Ik ben er hoor!

Ik ben vanochtend rond 4 uur met Daisy uit Phuket vertrokken en naar Bangkok gevlogen. Toen hebben we op het vliegveld 7 uur lang gewacht op de volgende vlucht en toen werd Daisy tot onze grote schok….

GEWEIGERD!

Haar passpoort bleek nog maar 5 maanden tot uiterste houdbaarheidsdatum te hebben en het minimum is 6 maanden voor ongeveer alle landen. Aangezien we de (dure) tickets al geboekt hadden en ik tot nu toe al in Phuket vast zat vanwege Sam’s ziekte, moest ik kiezen voor mezelf en ben ik alleen het vliegtuig in gestapt. Daisy is vertrokken naar de ambassade maar dat wordt nog een verhaal met een staartje…

Opeens verandert alles een beetje voor me. Ik ben tot nu toe gewend om zonder enige zorg te reizen, immers alles los je toch wel samen op, of het nou met Sam, Hasse of Daisy is, het komt wel goed. Maar nu kom ik zonder dat ik voorbereid ben binnen een uur aan in Phnom Penh, Cambodia.

Ik land en natuurlijk gaat alles mis bij de douane. Ten eerste heb ik helemaal geen pasfoto, anders dan de 199 andere passagiers van het vliegtuig zie ik. Iedereen is voorbereid BEHALVE IK. Ten tweede, kom ik er achter dat de currency hier zo vertieft is dat alles maar in U.S. dollars wordt betaald, chille voorbereiding…NJET, want die heb ik natuurlijk niet. Ik moet een visum kopen van $30 en er staat 1 ATM die zegt dat ik insufficient funds heb. Ik ben officieel de lul. Ik sta in Cambodia en mijn rekening is leeg. Kutter dan dit kan niet. Mijn creditcard die ik heb was al geblokkeerd dus dat is ook nog maar een gouden versiering voor mijn portemonnee. Chill, geen geld, EWA ALLES!

Ik denk wat zouden Sam en Hasse doen op dit moment. Ze zouden zeggen, gast je moet hem gaan dood chillen. Zo gezged zo gedaan, ik ga hem zwaar dood chillen op een bankje en bewust ontkennen dat ik een probleem heb, zodat het zichzelf oplost, dat doet Jeroen ook altijd met zijn geldproblemen en volgens hem werkt dat wel. Het gaat perfect en ik chill hem zo hard dood dat de douane mensen denken dat ik niet meer leef en ze grijpen mijn passpoort uit mijn hand. De madame van de douane zegt kijkend naar mijn pre-metamorfosische 2006 pasfoto “IS THIS YOUR GIRLFRIEND”, ik antwoord dat ik haar hilyrisch vind en dat ze een carriere in stand up comedy niet zou misstaan. Ze begint een beetje te krijsen “WHERES YOUR VISA”, naja duidelijk toch die heeft niemand, en nee ik heb ook geen pasfoto, ze kijkt me aan en begint weer te schreeuwen dat ik alles verkeerd heb gedaan. Prima, daar was ik zelf ook al achter.

“ONE THOUSAND THAI BAHT”

Dat is het. Tot mijn grootste genoegen lost ze in een keer al mijn problemen op door mijn Thaise baht geld op te eisen. Prima, dat heb ik nog over. Ze doet het 1000 baht briefje in haar binnenzak, knipoogt naar me en loopt weg met mijn passpoort. Help. Ze komt terug met een passpoort met visum en verdomd ik heb de hele rij van 199 man gejumped. Ik ben koning in Cambodia door mijn chille afwezigheid van enige voorbereiding.

Edoch, ik heb nog steeds geen geld. Nu zijn zelfs mijn bahts op. Ik loop het vliegveld uit terwijl ik hem hard probeer dood te chillen. Nee, er is niets aan de hand. Je zit niet in een na-oorlogse post-genocidale dictatuur met een grote backpack op je rug.

De verwachte meneren met de motoren en brommers komen op me af en roepen of ik een rit wil. Ik doe met mijn gezicht een pin automaat na (incluis alle piepjes, mijn neus als drukknop en mijn tong als het dollar biljet). Zoals verwacht begrijpen ze precies wat ik bedoel. Dat wist ik natuurlijk al, mijn impressies hebben me al tientallen eerdere keren gered van Tokyo tot Macau. Ik zit op de meest vertiefte brommer ooit, in het ziekste verkeersysteem wat ik ooit gezien heb in de avondspits nota bene. Het is 7km naar de pinautomaten en de eerste 3 doen het niet eens. Meneer van de brommer wil het ook opgeven maar de vier keer is scheepsrecht en ik heb mijn dollars te pakken. Ik schreeuw het uit van geluk. Mijn U.S. dollars betekenen dat ik vanancht een bed en eten heb!

(Wordt vervolgd…)

N.B., Respect aan onze Hasse dat voor hem alleen reizen, roze koek is. Geen woord van stress vond ik in zijn Cambodia posts. Waar is de stress, Hasse?