Of ik verwacht had dat ik mijn stop op schrijven in de eerste 3 maanden van dit blog met gemak zou in halen aan het eind en na onze reis? Nee, bij lange na niet. Maar misschien komt dat omdat ik pas een goed verhaal hebben nadat alles verwerkt en geweest is. Dan komen contrasten in zicht en zie ik door de relativiteit werkelijk punten van belang.

Zo ook vandaag. Ik ben aan het afkicken, ik ben verdrietig. Ik heb zin om weer wat cliches te dumpen op het blog.

‘s Avonds slaat de klok negen uur en ik loop over de desolate straten van Amsterdam. Slechts enkele anderen zie ik op mijn pad. Iedereen zit binnen. Voor de televisie, internet, achter hun media systemen of tucked-away in hun veiligheidscapsule zoals mijn Joodse vriend Omar het ooit noemde. Dit is hoe een succesvolle maatschappij hoort te zijn volgens de idealisten van de democratie. We maken impact om macro schaal en op micro schaal zijn we uitzonderlijk stabiel. We doen het goed. We zijn efficient alsook effectief.

Risico’s zijn ingecalculeerd. Structuur is het middel en stabiliteit is het doel.

Geef me een Hong Kong, Phnom Penh of Ho Chi Minh en deze lege natte straat met miezer regen zou vol staan met illegale eetwagens op de stoep, motorfietsen die het verkeer doorkruisen en verzot naar klanten zoeken. Je springt achterop en scheert langs het verkeer. Op een haar na mist de motorfiets een van links komende station wagon van een militair-generaal. Op je geest maakt dit weinig tot geen indruk meer; absurd is allang de normaal geworden. Het avontuur en gevaar is deel is van de wegen. De man die je aankijkt en tegen je begint te schreeuwen en tieren omdat je per ongeluk zijn verkoopwaar raakt. Het Aziatisch temperament. Het steegje waar je inliep maar uit moest rennen. Ik kijk in de straat. Rechts zie ik de dure VIP club met celebrities in Louis Vuitton maatpak en gouden Rolex horloges. Links zitten de zwerfkinderen naast de zwerfhonden naast de hoeren in minirokjes. Het is werkelijkheid. Het is onbestuurbaar. Ungovernable. Het leeft. De stad is een wild dier, een organisme wat bruist en om zich heen slaat.

Risico’s zijn irrelevant. Chaos is het middel en overleven is het doel.

Raad eens wat ik mis.