Na een paar daagjes Thaise (au) massage en “mister, where you go, pingpongshow?” in Bangkok zijn Pieter en ik vertrokken naar het zuiden. We zaten een tijdje in de bus met een schattig klein meisje en onze eerste nacht spendeerden we in Krabi. We kwamen bij een Nederlandse gast terecht die ons achterin zijn chevy naar bestemming reed.
Onder het genot van een Tiger, Chang en Singha zijn Pieter en ik met de lokale statistiekman en de dorpsbankier gaan karaoken en toen kwamen we bij Gaston terecht. Francois is een gefaalde dikke Belg een typisch Thaise sextoerist die een beetje de imperialist aan het uitangen was. Hij kon ons vlotte gebabbel wel waarderen en omringd met zijn 5 Thaise “schone” die hem non stop aaide trakteerde hij ons op een super groot diner. Heel fijn allemaal, Pieter en ik speelde lekker mee, stelde niet teveel moeilijke vragen en moesten af en toe lachen om zijn Ultra lage stem en Belgische accent. De man gaf ons oesters en het geikel begon…
…24 uur later. Dan denk je aangekomen te zijn in het Paradijs; Ko Lanta, Wit strand, infinity swimming pool en bungalowtje op het strand. Echter s avonds vlak na de massage en voor de bananencocktail sprint Pieter in een keer naar de WC. In eerste instantie denk ik dat het aan zijn Pinda allergie ligt maar nadat ik erachteraan ren en we samen de avond gemiddeld 25x op de WC spenderen lijkt er toch iets mis te zijn. Niets geen oud en nieuw!
Pieter begint over te geven, en niet kort daarna volg ik. Het is een orkest van geuren maar het huilen staat ons nader dan het lachen.
Pieter slaapt met trui aan en ik kan het nog net allemaal aan. Maar de volgende ochtend ben ik degene die total loss is. We MOETEN naar het ziekenhuis. Daar aanngekomen wordt ik opgenomen, het is niet de fijnste plek want de poezen lopen er rond, salamders en mieren zijn overal, het bes is van steen en de medicijnen zijn op. Na een bakje gestoomde stinkrijst en de gevolgde braakbeurt menen Pieter en ik dat we hier niet beter af zijn. Gelukkig heeft het infuus en de ORS ons behoedt van uitdroging.
Sallaint detail – Pieter springt op de fiets om even wat normaals te eten te halen. En rijdt een stukje door de bush, hij weet de weg want de dag daarvoor zijn we met een schakelmotor over het eiland gecrosst -hoewel we na een half uur plankgas terug moesten was het toch leuk-. Na het boodschappen doen begint er een liedje te spelen. Jeweetwel die ene als 2 cowboys tegenover elkaar staan met geweren…. Je kijkt recht tegen een heuvel aan, een onverharde weg loopt de heuvel op en over de rand kan je niet kijken. Aan de zijkant zijn palmbomen. Ineens verandert de muziek, Eye of the Tiger! Keihard. Pieter jumpt met zijn te kleine kinderfiets over de heuvel. Zweet op ze voorhoofd, tranen in zijn ogen en achter het 5 zwerfhonden. Ze achtervolgen hem maar Pieter trapt zo hard, Je ziet zijn benen boven zijn hoofd uitkomen. 2 van die cirkeltjes, net als woody woodpecker. Gelukkig komt hij veilig aan bij het ziekenhuis. En leer Pieter kennen, de dag erna zit hij in feutis houding achter de computer. Te oefenen wat je moet doen als je aangevallen wordt door zwerfhonden. Piet.P. Ten top… maar wel grappig!
Anyway, na goeie ondersteuning van Pieter in het ziekenhuis, die alle naalden heeft gechecked. (Bedankt!) blijkt dat het nog steeds niet beter gaat. We hebben ook Barracuda gegeten dus we kijken op internet en je wordt er niet vrolijk van. Zeker niet op zo’n eiland. Dus we besluiten een helse boottocht naar Phuket te maken. Daar waar het allemaal net iets beter is. Daisy is daar ook en staat ons als een moeder op te wachten, ze zag het niet maar ik schoot even vol want de pijn is echt klote, en toch lief dat er mensen zijn die je helpen!
Het ziekenhuis neemt mij op en geeft Pieter de nodige pillen. Daar ben ik nog steeds en na 2 dagen moet ik zeggen dat het stukke beter gaat. De Zusters zijn me grootste vrienden en er is er zelfs 1 bij die Nederlandse probeert te praten. Super schattig. Nou een allergische reactie, wat pijn, prikken en anti-biotica later moet ik zeggen dat ik denk dat het wel redelijk gaat. Maar ik wil geen risico nemen en wil het liefst nog even blijven. Er kan nog vanalles gebeuren. De 7e vlieg ik naar Bangkok om daar met Kana wat dagen rond te lopen. Dan gaan we samen naar Cambodia. Teminste als alles gaat zoals gepland.
Nou dan ga ik nu maar weer naar me kamertje beetje alleen lekker KBS world kijken. Leuk hoor die Koreanen echt waar! Of ben ik nu die lul die nostalgische gevoelens heeft omdat dat het land is waar die lekker alles kan doen wat die wil? Nee echt niet, het is niet voor niets dat de kranten hier vol staan met Koreaanse, mode, modellen, muziek etc.
