmen. We gaan op zoek naar een ingang van het park en een behulpzame travestiet wijst ons de weg. (Okeeej). Koreanen doen aan hiken, tegen een berg op wandelen dus. Het lijkt echt een pokke eind maar dat valt best mee. Langs het parcours staan allemaal fitness apparaten. Na iedere beklimming stop je, drink je wat natuurlijk bronwater en doe je wat oefeningen. Zo blijft de Koreaan fit. Wij besluiten lekker mee te doen en gaan richting de top van de berg. Seoul Tower. Op de helft besluiten we een bus te pakken, maar we zijn vergeten dat er geen bus terug gaat. Dit zorgt ervoor dat we een uur terug moeten lopen. Het lijkt alleen veel verder dan je denkt. Bovenop de berg heb je een fantastisch uitzicht over de stad. Overal is neon reclame. De cyclo crossers, en koreaanse stelletjes passeren ons en zijn geschokt van mijn goddelijke lichaam . Het was zo heet dat we ons shirt uit deden maar dat is voor Koreanen nogal eng. We besluiten uit respect ons shirt aan te doen. Maar niet van harte. Kut klamme hitte! Uitspraak van de trip: Een aardbei is rood maar rood is geen aardbei! Met deze uitspraak mag Pieter gelukkig 1 peperklasse omlaag. (Dit is een systeem waarbij degene die iets doms doet 1 peperklasse omhoog gaat en vervlogens de rest van de week kant en klare vlammetjes in de toiletpot deponeert)… Tja… je moet toch wat Laterrr

Nadat ik stevig in de watten ben gelegd door de stewardessen van Emirates kon voor mij het avontuur beginnen. Naast water was mijn primaire behoefte onderdak. Ik zocht en vond een crappy hostel.
De volgende dag zou er een hoop geregeld moeten worden dus we (mijn twee Nederlandse medereizigers van de VU) zouden alleen even een klein biertje doen voor de smaak.

Op een bedje van slakken en inkvis stapelde het bier zich op en later die avond zongen we in een karaokecafé Andre Hazes. Wie had dat kunnen voorzien?!

Van een goedkoop uitziende website hebben we een nummer genoteerd en deze de volgende dag gebeld. Aan de telefoon hing Jilbert Cang. Hij reed ons direct de volgende dag door de buurt om ons de huizen in zijn assorti te showen. ‘Next loom, next loom yes’. Zoals dat hier gaat hebben we daarna direct een contract opgesteld waarin erg weinig stond beschreven; een contract op basis van ‘goed vertrouwen’ (op goed geluk, voor non-Koreanen). Nadat we de nodige vragen hadden gesteld aan voorbijlopende expats over de lokale gebruiken waren onze twijfels over de rechtschapenheid van Jilbert volledig weggenomen. De volgende dag trokken we in ons huis.

Hoewel we nu ‘Amsterdams geld’ neerleggen voor ons appartement, lijkt het er sterk op dat we een erg goede keuze hebben gemaakt. Het contrast met de kamer waar andere exchange-studenten zitten is groot. We hebben allemaal (3) een eigen slaapkamer en gezamelijk een riante woonkamer. We hebben hier geen avondklok en we mogen zelfs met verschillende geslachten mens in één lift. Het is geweldig, of eigenlijk gewoon níet volstrekt leip.

Nu slijten we onze dagen in Itaewon, de buurt waar de meeste expats zitten. Vóór ons appartement loopt een 8 baans weg, en dáár weer voor geniet men op het terras van voedsel. Aan de overkant van de weg is een Amerikaanse legerbasis, dus als de pleuris nog een keer uitbreekt zijn wij hier de eersten. (Hi mam!) Ónder ons zitten een stel gasten in hetzelfde schuitje als wij. Zij gaven de eerste nacht dat we hier waren een feest, wat ons erg is bevallen. Aanstaande vrijdag is het onze beurt.

Ergens rond dag drie was mijn eerste dag op school. Er is introweek dus de bedoeling is dat ik op tijd kom enzo. In alle vroegte pakte ik de metro. Wat daar opvalt is de hysterische overcapaciteit. Alles is gigantisch. Er zijn 20 roltrappen en 12 mensen, bij wijze van spreken. Het is er zo schoon, als je zou willen zou je de grond kunnen likken.
In de metro ben ik de enige buitenlander. Hoewel iedereen z’n best doet om beleefd te doen en niet te staren kunnen ze zich toch meestal niet inhouden.
Aangekomen op school wist echt slecht hoe ik het had. Het contrast met dat stuk beton in Amsterdam is gigantisch. De universiteit hier is een soort dorp van 20 van die Harry Potter kastelen. Schitterend. Wat volgde was een bijeenkomst van alle internationale studenten in een Carré achtige zaal. In een introductiefilmpje werd met veel bombarie (Hollywood blockbuster-style) aangekondigd dat wij de toekomst zijn enzo en dat de president van de uni een held is. De presentatie van een belangrijke man daarna schetste een enorm contrast met het introfilmpje. Weinig charisma die Koreanen, maar dat geven ze ook ruiterlijk toe.
Vervolgens moest er één en ander getypt worden voor registratie van gegevens. ‘Write down your name in Korean’… Gelukkig zijn de Koreaanse assistant buddies echt absurd behulpzaam. Hele aardige lui.
De rest van de introdagen heb ik gemist.

De drinkcultuur hier staat me erg aan. Een pilsje kopen en daarmee minúten lang in je hand staan zoals dat in Holland gaat is er hier niet bij. Afhankelijk van of je jonger of ouder bent dan je drink-maten schenk je Soju (soort wodka, iets laffer) in met één of twee handen. Dan schreeuw je iets en sla je de boel achterover/ giet het in je neus. Dit 10 seconden durende proces herhaal je totdat je lam bent. Simpel zat. Het is zodoende geen enkele schande als je volstrekt van de wereld midden op straat ligt met je telefoon op een paar meter links van je en je portemonnee op rechts. (is eerlijk waar nog niet met mij gebeurt). De bedoeling is dat je over ze heen stapt en dat je hun bezittingen laat liggen waar ze liggen. Stelen enzo komt niet in ze op.
Anyway, vrienden zijn hier snel gemaakt. Wat ze hier grappig vinden kom je in Nederland echt niet mee weg. Hiddink Hiddink Hiddink. Je wijst naar iemand aan tafel, schreeuwt ‘You Orlando Bloom, you Johny Depp’ en ze kronkelen echt onder tafel van het lachen. Nogal top. Dat zeggen ze dan ook van mij en voor je het weet heb je de avond van je leven. Zoals gister, zoals eergister.
Gister dus. We zaten aan zo’n lage zit tafel zonder schoenen als een idioot te zuipen tussen de Koreanen (van die spelletje in de categorie ‘pak een kaart en als het geen rode klaver 13 is moet je drinken’). Voor ons lag zo’n heel buffet met garnalen en inktvis enzo die zij besteld hadden en achter ons liepen hoeren te paraderen en er was een vergezicht van wolkenkrabbers. Dan schiet het je te binnen waar je mee bezig bent en je kijkt je Hollandse maten aan met zo´n kop van ´jeusus wat is dit vet´.

Ik kom er later op terug maar ik doe nu toch even een poging:
Alles is hier heel anders, maar toch hetzelfde. Ja?! Het podium is heel anders en de mensen zijn ook ronduit raar maar wel allemaal absurd aardig.
Seoul is super ver en doodeng, maar het is hier eigenlijk precies hetzelfde. Het is daarbij ook niet zo dat je ineens uit elkaar knalt als er iets mis gaat ofzo, als mens. Het is gewoon leuk om te doen, zo’n trip. Doe het gewoon wel. De rede die je kan hebben om het niet te doen is ongeldig.

We zijn een tripje gaan maken in het stadshart van Seoul. Eerst kijken we wat rond en maken wat foto’s van de 6baanswegen die door de stad heen gaan. Alles is verlicht met neon en de mensen zijn modern en arrogant. We besluiten om een biertje te gaan drinken in een bar. Als we binnenkomen kijken we in eerste instantie onze ogen uit. Alleen maar half naakte vrouwen in bikini, toen herinnerde ik me een stukje dat ik had gelezen op internet.

…In Korea is prostitutie verboden, toch gaat 45% van de mannen wel eens langs voor een verzetje. Vreemd want je ziet er niets van. Het is dus zo dat je een (bijvoorbeeld) een kledingzaak ingaat en vraagt voor ‘lila lingerie met een goud randje’ dan wordt je doorverwezen naar een achterkamertje…

In ons geval bleek een wiskey 100 euro te kosten. In tegenstelling tot ons biertje van 3 euro. We besluiten de barvrouw een beetje te plagen door te vragen of we onze eigen wiskey mee mogen nemen en dan gaan we weg. Ook weer geleerd.

Dan komen per stom toeval een canadese vriendin tegen, ze loopt een route door Korea en schrijft daar een boek over. Het blijkt dat ze een date heeft met onze onderbuurman. Hoe klein is die kans in het grote Seoul!. ZE vraagt of we mee uit eten gaan maar we besluiten hun maar even met z’n 2-en op date te laten gaan. Als we na een stukje wandelen ook Mark tegenkomen en hij ook vraagt of we meegaan besluiten we dat te doen.

Hij neemt ons mee naar een Koreaans restaurant (waar je er duizend van ziet). Het zijn lage grondtafeltjes met een BBQ erin. zegmaar een soort binnenbarbeque. Dan bestel je een portie met vlees en kan je beginnen. Ondertussen zet de serveerster je hele tafel vol met:

• Kimchi, groenten met hele hete peper.
• Brandnetels, daar wikkel je je eten in
• Hete sausjes
• Tofu
• Zeevoedsel-pannekoekjes
• Bonen in hete saus
• Eierstoofpotje
• Knoflooktenen
• En nog wat dingen

Het eten is echt super lekker tegen alle verwachting in. Het is echt een feestje om van alles te BBQen en ondertussen een beetje onderuit te hangen. Je mag alles zo vaak bij laten vullen als je wilt. Als het vlees gaar is knip je het door midden met een schaar. Je legt dan de bladeren neer en legt daar je eigen creatie op. Dan vouw je het blad op en begin je te eten. Als toetje halen we een milkshake in een breaker pakje.

Daarover gesproken. Je komt hier op allemaal ideen om naar Nederland te importeren. Maarja ik kan natuurlijk niet vertellen wat

We besluiten nog wat door de stad te lopen langs de stadsrivier. Dat is een stroompje met mooie marmere kader. Overdag gaan koreanen hierin even afblussen. We zien nog wat gebouwen en gaan weer terug met de taxi… voor 2 euro!