Prima. Vanochtend hebben Sam en ik de bus vanuit Bangkok naar Krabi gepakt. Waarom Krabi? Het is de havenstad die ons naar het paradijseiland Ko Lanta en Ko Phi Phi zal brengen. We hebben een opblaas kussen voor onze nek om te slapen, een Panda alarm klok om wakker te worden, onze iPods zijn opgeladen met stroom en muziek, we zijn er klaar voor!

Ik ga in de bus zitten naast Sam en chill hem meteen dood. Ik vraag hem voor de grap hoe lang deze bus zal duren. Vier uur toch of zo, Sam, hoopvol ben ik. Sam lacht me uit en zegt dat ik niet zo dom moet doen want natuurlijk is het niet vier uur maar twaalf uur. Ik chill hem niet meer dood. Twaalf uur? Het langste in de bus was toen de treinen uitvielen van Utrecht naar Amsterdam en dat duurde een half uurtje. Wat is dit? Waarom hebben we geen vliegtuig??

Zoals gewoonlijk is Sam gewend met dit soort dingen. Anders dan mij en Hasse, houdt Sam van dingen. Toen 15 jaar geleden ik achter mijn computer zat en Hasse in de wc aan het vallen was op middeleeuws kamp, toen zat Sam in de bus.

Hij is het persoon wat al tientallen keren de bus heeft gepakt op skivakantie, naar de Spaanse costa of de Biesbos. Sam is voorbereid. Sam heeft wat ik graag noem een busprogramma. Dat houdt in dat Sam een plan heeft voor in de bus.

Het begint al als ik ga slapen. “Pieter, je moet nog niet slapen want de bus rijdt nog niet”. –“Gast, laat me met rust”, “Nee, Pieter luister nou, als de chauffeur de motor aanzet word je weer wakker”. -“Gast, ik word tot nu toe alleen door jou busprogramma wakker, laat me met rust”. Het busprogramma vervolgt in busspelletjes die Sam met me wil spelen, over me heen kruipen en rondlopen om zijn beentjes strekken, mij elke tien minuten wakker maken zodat ik niet de ongerepte mooie Thaise natuur mis (een essentieel onderdeel van een goede busreis, meent Sam, de omgeving in je opnemen). Ik wens dat we de nachtbus hadden genomen.

Om het erger te maken zit er een vrouw naast ons. Ik heb nog geen heks gezien in mijn leven maar zij komt aardig in de buurt. Ja precies, een heks gemixt met een drugsverslaafde. Prima, ik houd van heksen. Echter heeft zij een ringtone. En niet zomaar een. Het is de ergste ringtone die je ooit hebt gehoord. Het is erger dan die klotekikker van Jamba. Het gaat ongeveer zo:

KrAaaaawAWAAAAAAAAAAAAAAhhhh (hard)

KRAAAAWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH (harder)

KRAAAAAAAAAAAAAHWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAh (nog harder)

Het klinkt letterlijk alsof iemand gemarteld is en dat is een understatement. Ze wordt ongeveer 6 keer gebeld en ik eis dat ze haar telefoon op stil stand zet. Natuurlijk begrijpt ze dat niet want drugsverslaafden weten niet hoe telefoons werken.

We komen aan in Krabi en tot mijn grote geluk is Sam’s busprogramma afgerond. Nou Bangkok was een troep maar dit is erger. Shanty Towns en nog meer armoede en veel ZAND.  We stappen uit en worden uiteraard het eerste de beste reisbureau in gebonjoured, hier worden we wat tickets aangesmeerd maar Sam trekt de opdringerige sfeer van de reisdame niet. Dus we lopen weer weg. Dit is overigens de beste manier om niet geript te worden; loop gewoon een minuutje ver als je uit een busstation, treinstation, vliegveld of haven komt, dan kom je vanzelf de eerlijke mensen tegen. Zo gezegd, zo gediggydaan. We panieken een beetje aangezien het zo’n troep hier is. We zien opeens een fata morgana, het is een Nederlandse vlag en er staat GEEN PANIEK op het bijbehorende gebouw. Ja, ja ja! Daar moet ik zijn. We rennen er naar toe en het blijkt geen hallucinatie te zijn.

We komen binnen en twee Nederlandse meneren groeten ons. Een meneer werkt er, en een is een sekstoerist (de eerste van deze blog). Hij is rond de 60, loopt mank met een stok, heeft op alles een negatief antwoord en het lijkt wel alsof consecquent alles in zijn leven verkeerd is gegaan. Hij zit hier in zijn “scharrelperiode” met de “Thaise meisjes”, het doet mijn tenen krommen om hem dit te horen zeggen.

De andere meneer werkt hier en boekt voor ons wat tickets voor de boot naar het paradijs eiland Ko Lanta en daarna het nog grotere paradijs Ko Phi Phi. Hij heeft een voorhoofd wat nog groter is dan mijnes (jawel, jawel), EN daarbovenop lijkt het wel alsof zijn ogen achterin zijn hoofd zitten. Verder is hij heel vriendelijk. Ik vraag hoe hij hier terecht is gekomen en hij vertelt me dat hij hier alleen op vakantie was, ook zoals ons hier bij het station uitstapte en hier binnenkwam lopen en toen de liefde van zijn leven zag. Een Thaise kleine moslima. En toen heeft hij alles verkocht in Nederland. Tja. Wat moet ik hier nou weer over zeggen. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te lachen dat het zo mooi en prachtig is maar ik kijk naar beneden en mijn tenen hebben inmiddels een gat in de stenen vloer gegraven.

We checken in bij het hotel en gaan een biertje in de stad drinken. Het is vrij doods maar enigszins gezellig. Je ziet dat deze plek alleen bestaat als tussenstop. Iedereen zit een beetje vast. Zoals gewoonlijk lopen Sam en ik weer ergens in waar we niet mogen wezen. Een karaoke feest van de lokale elite.

We komen het hoofd van het Centraal Bureau voor de Statistiek tegen van Krabi en de burgemeester. Ze vragen wat we doen op hun feest en we weten het zelf ook niet echt. We waren al compleet lam maar als je gratis whisky cola krijgt aan geboden is het onbeleefd om te weigeren. Ik vraag hoe het met Krabi gaat in terms of de statistische data, hij zegt positief, we zien groei. Prima. Ik vraag of hij het het meest hatelijke statistiekprogramma SPSS kent, wat we op de VU moesten leren, hij zegt dat hij dat programma ‘too difficult’ vindt. Vet, ik rock hem harder dan de Krabi CBS man. Ik chill hem dood!

Daarna willen we een Thaise massage maar we komen bij een iets intiemere tent uit. Een bar met Thaise hoeren. Uiteraard. Aangezien dit toch de laatste bar is die open is gaan we een biertje drinken. We gaan aan tafel bij een meneer en we gaan in gesprek. Het is Gaston, hij is groot en dik, heeft een extreem lage stem en daarboven op is een Belg. Tja, je kan niet alles mee hebben. Hij heeft vanavond 5 meisjes gekocht voor de nacht. We doen alsof het allemaal normaal voor ons is en stellen niet te kritische vragen. In ruil voor onze acceptatie drinken we de rest van de nacht gratis en zitten we uiteindelijk in een oester restaurant. We krijgen gratis oesters en eten ons buikje rond. Door Gaston en de vijf meisjes worden we afgezet bij ons hotel. Gaston vindt ons zo aardig dat hij ons wel een meisje gunt dus hij stelt voor dat Carina mee met ons gaat voor 2500 baht.

Wij bedanken vriendelijk en vallen diep in slaap.